بریده‌هایی از کتاب عاشورا

این‌ها با انتخابشان ادامه می‌یابند و این است که مرگی ندارند. کسانی که مرده‌ها را انتخاب کرده‌اند، مرده‌اند هر چند که نفس بکشند و آن‌ها که زندهٔ حی قیوم را خواسته‌اند، زنده‌اند و حیات دارند، گرچه نفسی نداشته باشند.

ما یزید را سگ باز و غافل و نادان معرفی می‌کنیم و حسین (ع) را در دست او گرفتار نشان می‌دهیم، غافل از این که اگر یزید این بود، این قدر ضعیف بود، حسین (ع) می‌بایست او را زمین می‌زد و از کار دور می‌انداخت. برای چنین یزید غافلی شمشیر لوطی‌ها کافی بود تا چه رسد به تدبیر حسین (ع).

«مرگ بر هر کس نوشته شده و همچون گلوبند، گلوی انسان را در برگرفته است

برای چنین یزید غافلی شمشیر لوطی‌ها کافی بود تا چه رسد به تدبیر حسین (ع).

اگر یزید امر به معروف را می‌پذیرفت و بدی‌هایش را کنار می‌ریخت و از ستم کناره می‌گرفت، آیا حسین (ع) او را می‌پذیرفت و با او بیعت می‌کرد؟ این چنین بیعتی، تا چه وقت ادامه می‌یافت؟ حسین (ع) در حالی که می‌توانست حکومت اسلام را به دست بگیرد و به خلافت رسول (ص) برسد، آیا باز هم یزید را تحمل می‌کرد؟ آن هم یزیدی را که در سطح ابوبکر و عمر بود و آن بوزینه بازی و شرابخواری را نداشت؟

انتخاب با هدف تفاوت دارد. گاهی انسان کاری را انتخاب می‌کند و هدفش چیز دیگر است. امیرکبیر، هنگامی که در فین کاشان به مرگ مجبور می‌شود، آن نوع مرگ ـ رگ زدن ـ را انتخاب می‌کند. این گونه مردن، انتخاب اوست، در حالی که هدفش نیست. هدفش زندگی است و آرزویش در دارالفنون...

هر کس در هر راهی با مشکلاتی روبه‌روست. مگر خوردن و خوابیدن، خود مشکلاتی ندارند؟ اکنون که در هر راه رنجی هست، بگذار رنجی را بپذیریم که سودی داشته باشد و بهره‌ای بیاورد.

این‌ها می‌بینند اگر مرگ را انتخاب نکنند، مرگ انتخابشان می‌کند و این است که بازیچهٔ مرگ نمی‌شوند و از مرگ بازیچه می‌سازند... و از مرگ نردبانی برای عروج، عروجی تا اوج‌ها

انسان باید بر اساس استعدادهایش شکل بگیرد، نه بر اساس هوس‌هایش.

تو در آن بیابان، تنها ماندی، لیکن، امیدوار. آن‌ها، با آن همه طلسم قدرت و نیرو، ناامید، بر روی نیزه و شمشیر، تکیه می‌دادند تو، یک مرد، یک چراغ، آن‌ها، مرده‌ها، مدفون ظلمت و تاریکی، نگهبانِ گور خویش. و تو، پیروزی.