بریده‌هایی از کتاب نور پنهان

من به نظریهٔ گلولهٔ واحد اعتقاد دارم. آدم ممکن است بارها عاشق شود، ولی فقط یک گلوله هست که نام او بر کنارهٔ آن حک شده است. و اگر آن‌قدر خوش‌اقبال باشد که آن گلوله به او اصابت کند، زخمش هرگز التیام نخواهد یافت.

اون یارو گفته بود هر کسی که سعی داره با هیولاهای جامعهٔ ما بجنگه، باید کاملاً مطمئن بشه که خودش هیولا نمی‌شه.

بدبینی همیشه چیز بدی نیست. به آدم کمک می‌کند حواسش جمع باشد و گاه همین حواس‌جمعی آدم را نجات می‌دهد.

جوری که شنیده‌م، روش اون‌ها اینه که اول می‌زنن و بعد، به کتاب قانون نگاه می‌کنن.»

«انتقام شیرینه، مگه نه؟ درست مثل شربت کلوچه.»

سلامت و نجات در جزئیات است.

به آخرین سطری که یادداشت کرده بودم، نگاه کردم. صرفاً یادآوری یک ضرب‌المثل قدیمی بود که تقریباً به درد هر تحقیقاتی می‌خورد. برو دنبال پول، احمق. این راه همیشه به حقیقت منتهی می‌شود.

دنیا فقط اگر خودمان بخواهیم، دنیای شگفت‌انگیزی می‌شود.

در عشق و فراق، شب همیشه مقدس است.

در مسیر بیرون‌آمدن از مؤسسهٔ کرایهٔ خودرو، تابلویی دیدم که مسیر جادهٔ بهشت را نشان می‌داد. در دل گفتم هر کسی به یک چنین تابلویی نیاز دارد. ای کاش به همین راحتی بود.

هر کسی که سعی داره با هیولاهای جامعهٔ ما بجنگه، باید کاملاً مطمئن بشه که خودش هیولا نمی‌شه.

هر چهره‌ای یک ویژگی مغناطیسی دارد، چیزی که توجه آدم را جلب می‌کند. یک بینی، یک جای زخم، یا چانهٔ شکافته.

کاری از دستم بر نمی‌آمد. صورتم می‌سوخت. نه از درد و حتی دیگر نه از خشم و شرمساری. حالا دیگر فقط درماندگی محض بود که مرا می‌سوزاند.

بدبینی همیشه چیز بدی نیست. به آدم کمک می‌کند حواسش جمع باشد و گاه همین حواس‌جمعی آدم را نجات می‌دهد.

«این منصفانه نیست، هری. زندگی منصفانه نیست.»

من اینجام. گمونم من هم حبس ابد بدون حق تخفیف بهم خورده.

قبل و بعد از او با زنان دیگری آشنا شده بودم، ولی زخمی که او بر جا گذاشته بود، همیشه تازه بود.

این جماعت هیچ قانونی رو نمی‌شناسن. هر قانونی هم داشتن، یازده سپتامبر دوهزارویک بی‌خیالش شدن. دنیا عوض شد، اف‌بی‌آی هم عوض شد. مملکت هم نشست عقب و گذاشت این اتفاق بیفته. وقتی مردم حواسشون به جنگ تو افغانستان بود، این‌ها داشتن قوانین رو عوض می‌کردن.

می‌دانستم که با او بودن به معنای روز و شب تلاش‌کردن برای نگه‌داشتن آن لبخند بود. و مطمئن نبودم این کار از من ساخته باشد.

حس می‌کردم دارم به یک چیزی می‌رسم. مانند وقتی که یک بچه نمی‌تواند چیزی را در تاریکی ببیند، ولی به‌هرحال، مطمئن است که آن چیز در آنجا هست.