بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت (ناتور دشت)

«راستی از اون مرغابیایی که تو دریاچهٔ کنار بخش جنوبی پارک مرکزی هستن خبر داری؟ همون دریاچه کوچیکه رو می‌گم. می‌دونی وقتی دریاچه یخ می‌زنه مرغابی‌ها کجا می‌رن؟ می‌دونی؟»

وکیل‌بودن گمونم بد نباشه. ولی بهم نمی‌سازه. وکیل‌بودن وقتی خوبه که بخوای بری آدمای بی‌گناهو نجات بدی ولی اگه وکیل بشی همچین کاری نمی‌کنی. فقط عین چی پول درمی‌آری و می‌ری گلف‌بازی و بریج‌بازی و ماشین‌بازی و خودتو می‌ذاری تو ویترین. تازه حتا اگه بری و آدم بی‌گناهیو نجات بدی از کجا معلوم که واسه نفسِت این کارو کردی؟ از کجا معلوم واسه این نکردی که بقیه بزنن رو شونت و بگن "چه وکیل توپی هستی" و بهت تبریک بگن که پرونده رو بُردی و خبرنگارا از سَروکولت بالا برن؟ هان؟ درست عین این فیلمای کثافت. از کجا می‌دونی یکی از همین آدم‌جعلیا نمی‌شی؟ مشکل این‌جاس که نمی‌دونی.

یک‌جورهایی از این آدم‌های بی‌ایمانم. مسیح را دوست دارم ولی بقیهٔ چیزهایی که تو کتاب آمده را نمی‌پسندم. مثلاً چی؟ خب مثلاً حواریون. راست راستش خیلی رو اعصابم‌اند. بعد از مرگ مسیح خیلی خوب شدند ولی تا وقتی زنده بود، معلوم نبود به چه کارش می‌آیند؟ آن‌ها مدام بهش ضدحال می‌زدند. هیچ‌جوره راه ندارد دوست‌شان داشته باشم.

«می‌دونم مُرده! خیال می‌کنی حواسم نیست؟ ولی هنوزم می‌تونم دوسِش داشته باشم، نمی‌تونم؟ چون یکی مُرده دلیل نمی‌شه که دیگه دوسش نداشته باشی... مخصوصاً اگه هزار بار از جماعتِ زنده بهتر باشه.»

پول... لعنت بهش... همیشه حال آدم را می‌گیرد این پول.

مردم همیشه برای چیزهای مسخره کف می‌زنند.

خدا کند وقتی مُردم بندازنم تو رودخانه‌ای جایی. اصلاً هرجا، هرجا غیر از قبرستان.

فقط تویی که عوض می‌شوی. منظورم فقط پیرترشدن و این حرف‌ها نیست. پیر هم که نشوی، هیچ‌وقت عین قبل‌ات نیستی. تو مدام عوض می‌شوی.

"نشانهٔ یک فرد نابالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، شرافتمندانه بمیرد. و نشانهٔ یک فرد بالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، با تواضع زندگی کند."

آدمی که سقوط می‌کنه هیچ‌وقت صدای گرومپِ اُفتادنشو نمی‌شنوه و به سقوطش ادامه می‌ده

لازم نیست حتماً آدم بدی باشی تا کسی رو ناراحت کنی. گاهی می‌تونی آدم خوبی باشی و دیگرونو ناراحت کنی

همچین ناراحت هم نیستم آن‌ها بمب اتم را اختراع کرده‌اند. اگر جنگ دیگری در کار باشد، می‌روم روی بمب می‌شینم که باهاش پرتم کنند. به خدا خودم داوطلبانه این کار را می‌کنم.

«ولش کن. الانو خیلی دوست دارم. یعنی همین الان،‌ همین لحظه. همین‌جا که باهات نشستم و داریم حرف می‌زنیم و شوخی می‌کنیم...»

اگر کاری را زیادی خوب انجام بدهی، بعد از مدتی دیگر حواست بهش نیست، می‌افتی به ادااطوار آن کار. آن‌وقت دیگر خوب نیست.

همیشه باید بداند کی هست، کی نیست. باور کن اگر وسط دریا کشتی‌اش غرق می‌شد و یکی با قایق می‌خواست نجاتش بدهد، قبل از این‌که دست دراز کند و دست یارو را بگیرد، اسم طرف را می‌پرسید. گفتم:

در کل خوب نیست یکی آمار مسواک‌نزدنت را داشته باشد.

کتاب‌هایی بیش‌تر حال می‌کنم که وقتی خواندش تمام می‌شود، آرزو کنی نویسنده‌اش رفیق فابریکت باشد و هر وقت دلت خواست بهش زنگ بزنی. البته همچین چیزی خیلی شدنی نیست

من آن یادداشت را فقط‌وفقط برای این نوشته بودم که موقع انداختنم عذاب وجدان نداشته باشد.

با کتاب‌هایی بیش‌تر حال می‌کنم که وقتی خواندش تمام می‌شود، آرزو کنی نویسنده‌اش رفیق فابریکت باشد و هر وقت دلت خواست بهش زنگ بزنی.

هیچی بهتر از کتابی نیست که هرازگاهی آدم را به خنده بندازد.