بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت (ناتور دشت)

مطلبی بود دربارهٔ هورمون‌ها. توضیح می‌داد که اگر هورمون‌های‌تان سرجاشان باشد سرووضع‌تان چطور است. ولی من اصلاً شبیه توصیفاتش نبودم. درست عین آدمی بودم که اوضاع هورمون‌هاش بدجور به‌هم ریخته. همین یکهو نگرانم کرد. بعد مطلب دیگری خواندم که می‌گفت از کجا بفهمیم سرطان داریم؟ نوشته بود اگر توی دهانت زخمی داشتی که زود خوب نشد، ممکن است نشانه‌ای از سرطان باشد. دو هفته بود بالای لبم زخمی شده بود. با خودم گفتم حتماً سرطان گرفته‌ام. مجله عجب حالم را سر جاش آورد!

آدم‌بزرگ‌ها را دیدی؟ وقتی خوابند و دهان‌شان باز می‌شود چقدر مسخره‌اند؟ ولی بچه‌ها نه. به بچه‌ها می‌آید. حتا اگر آب دهان‌شان ریخته باشد رو سروصورت و بالشت‌شان، باز هم به‌شان می‌آید.

فقط کافی بود چیزی بگویی که کسی ازش سردرنیاورد، آن‌وقت هر کاری بخواهی برات انجام می‌دهند.

سرپیشخدمت را صدا کردم و بهش گفتم به والنیسا بگوید اگر دوست دارد بیاید سرِمیز من که باهم چیزی بزنیم. گفت حتماً پیغامم را می‌رساند ولی معلوم بود که نمی‌رساند. آدم‌ها معمولاً هیچ‌وقت پیغامت را نمی‌رسانند.

می‌گفت یک‌شبه می‌شود این‌کاره شد،‌ کافی است زمینه‌اش را داشته باشی. حسابی می‌ترساندمان. همیشه منتظر بودم خودم تبدیل به یکی از این‌کاره‌ها بشوم. خنده‌دارش این بود که خیال می‌کردم خودش هم این‌کاره است.

اگر جنگ دیگری در کار باشد، می‌روم روی بمب می‌شینم که باهاش پرتم کنند. به خدا خودم داوطلبانه این کار را می‌کنم.

سالی مدام می‌گفت یارو را می‌شناسد. همیشه یک یارویی را می‌شناسد! هرجا ببریش یارویی پیدا می‌شود که سالی بشناسدش.

اگر پیانست بودم، تو کمد خانه‌ام پیانو می‌زدم.

جمله‌بندی را داری؟ اینقدر خوب که حالت را به‌هم می‌زند! خودم هم نمی‌دانم یعنی چی، ولی همین است دیگر.

خب در کل خوب نیست یکی آمار مسواک‌نزدنت را داشته باشد.

پرسید: «کتابِ خوبیه؟» «این جمله‌ش که خیلی خوبه.» وقتی حوصله‌ام بکشد، می‌توانم بدجنسِ خوبی باشم

اگر کاری را زیادی خوب انجام بدهی، بعد از مدتی دیگر حواست بهش نیست، می‌افتی به ادااطوار آن کار. آن‌وقت دیگر خوب نیست.

آدم‌ها همیشه فکر می‌کنند هرچه می‌گویند درستِ درست است. برام مهم نیست. فقط گاهی دیگر این‌قدر تکرار می‌کنند که کفری می‌شوم.

لازم نیست حتماً آدم بدی باشی تا کسی رو ناراحت کنی. گاهی می‌تونی آدم خوبی باشی و دیگرونو ناراحت کنی.

تازه اون‌جاس که متوجه می‌شی اولین آدمی نیستی که گیج و مستأصل و وحشت‌زده‌س. حتا اولین آدمی نیستی که حالت از رفتار آدمای دیگه به‌هم می‌خوره. تو اصلاً تو این مورد تنها نیستی.

"نشانهٔ یک فرد نابالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، شرافتمندانه بمیرد. و نشانهٔ یک فرد بالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، با تواضع زندگی کند."

«می‌دونم مُرده! خیال می‌کنی حواسم نیست؟ ولی هنوزم می‌تونم دوسِش داشته باشم، نمی‌تونم؟ چون یکی مُرده دلیل نمی‌شه که دیگه دوسش نداشته باشی... مخصوصاً اگه هزار بار از جماعتِ زنده بهتر باشه.»

"نشانهٔ یک فرد نابالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، شرافتمندانه بمیرد. و نشانهٔ یک فرد بالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، با تواضع زندگی کند."

هیچ‌وقت، هیچ‌کس عوض نمی‌شد. فقط تویی که عوض می‌شوی. منظورم فقط پیرترشدن و این حرف‌ها نیست. پیر هم که نشوی، هیچ‌وقت عین قبل‌ات نیستی.

«آره پسرجون زندگی بازیه. یه بازی که باید براساس قواعدش پیش بری.»