بریده‌هایی از کتاب آخرین امید (مروری بر آیات شفاعت)

شفاعت مانند رزق و ده‌ها موضوع دیگر، امری الهی است که خداوند سبحان آن را به مقدار و قاعدهٔ مشخص و مطابق اراده و حکمت خود، در میان بندگانش تقسیم می‌کند. روشن است که اگر بنا باشد شفاعت بدون اذن خداوند و بی‌حساب و کتاب صورت گیرد، حاکمیت الهی معنای خود را از دست می‌دهد. از طرفی، اگر هرکس گناهی کند و منطق او چنین باشد که به صرف نام و عنوان، اهل نجات خواهد بود، آن دیدگاه مردود و با منطق دین در تضاد کامل است. این تلقی نادرست از شفاعت، مخالف آموزه‌های ائمه معصوم (ع) است. مگر جز این است که امام حسین (ع) برای عبادت خداوند و رساندن انسان به مقام عبودیت و احیا و اقامهٔ دین، با قیام خونین خود در مقابل یزیدیان ایستاد که حال، برخی به زعم خود می‌خواهند از غیر مسیر صحیحِ دین‌ورزی و عبودیت، ایشان را شفیع خود قرار دهند؟ این نگاه، برخاسته از نشناختن دین و فقدان معرفت به ساحت اهل بیت (ع) است؛ برداشتی که متأسفانه مکتب اهل بیت (ع) را در مقابل مکتب الهی و ارادهٔ خداوندی قرار می‌دهد. بنابراین شفاعت همهٔ شفیعان در قیامت با اذن الهی و در راستای ارادهٔ حکیمانهٔ خداوند است و هیچ‌کس خارج از این چارچوب نمی‌تواند کسی را شفاعت کند.