بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت (ناتور دشت)

«حالت چطوره دختر؟» «خوبم. دیر کردم؟» گفتم دیر نکرده، ولی ده‌دقیقه‌ای دیر کرده بود. چه اهمیتی داشت؟ این کاریکاتورهای مسخره‌ای که روزنامهٔ عصر شنبه دربارهٔ منتظرشدن مردها و دیرکردن دخترها نشان می‌داد، فقط یک مشت مزخرف بود. اگر دختری که منتظرش هستی، شیک و مرتب و این حرف‌ها باشد، چه اهمیتی دارد که چقدر منتظرش بوده‌ای؟ هیچی.

جالب این‌جاست که تا دیدمش با خودم گفتم باهاش ازدواج می‌کنم. دیوانه بودم دیگر. همچین ازش خوشم نمی‌آمد ولی یکهویی احساس کردم عاشقشم و می‌خواهم باهاش ازدواج کنم. خداییش خیلی خُلَم. خودم قبول دارم.

از آن‌هاست که صدای بلندی دارد و وقتی باهاش جایی می‌روی باعث خجالتت می‌شود. ولی خب معمولاً آدم‌ها به اینش توجهی نمی‌کردند؛ خوشگلیش موضوع را حل می‌کرد.

همچین حال رفتن نداشتم. ولی قرارم با سالی را چی‌کار می‌کردم!

بعضی چیزها باید همان‌طوری باشند که هستند. باید بگذاری تو یکی از همین ویترین‌های بزرگ موزه به حال خودشان باشند. می‌دانم غیرممکن است ولی خیلی هم بد نیست.

دلم می‌خواست بدانم آیا نگاهش عین نگاه من است و چطور به هرچیزی نگاه می‌کند؟ خودش تغییر خودش را احساس می‌کند؟

کلاً منظورم این است که عوض شده‌ای دیگر. نمی‌توانم توضیحش بدهم. حتا اگر می‌توانستم هم دلم نمی‌خواست عین آدم بگویم.

هم ازش می‌ترسیدم، هم ازش خوشم می‌آمد.

کتاب را خواندی؟ تمام؟

یکهو از تماشای فیبی یک حالی پیدا کردم، یک حالِ خوشحالیِ عجیب. راستش از خوشحالی می‌خواستم گریه کنم. نمی‌دانم چرا! همین‌که با آن لباس آبی‌اش این‌قدر خوشگل شده بود و سوارِ آن اسب آن‌طور می‌چرخید و می‌چرخید، خوشحالم می‌کرد. کاش آن‌جا بودی و می‌دیدی.

اصلاً یک قانون می‌گذارم؛ آدم‌هایی که می‌آیند پیشَم، حق ندارند کارِ جعلی بکنند. آدم‌جعلی‌ها را راه نمی‌دهم.

اگر دی‌بی هم برادرِ خوبی باشد اجازه می‌دهم بیاید آن‌جا برای خودش بنویسد، البته فقط رمان و داستان‌کوتاه. فیلمنامه را از در پرت می‌کنم بیرون

نمی‌شناختم‌شان کافی بود. گفتم خودم را می‌زنم به کَرولالی. این‌طوری دیگر از شرِ حرف‌های مفت دیگران هم راحت می‌شوم. اگر کسی کارم داشت رو یک تکه‌کاغذ می‌نویسد و می‌گذارد جلو دستم. کمی بگذرد خودشان خسته می‌شوند و دیگر لازم نیست تا آخر عمرم با کسی حرف بزنم.

آن مدل کفش‌هایی که بندش باید از هزارتا سوراخ رد شود. فروشنده خُل شد. فیبی نامردی نکرد، بیست‌تا کفش امتحان کرد و فروشندهٔ بیچاره هر بار باید بند کفش را تا آخرین سوراخش رد می‌کرد. کار ضایعی بود ولی فیبی کِیف کرد. آخرسر هم یک جفت کفش کالج که توش پشم بود، خرید. فروشنده خیلی خوش‌برخورد بود. گمانم می‌دانست داریم مسخره‌بازی درمی‌آوریم، چون فیبی‌خانم نمی‌توانست جلوی خنده‌اش را بگیرد

«درس آکادمیک یه کار دیگه هم واسه‌ت می‌کنه. اگه خوب ادامه‌ش بدی متوجه می‌شی که وسعت ذهنت چقده. می‌فهمی چیو می‌تونی درک کنی و چیو نمی‌تونی. یه‌کم بگذره دستت می‌آد که ذهنت با چه فکرایی بیش‌تر درگیر می‌شه. همین باعث می‌شه وقتتو الکی پای فکرایی که مالِ تو نیس تلف نکنی. این‌طوری می‌تونی به اون تفکری بچسبی که مال توئه.»

اون‌جاس که متوجه می‌شی اولین آدمی نیستی که گیج و مستأصل و وحشت‌زده‌س. حتا اولین آدمی نیستی که حالت از رفتار آدمای دیگه به‌هم می‌خوره. تو اصلاً تو این مورد تنها نیستی. باور کن وقتی فهمیدی کلی خوشحال می‌شی و انگیزه پیدا می‌کنی. آدمای خیلی خیلی زیادی دُرُس عین الانِ تو از نظر روحی و اخلاقی درگیر بوده‌ن.

آدم‌ها درست وقتی خسته‌ای دست از سرت برنمی‌دارند.

آقای آنتولینی سیگار دیگری روشن کرد. عین چی سیگار می‌کشید. گفت: «هولدن راستش اصلاً نمی‌دونم چطوری باید باهات صحبت کنم.» «می‌دونم. حرف‌زدن باهام خیلی سخته. اینو خودمم می‌دونم.»

یکهویی و بی‌هوا گریه‌ام گرفت. نمی‌توانستم جلوی اشکم را بگیرم. وقتی زدم زیر گریه فیبی خیلی ترسید. آمد طرفم. خواست جلوی گریه‌ام را بگیرد. ولی وقتی آدم می‌زند زیر گریه دیگر نمی‌شود جلوی گریه‌اش را گرفت. هنوز لبهٔ تخت نشسته بودم. دست انداخت دور گردنم. من هم دست انداختم دور گردنش. گریه‌ام بند نمی‌آمد

نشسته بود رو تخت و موسیقی گوش می‌کرد. الهی! خیلی خوردنی شده بود!