بریده‌هایی از کتاب زنده میری

برمی‌خیزم در جام جمجمه خورشید پستان کهکشان را می‌دوشم ــ لاجرعه می‌نوشم کشکول ماه را از سکه ستاره می‌انبارم هر شب من و پلنگی می‌کوشیم تا وقت قهقهه خورشید اما مهتاب در کمند نمی‌افتد.

سرشک سُرخم از آن رهگذار خونین است که هر چه می‌رود از دل به دیده آن آید

فرمود با قلب شکسته همنشینم غمگین چو بی‌غم می‌شود، یعنی خدا هست