بریده‌هایی از کتاب انجمن شاعران مرده

چیزی که قراره نشون بدیم اینه که برای هرکدوم از ما چقدر سخته بخوایم به صدای درونی‌مون گوش بدیم و عقاید شخصی‌مون رو در حضور دیگران حفظ کنیم. اگه هرکدوم از شما فکر می‌کنه می‌تونه جور متفاوتی رژه بره، پس از خودتون بپرسید چرا شما هم کف می‌زدید براشون. رفقا، در وجود همهٔ ما نیاز بزرگی هست که دوست داره پذیرفته و تأیید شه. اما باید به چیزی که در شما متفاوت و منحصربه‌فرد هست، اعتماد کنید حتی اگر عجیب و غریبه یا بقیه اون رو نمی‌پسندن.

اصل خطرناکِ انطباق و دنباله‌روی به کار شما نفوذ کرده.

در وجود تو یه بربر وحشی پنهانه.»

«بانگ‌های وحشیانه و بربری‌ام را بر بام‌های دنیا، فریاد کردم. از والت ویتمن.»

«آقای اندرسن معتقده هر چیزی که در درونش هست، بی‌ارزش و باعث خجالته. درست نمی‌گم، تاد؟ ترس تو از این نیست؟» تاد سرش را تند تکان داد. «پس امروز خواهیم دید چیزی که در درون تو هست، بسیار هم ارزشمنده.»

اگر محض رضای خدا هر کسی می‌خواست بنشینه و شعر بنویسه که دنیا رو قحطی می‌گرفت. اما شعر باید وجود داشته باشه و باید مکث کنیم و به نوای اون گوش کنیم حتی اگر از ساده‌ترین اتفاقات زندگی‌مون براومده باشه، وگرنه سهم زیادی از چیزی که زندگی برای ما ارمغان آورده رو از دست خواهیم داد

«در میان مردمان کاملاً تنها باش، تا بفهمی چقدر توان ایستادگی داری!»

«با خرافه‌های بزرگ بجنگ، بی‌واهمه با دشمنانت روبه‌رو شو!»

مهم‌ترین چیز در ورزش راهی‌یه که انسان رو به سمت بهتر بودن سوق می‌ده. افلاطون، که مرد مستعدی بود مثل من، یه بار گفته بود؛ فقط مسابقه و رقابته که از من یه شاعر و اهل علم و سخن‌ور ساخت

شکوفه‌های سرخ را همین حالا که می‌توانی از جا برچین...

«به دل جنگل زدم چون می‌خواستم دانسته و سنجیده زندگی کنم. می‌خواستم عمرم را ژرف زندگی کنم و شیرهٔ حیات را کامل و تمام فرو برم.»

به قول ثورو، اغلب آدم‌ها عمرشان در سکوت و نومیدی سپری می‌شه. چرا به این خاموشی تن بدیم؟ خطر کنید و قدم در راه‌های تازه‌تر بگذارید.

«من این‌جا روی میزم ایستادم تا به یاد بیارم باید مدام خودمون رو وادار کنیم به همه‌چیز از دریچهٔ متفاوتی نگاه کنیم. جهان از این‌جا چهرهٔ متفاوت‌تری داره. اگه باورتون نمی‌شه، خودتون بیاین و امتحان کنین. همه‌تون. به نوبت.»

تا جهد کند، بجوید، بیابد و تسلیم نگردد.»

«دوستان من بیایید برای جست‌وجوی جهانی تازه، دیر نیست برای تحقق اهداف‌مان تا فراسوی غروب همراه باد رهسپار شویم گرچه کنون مثل گذشته‌ها پاهایمان را یارای رفتن نیست اما زمین و آسمان را می‌پیماییم چرا که ما همین هستیم، همین. با سرشتی همسان و دل‌هایی دلیر که اینک گذر زمان و تقدیر از قدرتش کاسته است اما اراده‌اش آهنین‌تر شده است

با بهای کهن‌سالیِ سرزمین‌های نو هر عصر بشارتگر رؤیایی است که رنگ می‌بازد یا رؤیایی که دگرباره متولد می‌شود.»

با سروده‌ها و نغمه‌های شگرف عاری از مرگ سرزمین‌های بزرگ جهان را آفریدیم و با قصه‌ای افسانه‌ای شکوهی امپراتوروار خلق نمودیم یک تن با رؤیایی جاودانه پیش می‌رود و تاجی را فتح می‌کند و سه تن با قطعه و ترانه‌ای تازه سلطنتی را منهدم می‌نمایند ما در گذر عصرها در گذشتهٔ مدفون زمین نینوا را با دریغ و افسوس و بابل را با شادی و سرور ساخته‌ایم.»

«ما نغمه‌سرایانیم رؤیابافان رؤیاهاییم ما دورافتادگان موج‌شکن‌های متروکه‌ایم که گوشهٔ رودخانه‌های ویرانه لنگر انداخته‌ایم جهان‌باختگانیم ما، جهان‌آواره‌هاییم که در سایهٔ ماه رنگ‌باخته، گویی همچنان تا ابد، برانگیزاننده و لرزانندهٔ روزگارانیم.

«چگونه عشق ورزیدن را به من می‌آموزی؟ به خودت بیاموز که من خود استاد بی‌چون و چرای عشق ورزیدنم. باشد که خداوندگار عشق ـ اگر وجود داشته باشد ـ عشق ورزیدن را از من بیاموزد.»

«چنان‌چه، کسی با ثبات قدم و اعتماد به خویش، گام در مسیر رؤیاهایش نهد، در زمان آتی با موفقیت و کامیابیِ غیرمنتظره‌ای روبه‌رو خواهد شد. آری!»