بریده‌هایی از کتاب خودت را تباه نکن؛ فکر و خیال بس است به زندگی‌ات برس

اپیکتِت می‌گوید: «خردمند کسی است که غم چیزهای نداشته را نمی‌خورد، بلکه برای داشته‌هایش شادی می‌کند.»

معیار اصلی شخصیت شما شرایط‌تان نیست، بلکه نحوهٔ واکنش شما به آن موقعیت و اوضاع است.

مارکوس آرِلیوس، فیلسوف رواقی، که بعدها امپراتور روم شد، گفته است: «این قانون را در آینده به یاد داشته باشید: وقتی که چیزی اوقات شما را تلخ می‌کند، نگویید بدشانسی آوردم، بگویید تحمل شایستهٔ آن، خوش‌شانسی می‌آورد.»

با مسئولیت خودتان ادراک و تفکراتتان را نادیده بگیرید. حتی بدتر، با این توهم زندگی کنید که قوهٔ ادراکی ندارید! اگر شما هرازگاهی دربارهٔ «ناعادلانه» بودن زندگی صحبت کنید، رفتار و کارهایتان هم مطابق با این دیدگاه شروع به تغییر می‌کنند و بی‌اعتنایی‌ها و بی‌حرمتی‌هایی در حق خود خواهید دید که در واقع وجود ندارند.

«اگر احساسات انسان تا حد زیادی نتیجهٔ افکارش است، پس می‌توانیم احساساتمان را نیز کنترل کنیم. چگونه؟ با کنترل افکارمان یا تغییردادن جملاتی که درونی کرده‌ایم، یا نحوهٔ صحبت‌کردنمان با خودمان که تا حد زیادی احساس‌مان را در وهلهٔ اول شکل می‌دهد.»

نحوهٔ صحبت کردن ما دربارهٔ وضعیتمان بر روی دیدگاه، تجربه و عملکرد ما در آن وضعیت تأثیر می‌گذارد و تا حد زیادی بر نحوهٔ کنارآمدن با زندگی و مقابله با مشکلات کوچک و بزرگ‌مان اثر می‌گذارد.

نوع مکالمه‌ای که با خودتان دارید تأثیر عمیقی بر کیفیت زندگی‌تان می‌گذارد.

اپیکتِت می‌گوید: «خردمند کسی است که غم چیزهای نداشته را نمی‌خورد، بلکه برای داشته‌هایش شادی می‌کند.»

آیا شما مایلید شغلتان را عوض کنید؟ بله. «من مایلم.» آیا مایلید به کاری که از آن متنفرید ادامه دهید؟ خیر. «من مایل نیستم.» هر دو جمله به یک اندازه می‌توانند تأثیرگذار باشند. انتخاب اینکه کدام‌یک از آن‌ها با شخصیت و موقعیت شما جور درمی‌آید با خودتان است.

بسته به شرایط، برخی افراد از جملهٔ «من مایلم» بیشتر تأثیر می‌پذیرند، درحالی‌که جملهٔ «من مایل نیستم» به برخی دیگر روحیه و ارادهٔ بیشتری می‌دهد.

تنها زمانی می‌توانید برای تغییر تلاش کنید که به ادامهٔ زندگی کنونی و ناکام خود تمایلی نداشته باشید

نیکولو ماکیاولی، دانشمند علوم سیاسی و فیلسوف معروف، گفته است: «وقتی تمایل زیاد باشد، جایی برای بزرگ شدن مشکلات و سختی‌ها باقی نمی‌ماند.»

سرنوشتتان را کنترل کنید، وگرنه سرنوشت شما را کنترل می‌کند. زندگی برای درنگ کردن‌ها و طفره‌روی‌های شما صبر نمی‌کند، برای سردرگمی یا ترس شما صبر نمی‌کند؛ بدون شما به مسیرش ادامه خواهد داد. زندگی صرف‌نظر از اینکه شما در آن فعالانه شرکت می‌کنید یا نه، ادامه خواهد داشت.

سِنِکا می‌گوید: «سرنوشتْ افراد مایل را هدایت می‌کند و افراد بی‌میل را به زور به دنبال خود می‌کشد.»

اپیکتت می‌گوید: «شرایط مرد نمی‌سازد، بلکه تنها او را بر خودش آشکار می‌کند.» همان‌طور که اپیکتت اشاره کرده است معیار اصلی شخصیت شما شرایط‌تان نیست، بلکه نحوهٔ واکنش شما به آن موقعیت و اوضاع است. برای اینکه فرایندی جدید را شروع کنید، باید فرایندی دیگر را متوقف سازید.

فراموش نکنید که تمام مشکلات حل‌شدنی است؛

شروع به بررسی و ارزیابی چیزهایی کنید که می‌خواهید به دست آورید. چه‌چیزی را می‌خواهید به دست آورید؟ برای رسیدن به آن چه کارهایی را باید انجام دهید؟ برای قدم بعدی برنامه‌ریزی کنید و هر لحظه خود را مسئول قدم‌های خود بدانید.

اگر به احساسات خود اجازه دهید که همچنان شما را کنترل کنند، تنها چیزی که برایتان باقی می‌ماند پشیمانی خواهد بود و، به تدریج، به همان موقعیتی خواهید رسید که برایتان توصیف کردم. در بستر مرگ دراز می‌کشید و با خود فکر خواهید کرد: «اگر فلان کار رو می‌کردم چی می‌شد؟» منظور من این نیست که عواطف و احساسات شما بی‌اهمیت است. من از شما نمی‌خواهم که تبدیل به یک روبات شوید. منظور من این است که شما باید این نوع تجربه‌ها را در درجات خیلی پایین‌تری از اهمیت قرار دهید و طبق تجربیاتی عمل کنید که بیشترین تغییر را در زندگی‌تان ایجاد خواهند کرد.

از مرداب درام و زندگی متوسطتان بیرون بیایید، به دنبال خود و استعدادهای واقعی خود بروید و سعی کنید هر روز از زندگی خود را به همین صورت ادامه دهید. زندگی، موفقیت و خوشبختی شما واقعاً در دست خودتان است. شما این توانایی را دارید که تغییر کنید، توقعاتتان را رها کنید، ماجراجو و بی‌پروا باشید و استعدادهای خود را بپذیرید. به یاد داشته باشید که هیچ‌کس نمی‌تواند شما را نجات دهد. هیچ‌کس نمی‌تواند شما را عوض کند. تمام این‌ها مسئولیت خود شماست. پس چه زمانی بهتر از حالاست برای اینکه به استقبال این تغییر بروید؟

گر در دههٔ ۱۸۵۰ میلادی به فردی می‌گفتید که می‌توانید در یک لولهٔ فلزی بزرگ و توخالی، همراه با صدها نفر دیگر، از کالیفرنیا به چین پرواز کنید، به احتمال خیلی زیاد شما را تا آخر عمر به تیمارستان می‌فرستادند. اما برادران رایت نپذیرفتند که پرواز ناممکن است. آن‌ها این نظر را قبول نکردند؛ حتی با وجود اینکه هیچ مدرکی در تاریخ بشر دربارهٔ ممکن بودن پرواز انسان وجود نداشت. با اینکه هیچ مدرک منسجمی وجود نداشت و قبل از آن هم، هیچ‌کس این کار را انجام نداده بود، آن‌ها مصمم بودند انجام دهند و به صورت خستگی‌ناپذیر به تلاش خود ادامه دادند.