بریده‌هایی از کتاب میشل اوباما شدن

همیشه هرجور شده در مدرسه نمرهٔ A می‌گرفتم. من جاه‌طلب بودم؛ اما خودم هم نمی‌دانستم هدفم چیست. حالا فکر می‌کنم این سؤال یکی از به‌دردنخورترین سؤالاتی است که یک بزرگسال می‌تواند از یک کودک بپرسد: «وقتی بزرگ شدی می‌خوای چه‌کاره بشی؟»

مهم نیست اگر گاهی زندگی به ما بد کند و عالی پیش نرود؛ مهم نیست اگر همه‌چیز واقعی‌تر از چیزی پیش برود که خودت می‌خواهی. زندگیِ هر آدم متعلق به خودِ آدم است و همیشه هم با آدم می‌ماند؛ زندگی را باید ساخت.

تمام انسان‌های اطراف ما، گذشته‌ای ناگفته دارند و همین گذشته کافی است تا با آن‌ها مدارا کنیم؛

شکست احساسی است که مدت‌ها پیش از شکست واقعی به سراغ آدم می‌آید. آسیب‌پذیری همراهِ همیشگیِ بی‌اعتمادبه‌نفسی است و معمولاً با احساس ترس افزایش می‌یابد.

حالا که زنی بالغ شده‌ام، می‌دانم که بچه‌ها از همان سنین خیلی پایین، خودشان می‌دانند که چه زمانی دارند دستِ‌کم گرفته می‌شوند و وقتی که بزرگ‌ترها از جان و دل برای آن‌ها مایه نمی‌گذارند، متوجه این موضوع می‌شوند. عصبانیتِ برخاسته از این موضوع، می‌تواند به‌عنوان سرکشی خودش را در آن‌ها بروز دهد و این اصلاً تقصیر خودشان نیست. از آن‌ها نباید به‌عنوان «بچه‌های بد» یاد کرد؛

باید دو برابر بهتر عمل کنی تا به نیمهٔ راهی برسی که بقیه تا ته‌اش را رفته‌اند

به اواسط آگوست که رسیدیم، باراک قبل از این‌که به دانشکدهٔ وکالت برگردد، چند بار به من گفت عاشق من است. این حس آن‌قدر سریع و طبیعی بین ما شکل گرفت که هیچ نمی‌دانم دقیقاً چه زمانی عاشق همدیگر شدیم. نمی‌دانم چگونه و کِی این اتفاق رخ داد. ابراز این عشق مانند آوایی لطیف و پُرمعنی از چیزی بود که جفتمان را شگفت‌زده کرده بود. با این‌که فقط دو ماه بود که همدیگر را می‌شناختیم، با این‌که اصلاً منطقی نبود، عاشق یکدیگر شده بودیم.

گویی تفاوت رنگ پوست تنها چیزی بود که به چشم همه می‌آمد.

وقتی آدم بانوی اول می‌شود، آمریکا تا فیهاخالدون خودش را رو می‌کند.

"رئیس‌جمهور بودن آدم را عوض نمی‌کند؛ بلکه هویت واقعی آدم را آشکار می‌سازد."

بیرون آمدن از یک جامعهٔ سرخورده یک چیز است و ازسرخودرگی درآوردنِ آن جامعه یک چیزِ دیگر.

کاخ سفید جایی بود که هر دو دخترمان در سالن‌هایش توپ‌بازی کردند و از درختانِ جناج جنوبیِ محوطه‌اش بالا رفتند.

شدن به قسمت‌هایی مساوی از شکیبایی و صلابت نیاز دارد. شدن، یعنی هیچوقت فراموش نکنی که توانایی پیشرفت را داری.

شما می‌توانید در دنیایی که وجود دارد زندگی کنید؛ در عین حال می‌توانید برای تبدیل آن به دنیایی که باید وجود داشته باشد، تلاشتان را به کار گیرید.

مادری کردن هیچ فرمول مشخصی ندارد و هیچ روشی را نمی‌شود درست و یا غلط تلقی کرد.

آیا باید باهمین دنیایی که داریم مدارا کنیم، یا باید برای ساختن دنیایی که باید وجود داشته باشه تلاش کنیم؟"

سعی می‌کردم از این واقعیت که بحث‌های کلاس را پسران تحت تسلطِ خود در می‌آورند –که اغلب مواقع همین‌طور بود- هیچ اکراهی نداشته باشم. وقتی حرف‌های آن‌ها را می‌شنیدم، می‌فهمیدم که آن‌ها به هیچ عنوان از بقیهٔ ما باهوش‌تر نیستند. آن‌ها فقط به خاطر مردسالاری‌ای که سال‌ها در جهان غالب شده بود جسورتر شده بودند و به دلیل این‌که تاریخ چیزی متفاوت از این مساله را به آن‌ها نشان نداده بود، قوت قلب بیش‌تری داشتند.

بعضی از دخترها به این دلیل نمی‌توانستند به مدرسه بروند که خانواده‌هایشان نیاز داشتند آن‌ها کار کنند. بعضی‌اوقات نزدیک‌ترین مدرسه به آن‌ها، بسیار دور و هزینه‌اش بالا بود؛ یا این‌که خطر تجاوز شدن به آن‌ها در مسیر مدرسه بسیار بالا بود. در خیلی از جاها، تبعیض جنسیتی و قدرت اقتصادی این‌جور اقتضا می‌کرد که دخترها تحصیل نکنند و به طرز تاثیرگذاری آن‌ها را از داشتن آینده‌ای مطلوب محروم نمایند. با این‌که آمار نشان می‌داد با وارد شدن دخترها و زنان تحصیل‌کرده در بازار کار، تولید داخلی کشورها افرایش می‌یابد، باز هم به نظر می‌رسید در بعضی از کشورهای دنیا، مردم بر این باورند که فرستادن دخترها به مدرسه به هزینه‌اش نمی‌ارزد.

او قبلاً معلم و کتابدار بود، سعی کرده بود با استفاده از قدرتی که مقام بانوی اولی به او می‌داد، وضعیت آموزشی را پیشرفت دهد و از معلم‌ها حمایت کند.

برای من رای دادن یک نوع عادت بود؛ مثل سنتی قوی که باید در هر فرصتی برای حفظ وجدان انجام داده می‌شد. وقتی که بچه بودم، پدر و مادرم مرا همراه خود به محل رای‌گیری می‌بردند و حالا من نیز سعی داشتم هرموقع می‌توانم ساشا و مالیا را همراه خود بیاورم تا هم سهولت این کار را به آن‌ها نشان بدهم و هم اهمیت آن را.