بریده‌هایی از کتاب نور پنهان

سعی کردم از لحنش چیزی دستگیرم شود، ولی طوری جواب می‌داد که چیزی معلوم نباشد. معلوم نبود از خشم و عداوت آن روز صبح چقدرش باقی مانده است.

از آنجا بیرون آمدم و فکر کردم که چه‌کار دارم می‌کنم. به این زن امید چیزی داده بودم که در عمق وجودم می‌دانستم نمی‌توانم به او بدهم. اشتباهی بود که با نیت خیر مرتکب شده بودم، ولی درنهایت به او صدمه می‌زد.

لبخندش چیز دیگری بود. تمام صورتش را می‌گرفت و به دیگران هم سرایت می‌کرد. می‌دانستم که با او بودن به معنای روز و شب تلاش‌کردن برای نگه‌داشتن آن لبخند بود. و مطمئن نبودم این کار از من ساخته باشد.

همیشه در آغاز هر درس سعی می‌کردم آوازی از جورج کیبلز به نام «لالایی» را که اولین بار در یک سی‌دی فرانک مورگان شنیده بودم، بنوازم. آهنگ کندی بود و نواختنش برای من آسان‌تر بود. ولی، تصنیف زیبایی هم بود. اندوهناک و استوار و درعین‌حال ابتهاج‌آور بود. این آواز حتی یک‌ونیم دقیقه هم نمی‌شد، ولی برای من همهٔ گفتنی‌ها را دربارهٔ تنهابودن در جهان می‌گفت.

«آدم‌های بازنشسته قرار ملاقات ندارن. آدم‌های بازنشسته همهٔ وقت دنیا رو در اختیار دارن.»

مدتی طول می‌کشید تا آدم به مرسدس عادت کند. هم از نظر راحتی، و هم از نظر کارها و مراقبت‌های روزمره.

گمانم قبل از آن‌که سفر را آغاز کنم، می‌دانستم به کجا می‌روم.

از هر پنج ماشین در لس‌آنجلس، یکی مرسدس بود، یا ظاهراً این‌طور به نظر می‌رسید. و از هر پنج تای آن‌ها، یکی ماشین اسپورت کلاس ام و سیاه‌رنگ بود.

من احساس می‌کردم بزرگراه‌ها، صرف نظر از زمان و مکان، همیشه کابوس هستند.

یک قدم عقب رفتم. عصبانیتش مثل یک میدان نیرو او را احاطه کرده بود و مرا به عقب می‌راند. به علامت تسلیم دست‌هایم را به دو طرف دراز کردم و چیزی نگفتم. مدتی منتظر شد و بعد به طرف در رو کرد.

بلند شدم و به طرف پنجره رفتم. نور خورشید روی میلیاردها ذره که در هوا معلق بودند، منعکس می‌شد. نور نارنجی و صورتی‌اش خیلی زیبا بود. به نظر نمی‌رسید بتواند برای آدم سم باشد.

آدم می‌بایست مواظب می‌بود. آب‌ها گل‌آلود بود. خود آدم می‌بایست هوای خودش را می‌داشت، چون کس دیگری هوای او را نداشت.

«برای تو راحته که این رو بگی، هری. تو جنگت رو قبلاً تموم کردی.» «جنگ هیچ‌وقت تموم نمی‌شه، کیز.»

هیچ‌وقت از جبران‌کردن زمان ازدست‌رفته دست برندارم.

با تلاشی خستگی‌ناپذیر. هیچ‌وقت دست از آن نکشید، تا این‌که قلبش از کار ایستاد. نوعی انسجام در او و موسیقی‌اش بود که دوستم آن را تحسین می‌کرد.

درحالی‌که درونم مملو از حس پشیمانی و فقدان شده بود، تنها کاری که می‌توانستم بکنم، این بود که سرم را به علامت تأیید پایین بیاورم.

بیشتر به نظر می‌رسید می‌خواهد خودش را قانع کند، تا مرا.

«وضع من فرق می‌کرد، کیز. من مقاومت زیادی به وجود آورده بودم. بار زیادی به دوش کشیده بودم. تو فرق می‌کنی. تو ستاره بودی، کیز.»

وقتی من به‌جای منتقل‌شدن به واحد سرقت و قتل که سبب می‌شد دوباره با هم همکار شویم، بازنشستگی را انتخاب کردم، آن رابطه هم تمام شد. می‌دانستم این کارم او را ناراحت کرده است. برگزارکردن مهمانی بازنشستگی لطف قشنگی بود، ولی، درواقع، این مهمانی خداحافظی بزرگ او با من نیز بود.

خواست او برای دم دست بودن دومیلیون دلار پول واقعی در حین فیلمبرداری یک صحنهٔ نسبتاً معمولی، درواقع به رخ کشیدن قدرت جدیدش بود. او این قدرت را داشت که تقاضای دومیلیون دلار پول کند و آن را سر صحنهٔ فیلم حاضر کند. این هم داستانی دیگر از خودخواهان هالیوودی. اما این بار، مسئله با قتل همراه بود.