بریده‌هایی از کتاب کره‌ی جنوبی؛ ژنرال توسعه

وی بلافاصله پاکسازی اساسی وزارتخانه را آغاز و بسیاری از مقامات ارشد را اخراج کرد. این تصفیه در راستای یکی از شش تعهد حکومت خونتا و با شعار «جارو کردن مفسدان پیر» صورت گرفت. نتیجه تجدیدساختار تمام و کمال وزارت بازرگانی و صنعت بود.

تلاش نخست وی که به «نهضت اقتصاد دوم» شهرت یافت در ۱۹۶۸ کلید خورد و تلاشی جهت ایجاد اخلاقیات ملی با تاکید بر سنت‌های کره‌ای بود؛ خوداتکایی، همیاری و صرفه‌جویی. بر این اساس، او تاکید کرد که مردم باید «عادت ذهنی وابستگی را کنار بگذارند و با متحد کردن تمام قوت‌هایشان آینده روشن وطن را بسازند». به‌خصوص پارک مشتاق بود این نهضت را در اجتماعات روستایی ترویج کند تا با افزایش درآمد آنها، به برنامه چهارساله توسعه روستایی (۱۹۶۸-۷۱) موسوم به «پروژه ویژه افزایش درآمد کشاورزی و ماهی‌گیری» کمک شود.

این برنامه همچنین در پی بهره‌برداری از حس جمعی ضدآمریکایی بود تا با تکیه بر منافع ملی از مداخلات واشنگتن بکاهد. هرچند این حرکت ضدآمریکایی قرار نبود شامل چشم‌پوشی از کمک‌های امنیتی و تکنولوژیک یا سرمایه‌گذاری در کره شود.

هیچ نظریه تثبیت‌شده‌ای برای توسعه اقتصادی در کشورهای توسعه‌نیافته وجود ندارد. با توجه به تجربه کشور ما در بیش از ده سال گذشته، هر زمان که حکومت مجموعه‌ای از طرح‌های دقیق برای احداث کارخانجات و برنامه‌ریزی برای مناطق صنعتی داشته است، کسب‌وکارهای خصوصی از آن پیروی کرده و نتایج مورد نظر حاصل شده است

اقتصاددانان وزارت برنامه‌ریزی در وهله اول متخصصانی تحصیل‌کرده آمریکا بودند و راهبرد بازار آزاد لیبرال را ترجیح می‌دادند. اما تکنوکرات‌های وزارت بازرگانی و صنعت، عمدتا عمل‌گرایانی اصلاح‌طلب بودند با علاقه وافر به توسعه سریع صنایع با محوریت اولویت‌های دفاعی به‌عنوان ابزاری برای ساخت دولت صنعتی مدرن.

روستاها در سه گروه دسته‌بندی شدند: روستاهای عقب‌مانده، روستاهای خودیاری‌گر و روستاهای خودبسنده. کمک‌های دولتی عمدتا به روستاهای «خودبسنده» و «خودیاری‌گر» تعلق می‌گرفت، در حالی‌که آنها که «کاهل» یا غیر «خوداتکا» تشخیص داده می‌شدند، از این کمک‌ها محروم بودند. این استراتژی شفاف «شنا کن یا غرق شو» مشابه همان استراتژی صادرات‌محور دولت بود که در وهله اول جهت تجدیدساختار اداره اجتماعات روستایی بر اساس سیستم متمرکز، تمهید شده بود. این استراتژی همچنین رقابت میان روستاها را موجب شد که تلاش داشتند در اجرای این برنامه از هم پیشی بگیرند.

همین تجربه‌ها بود که باعث عبرت عاقل‌تران شد تا درک کنند که در جهانی که با پیشرفت‌های پزشکی در حال انباشته شدن از انسان‌ها است، لازمه عبور از اندیشیدن به پر کردن شکم صرف و رسیدن به رفاه، زیست جهانی است. بنابراین از خیر تولید هر چیزی، از سوزن گرفته تا سفینه فضایی، گذشتند و اصل را بر پذیرش مزیت نسبی نهادند. این کشورها، با برنامه‌ریزی‌های کوتاه و میان‌مدت، هدف خود را بر توسعه صنایعی منطبق با توانشان و با ظرفیت صادرات حداکثری قرار دادند و درهای اقتصادشان را به روی جهان گشودند.

اما نیمه دوم جمهوری سوم کره، از ۱۹۶۸ تا ۱۹۶۲، که پارک اصلاحات اقتدارگرایانه یوسین را اعلام کرد،

شکست در از بین بردن سه پلشتی عمده بوده است: ۱) تمایل به کمونیسم و فرصت‌طلبی ضددولتی؛ ۲) افزایش قارچ‌گونه احزاب سیاسی و روزنامه‌ها، که هر دو از نظر وی وظیفه‌نشناس و فاسد بودند؛ و ۳) پذیرش بی‌قیدوشرط فرهنگ خارجی.

به باور پارک «هر کمپانی بزرگ آمریکایی که در کره سرمایه‌گذاری کند، با خود یک لشکر از ارتش ایالات‌متحده را نیز به کره خواهد آورد

این برنامه همچنین در پی بهره‌برداری از حس جمعی ضدآمریکایی بود تا با تکیه بر منافع ملی از مداخلات واشنگتن بکاهد. هرچند این حرکت ضدآمریکایی قرار نبود شامل چشم‌پوشی از کمک‌های امنیتی و تکنولوژیک یا سرمایه‌گذاری در کره شود. برعکس این برنامه به‌شدت وابسته به ورود سرمایه، خاصه سرمایه آمریکایی، به کشور بود.

تکنوکراسی نوین پارک مشتمل بر «نسلی نو» از دو گروه نخبه شد: ۱) تکنوکرات‌ها و ۲) ترکیبی از ژنرال‌های بازنشسته، مدیران شرکت‌های خصوصی و کارمندان متخصص. چنانکه در مجموع این گروه‌ها سه شاخصه متمایز را به نمایش گذاشتند. اول، آنها واجد تخصص‌های عالی آمیخته با حس نیرومندی از انضباط شخصی و متمرکز بر بهره‌وری و نیل به اهداف بودند. دوم، آنها تمایز ذاتی میان قدرت مدیریتی بوروکراتیک خود و اقتدار زعمای سیاسی‌شان که قدرت نهایی حکمرانی را در اختیار داشتند، صریحا درک می‌کردند. سوم، آنها تردیدی نسبت به دستورکار پارک در زمینه توسعه ملی نداشتند.

او اعلام کرد که «وظیفه انقلابی» اش «از میان بردن فساد و ریشه‌کن کردن سایر پلیدی‌های اجتماعی ... [و] فرو کردن اخلاق تازه و سالم و طرز رفتار عقلانی در سر مردم [کره] است». چنانکه در پلنوم ششم خونتا اعلام شد، اهداف کودتا عبارت بودند از: مبارزه با کمونیسم، تقویت روابط خارجی، مبارزه با فساد، نوسازی اقتصادی، وحدت و بازگرداندن قدرت به حکومت غیرنظامی.