بریده‌هایی از کتاب میشل اوباما شدن

همیشه هرجور شده در مدرسه نمرهٔ A می‌گرفتم. من جاه‌طلب بودم؛ اما خودم هم نمی‌دانستم هدفم چیست. حالا فکر می‌کنم این سؤال یکی از به‌دردنخورترین سؤالاتی است که یک بزرگسال می‌تواند از یک کودک بپرسد: «وقتی بزرگ شدی می‌خوای چه‌کاره بشی؟»

مهم نیست اگر گاهی زندگی به ما بد کند و عالی پیش نرود؛ مهم نیست اگر همه‌چیز واقعی‌تر از چیزی پیش برود که خودت می‌خواهی. زندگیِ هر آدم متعلق به خودِ آدم است و همیشه هم با آدم می‌ماند؛ زندگی را باید ساخت.

تمام انسان‌های اطراف ما، گذشته‌ای ناگفته دارند و همین گذشته کافی است تا با آن‌ها مدارا کنیم؛

شکست احساسی است که مدت‌ها پیش از شکست واقعی به سراغ آدم می‌آید. آسیب‌پذیری همراهِ همیشگیِ بی‌اعتمادبه‌نفسی است و معمولاً با احساس ترس افزایش می‌یابد.

حالا که زنی بالغ شده‌ام، می‌دانم که بچه‌ها از همان سنین خیلی پایین، خودشان می‌دانند که چه زمانی دارند دستِ‌کم گرفته می‌شوند و وقتی که بزرگ‌ترها از جان و دل برای آن‌ها مایه نمی‌گذارند، متوجه این موضوع می‌شوند. عصبانیتِ برخاسته از این موضوع، می‌تواند به‌عنوان سرکشی خودش را در آن‌ها بروز دهد و این اصلاً تقصیر خودشان نیست. از آن‌ها نباید به‌عنوان «بچه‌های بد» یاد کرد؛

باید دو برابر بهتر عمل کنی تا به نیمهٔ راهی برسی که بقیه تا ته‌اش را رفته‌اند

به اواسط آگوست که رسیدیم، باراک قبل از این‌که به دانشکدهٔ وکالت برگردد، چند بار به من گفت عاشق من است. این حس آن‌قدر سریع و طبیعی بین ما شکل گرفت که هیچ نمی‌دانم دقیقاً چه زمانی عاشق همدیگر شدیم. نمی‌دانم چگونه و کِی این اتفاق رخ داد. ابراز این عشق مانند آوایی لطیف و پُرمعنی از چیزی بود که جفتمان را شگفت‌زده کرده بود. با این‌که فقط دو ماه بود که همدیگر را می‌شناختیم، با این‌که اصلاً منطقی نبود، عاشق یکدیگر شده بودیم.

گویی تفاوت رنگ پوست تنها چیزی بود که به چشم همه می‌آمد.

وقتی آدم بانوی اول می‌شود، آمریکا تا فیهاخالدون خودش را رو می‌کند.

"رئیس‌جمهور بودن آدم را عوض نمی‌کند؛ بلکه هویت واقعی آدم را آشکار می‌سازد."