بریده‌هایی از کتاب برگزیده نوشته های اساسی برتراند راسل

من نمی‌توانم به حقایق «مقدس» معتقد باشم. هر آن‌چه را كه كسی حقیقت می‌شمارد، باید بتواند كه بدون دم و دستگاه تطهیر روز یكشنبه انتقال دهد.

ما در واقع دو نوع اخلاق در كنار هم داریم: یكی آن‌كه تبلیغ می‌كنیم اما عمل نمی‌كنیم و دیگری آن‌كه عمل می‌كنیم، اما به‌ندرت تبلیغ‌اش می‌كنیم. مقالات شك‌اندیشانه

جهانی كه شناخت علمی بر ما عرضه می‌كند، شاید حتی بی‌هدف‌تر و بی‌معنی‌تر از این، در طرح كلی‌اش چنین است. ایده‌آل‌های ما در چنین جهانی باید برای خود جایی پیدا كند. این‌كه انسان حاصل علت‌هایی است كه از نتایجی كه به بار می‌آوردند هیچ پیش‌بینی‌ای نداشتند؛ این‌كه منشأ او، رشد او، بیم‌ها و امیدهایش، عشق‌ها و باورهایش همه حاصل تركیب تصادفیِ اتم‌هاست؛ این‌كه نه شور و شوق، نه شدت رشادت، نه شدت فكر و احساس هیچ‌یك نمی‌تواند انسان را از دفن شدن در گور حفظ كند؛ این‌كه همه‌ی كوشش‌ها و رنج‌های اعصار، همه‌ی ایثارها و دل‌بستگی‌ها، همه‌ی الهام‌ها، همه‌ی دوره‌ها و تابناكی‌های نبوغ انسانی، در این مرگ گسترده‌ی منظومه‌ی شمسی محكوم به زوال است؛ و این‌كه كلّ معبد دستاوردهای بشری ناگزیر باید زیر آوارِ این جهان ویران مدفون گردد ـــ همه‌ی این‌ها، اگر نه كاملاً قطعی، چنان مسلم اند كه هیچ امیدی نیست كه فلسفه‌ای پدید آید كه مردودشان بداند. فقط در چوب‌بست این عقاید، فقط بر بنیاد استوارِ یأسی پایدار است كه از این پس می‌توان برای آدمی جایی امن جُست.

هر چه كه عقل سلیم، دور از تأثیر فلسفه یا تئولوژی، می‌پذیرد، واقعی است.

نظرات من، از زمانی كه درباره‌ی فلسفه شروع به نوشتن كردم، درباره‌ی بسیاری از امور چندین بار تغییر پذیرفته است. كسانی هستند كه این‌گونه تغییرات را در فلسفه، هر چند نه در علم، سزاوار نكوهش می‌دانند. این امر، به نظر من، ناشی از سنتی است كه فلسفه را بیشتر با یزدان‌شناسی همسان می‌داند تا با علم. من به سهم خودم، یك نظام نامتغیرِ آموزه‌های فلسفی را ملاك ركود فكری تلقی می‌كنم. آدم دوراندیشی با روحیه‌ی علمی هرگز مدعی آن نخواهد بود كه عقاید فعلی‌اش یكسره درست است

من نمی‌توانم به حقایق «مقدس» معتقد باشم. هر آن‌چه را كه كسی حقیقت می‌شمارد، باید بتواند كه بدون دم و دستگاه تطهیر روز یكشنبه انتقال دهد.

در زمان بروز شوربختی، بخشی از شجاعت این است كه بدون شكوه كردن بر امیدهای از دست‌رفته‌ی خود، در برابرش بردبار باشیم و اندیشه‌ی خود را از سقوط به ورطه‌ی یأس و دریغ بیهوده باز داریم.