بریده‌هایی از کتاب سقوط ۱۱۷۷؛ روایتی تازه درباره‌ی همانندی تمدن ما و تمدن‌های ۳ هزار سال پیش

اقتصاد یونان در اوضاعی آشفته به‌سر می‌برَد. شورش داخلی، لیبی، سوریه و مصر را در بر گرفته است و بیگانگان و جنگجویان خارجی نیز به وخامت اوضاع دامن می‌زنند. ترکیه و دیگر کشورهای منطقه هم اوضاع را با نگرانی دنبال می‌کنند. اردن مملو از پناهجویان است. ایران مستقیما در روند وقایع دخالت دارد، در حالی‌که عراق در آشوب و ناآرامی به‌سر می‌برد. سال ۲۰۱۳ پس از میلاد؟ بله. اما این وضعیت در سال ۱۱۷۷ پیش از میلاد، بیش از سه هزار سال پیش، نیز سابقه دارد. و آن زمانی بود که تمدن‌های مدیترانه‌ای در عصر مفرغ یکی پس از دیگری سقوط کردند و مسیر و آینده دنیای غرب را برای ابد تغییر دادند. این لحظه‌ای اساسی در تاریخ است؛ نقطه‌ای حساس در تاریخ جهان باستان.

ما این صعود و افول دائمی را در امپراتوری‌ها در طول زمان می‌بینیم، از جمله در امپراتوری‌های اکدی، آشوری، بابلی، هیتی، آشوری نو، بابلی نو، پارسی، مقدونی، رومی، مغولی، عثمانی و دیگر امپراتوری‌ها. نباید گمان بریم که جهان کنونی ما آسیب‌ناپذیر و مصون است، چراکه در واقع آسیب‌پذیرتر از آنیم که دوست داریم بیاندیشیم

-یکی از آنها حاوی یک قانون جذاب است: «اگر کسی با دندان، بینی یک فرد آزاد را بکَند، باید چهل شِکِل نقره بپردازد.» (مگر چنین اتفاقی چقدر معمول بوده است؟).

جورج سانتایانا زمانی گفته است، کسانی که تاریخ را نمی‌خوانند محکوم به تکرار آن هستند، اما آلنبی ثابت کرد که خلاف این موضوع نیز می‌تواند صادق باشد -کسانی که تاریخ را می‌خوانند، اگر بخواهند می‌توانند آن را به‌طور موفقیت‌آمیزی تکرار کنند.

خلاصه کلام، به نظر می‌رسد که سیاست، تجارت و دیپلماسی در ۳۵۰۰ سال پیش، به‌ویژه در طی قرن چهاردهم پیش از میلاد، چندان بی‌شباهت به سیاست‌هایی که امروز به‌عنوان قسمتی از اقتصاد جهانی به اجرا درمی‌آید، نبوده است؛ سیاست‌هایی که با تحریم‌های اقتصادی، هیئت‌های نمایندگی دیپلماتیک و بازی‌های قدرت در بالاترین سطوح دیپلماتیک تکمیل می‌شوند.