بریده‌هایی از کتاب پاییز صد ساله شد

هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

من از این عشق ردّ نمیشوم من در این عشق حل می‌شوم

چگونه است چکیدنِ کسی‌ از چشم‌های خودش

مرا در آغوش بگیر من بوی روستا می‌دهم بوی دریا بوی نمک بوی دستانِ‌ترک خورده‌ی ماهیگیرِ خستهِ شهرمان   من لهجه دارم بلند می‌خندم بلند می‌گریم بلند عشق می‌ورزم

محبوب من!!! این شعر‌ها را با مهر بخوان کسی‌ که هر شبِ خدا با خیالِ تو خوابیده جز حقیقت چیزی نمی‌‌گوید

باید چنان بی‌ صدا کنارِ قدم‌هایت بشکنم تا جاودانه کنم صلابتِ عشق را

حیرت نکن نازنین بر این روز‌ها بخند هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

و درکِ صریحِ واژه‌ی سکوت چه بی‌رحمانه چه بی‌رحمانه غرورِ آدم‌ها را می‌‌شکند

هیچ نبود و چیزی نخواهد بود ولی‌ دل دادیم و دلداده ماندیم که همین بی‌ نهایت است و قشنگ

خلقِ من تنگتر از سرخ‌ترین غروبی که دیده‌ای هذیانِ لحظه‌هایی‌ را می‌گوید که بی‌ آمدن، گذشت

و از میان تمامِ آرزو‌ها دردناک‌ترینش نخواستن تو در نداشتنِ توست

گرچه پشت هیچ‌های بی‌ شمارِ روزگار هیچ‌کس شدیم

و خاطرات ... نه مجالِ گریز می‌‌دهند نه رخصتِ خلوتی خاطرات روحِ تو را میدرند در رخوتِ سردِ روز‌هایت چنان بارانی ات می‌‌کنند که برگ ریزان سهم تو میشود خاطرات از تو و لحظه‌هایت عبور می‌‌کنند میدوی و می‌دوند و نمیدانی کدامیک زنده‌تر است

می‌گذارم باران ببارد می‌گذارم باران تا خود صبح ببارد باور من این است غبار کوچه‌ها که شسته شد تو می‌‌آیی

حیرت نکن نازنین بر این روز‌ها بخند هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

کسی‌ از عطرِ نمناکِ کوچه بگذرد و بگوید سلام بانو!

تو خواهی‌ آمد تو خواهی‌ آمد در آغوش خواهی‌ گرفت کسی‌ را که هرگز رفتنت را باور نکرد کسی‌ که ایمان داشت   عشق همیشه در مراجعه است

جسارت می‌‌خواهد نزدیک شدن به دورترین افکار زنی‌ که درد بی‌ کسی‌ را به مسلخِ کوچه پس کوچه‌هایِ شهر برده زنی‌ که هر شب به پابوسِ کابوس‌هایِ مردانه میرود و سحر گاه لحافش را پر می‌ کند از هق هقِ تنهایی‌ بی‌ مرزش   ها ی روزگار لعنتی با دختران غریب خود چه میکنی‌؟؟؟؟

خسته‌ام خسته از سکوتِ آسمان با خواب و خاطره خسته از گمانِ نابرابر گریه به آستین خسته از هفته‌هایی‌ به امیدِ شاید‌ها شاید شاید شاید کسی‌ از خالی‌ِ خالی‌ دنیا از خالی‌ یک شهر از خالی‌ خیابان به خالی‌ خانه‌ام آمد