بریده‌هایی از کتاب نور پنهان

رسالتم دست‌نخورده مانده بود. کار من در این دنیا، با نشان یا بدون نشان، این بود که از حق قربانیان دفاع کنم.

درحالی‌که ماه‌ها سپری می‌شد، روزی نبود که دربارهٔ تصمیمم برای خروج از اداره متناوباً پشیمان و خرسند نشوم.

هر دوشان زنان سیاهپوست جوانی بودند که هر یک در رشتهٔ خود سعی داشتند پله‌های نردبان ترقی را به‌سرعت بپیمایند و می‌خواستند کاری کنند که خصوصیات جسمی‌شان مانعی برای کارشان نباشد.

باور کنید، هر بار آدم به این جنگ می‌رود، نیاز دارد چیزی را با خود ببرد؛ چیزی که به آن تکیه کند، چیزی که او را به جلو براند یا بکشد. و این بار دستان او بود که این کار را با من کرد. نمی‌توانستم دست‌هایش را فراموش کنم. احساس می‌کردم به طرف من دراز شده‌اند. و هنوز هم همان احساس را دارم.

هر پرونده نبردی است در جنگی که هرگز تمام نمی‌شود.

چه بازنشسته شده باشم، چه نشده باشم. من در زندگی‌ام رسالتی داشتم. کارکردن برای یک وکیل مدافع بخشی از آن رسالت نبود.

اغلب از آن دسته فیلم‌های اکشنی بودند که به‌خوبی در یک آگهی سی ثانیه‌ای جا می‌شدند و بعد از دیدن آگهی، دیگر آدم رغبتی به دیدن خود فیلم حس نمی‌کرد. هیچ‌کدام از آنها را نمی‌شد به معنای واقعی کلمه هنر به شمار آورد. ولی این‌ها در هالیوود خیلی مهم‌تر از هنر بودند. سودآور بودند. و این از هر چیز مهمی مهم‌تر بود.

من در لس‌آنجلس خانه‌های زیادی دیده بودم، از فقیرانه‌ترین کلبه‌ها تا عمارت‌های بالای کوهستان. ولی اولین باری بود که در محدودهٔ داخل شهر، منزلی را می‌دیدم چنان بزرگ که برای رفتن از یک طرف به طرف دیگرش یک ماشین گلف لازم بود.

آنچه در دل است، پایانی ندارد. این را زمانی دوستی به من گفت. می‌گفت آن را در شعری خوانده که به آن باور دارد. به نظر او، معنایش این بود که اگر آدم چیزی را وارد قلبش کند ـــ آن را واقعاً در لابه‌لای آن الیاف مخملی قرمز جا دهد ــ همیشه در آنجا برایش خواهد ماند. هر اتفاقی هم بیفتد، در آنجا منتظر خواهد بود. می‌گفت ممکن است یک آدم باشد، یا یک محل، یا یک رؤیا. یک رسالت. هر چیزی که مقدس باشد. می‌گفت همه‌اش به آن چین‌های اسرارآمیز پیوند می‌شود. همیشه. انگار بخشی از آن می‌شود، و می‌ماند، و همپای قلب می‌تپد.

«می‌دونی رعشهٔ جاعل چیه؟ لرزشیه که در امضایی که از روی امضای کس دیگه‌ای جعل شده، دیده می‌شه

به آخرین سطری که یادداشت کرده بودم، نگاه کردم. صرفاً یادآوری یک ضرب‌المثل قدیمی بود که تقریباً به درد هر تحقیقاتی می‌خورد. برو دنبال پول، احمق. این راه همیشه به حقیقت منتهی می‌شود.

قدرت مطلق فساد مطلق می‌آره؟

من به نظریهٔ گلولهٔ واحد اعتقاد دارم. آدم ممکن است بارها عاشق شود، ولی فقط یک گلوله هست که نام او بر کنارهٔ آن حک شده است. و اگر آن‌قدر خوش‌اقبال باشد که آن گلوله به او اصابت کند، زخمش هرگز التیام نخواهد یافت.

«این منصفانه نیست، هری. زندگی منصفانه نیست.»

ترس. همیشه بود. ترس از طردشدن، ترس از امید و عشق بی‌پاسخ، ترس از احساساتی که هنوز هم در من به رو نیامده بود. همه‌اش با هم درمی‌آمیخت و مانند معجون شیر داخل فنجانم ریخته می‌شد تا این‌که سراسر لبریز می‌گردید. به‌قدری پر می‌شد که اگر حتی یک قدم برمی‌داشتم، به اطراف پاشیده می‌شد. از این رو نمی‌توانستم حرکت کنم. فلج شده بودم.

من به نظریهٔ گلولهٔ واحد اعتقاد دارم. آدم ممکن است بارها عاشق شود، ولی فقط یک گلوله هست که نام او بر کنارهٔ آن حک شده است. و اگر آن‌قدر خوش‌اقبال باشد که آن گلوله به او اصابت کند، زخمش هرگز التیام نخواهد یافت.

پس اگر بخواهید دربارهٔ حرفی که کسی گفته و این‌که چطور آن را گفته، حرفی بزنید ـــ خصوصاً آدمی که دیگر زنده نیست ـــ بهتر است حتی‌الامکان آن را با جزئیاتی که قابل وارسی و اثبات باشد، درآمیزید. جزئیات. سلامت و نجات در جزئیات است.

در عشق و فراق، شب همیشه مقدس است. دنیا فقط اگر خودمان بخواهیم، دنیای شگفت‌انگیزی می‌شود.

مدت درازی بود که او را ندیده بودم، و تازه داشتم می‌فهمیدم زمان بین دو نفر چقدر زود می‌گذرد.

«نقل قول درست اهمیت زیادی نداره. اونچه اهمیت داره، اینه که معنی‌ش رو به خاطر بسپریم.»