بریده‌هایی از کتاب ‌‫ظرافت جوجه تیغی

اگر نمی‌خواهی زندگی‌ات را با شنیدن هر آن‌چه دیگران می‌گویند خراب کنی، سرت را با گیاهان سبز خانگی سرگرم کن.

آدم‌ها در جهانی زندگی می‌کنند که در آن واژه‌ها حکومت می‌کنند و نه عمل‌ها و این‌که صلاحیت نهایی در تسلط بر زبان است.

غرق در سکوت، با نگاهی هیجان‌زده از کاغذمرده چیزی را بیرون می‌کشیدند که به‌نظر زنده می‌آمد.

به‌غلط این‌طور تصور می‌کنند که بیداریِ آگاهی هم‌زمان است با تولد اولیه ما، به‌دلیل این‌که شاید قادر نیستیم حالت زنده دیگری جز این تصور کنیم.

شاید زندگی یعنی همین: ناامیدی بسیار، ولی همین‌طور لحظه‌هایی از زیبایی که، در آن لحظه‌ها، زمان همان زمان نیست. درست مثل نت‌های موسیقی که نوعی پرانتز در گذر زمان ایجاد می‌کنند، تعلیق، یک جای دیگر در همین‌جا

قوی‌ها در شادکامی زندگی می‌کنند و ضعیف‌ها در تلخ‌کامی می‌میرند، به نسبت جایگاه‌شان در سلسله‌مراتب اجتماعی.

وقتی انسان دستور زبان یاد می‌گیرد، به بُعد دیگری از زیبایی زبان دسترسی پیدا می‌کند

تمام خانواده‌های خوشبخت شبیه هم‌اند ولی خانواده‌های بدبخت هریک به شیوه خود بدبخت است

تمدن، خشونت مهار شده، پیروزی همیشه ناتمام بر ستیزه‌جویی انسان بَدَوی است.

زیبایی گوهری است که هر چیزی را قابل بخشش می‌کند، حتا ابتذال را

آدم‌ها در جهانی زندگی می‌کنند که در آن واژه‌ها حکومت می‌کنند و نه عمل‌ها و این‌که صلاحیت نهایی در تسلط بر زبان است. این وحشتناک است به‌دلیل این‌که ما پستان‌دارانِ برنامه‌ریزی شده‌ای هستیم برای خوردن، خوابیدن، تولید مثل کردن، به چنگ آوردن سرزمین خود و برقراری امنیت خود و این‌که با استعدادترین‌ها در انجام این کارها، حیوان‌ترین ما، همیشه اجازه می‌دهند کسانی سوارشان شوند که خوب حرف می‌زنند در حالی‌که از نگه‌داری باغ خود، از آوردن یک خرگوش برای شام یا درست تولید مثل کردن ناتوانند. انسان‌ها در جهانی زندگی می‌کنند که ناتوان‌ها بر آن حاکم‌اند. این اهانتی وحشتناک به طبیعت حیوانی ماست، نوعی فساد، تناقض عمیق.

درواقع، ما تربیت شده‌ایم چیزی را باور کنیم که وجود ندارد، زیرا موجودات زنده‌ای هستیم که نمی‌خواهیم رنج ببریم. بنابراین، تمام نیروهایمان را صرف این می‌کنیم که به خودمان بقبولانیم که چیزهایی وجود دارند که ارزش زحمت کشیدن را دارند و به خاطر آن‌هاست که زندگی مفهومی دارد.

حتا برای آدمی به باهوشی من، چنین مستعد برای دانش آموختن، این‌همه متفاوت با دیگران و برتر از بیشتر آن‌ها، راهِ زندگی از پیش مشخص شده و این حقیقتا دردافزا و گریه‌آور است:

اگر هستی پوچ است، دیگر در عرصه آن به نحو درخشانی کسب موفقیت کردن از شکست خوردن در آن ارزش بیشتری ندارد. فقط این‌طور راحت‌تر است

در این صبح دریافتم که مردن می‌خواهد چه بگوید: در ساعت مردن، این دیگرانند که برای ما می‌میرند زیرا من این‌جا هستم، خوابیده روی سنگ‌فرشِ کمی سردِ خیابان و اهمیتی به مردنم نمی‌دهم، این وضعیت هیچ اهمیتی بیشتر از دیروز ندارد. ولی من دیگر آن‌هایی را که دوست دارم نخواهم دید و مردن این است، این واقعا همان تراژدی است که می‌گویند.

در این صبح دریافتم که مردن می‌خواهد چه بگوید: در ساعت مردن، این دیگرانند که برای ما می‌میرند زیرا من این‌جا هستم، خوابیده روی سنگ‌فرشِ کمی سردِ خیابان و اهمیتی به مردنم نمی‌دهم، این وضعیت هیچ اهمیتی بیشتر از دیروز ندارد. ولی من دیگر آن‌هایی را که دوست دارم نخواهم دید و مردن این است، این واقعا همان تراژدی است که می‌گویند.

زیبایی گوهری است که هر چیزی را قابل بخشش می‌کند، حتا ابتذال را. هوشمندی به‌نظر نمی‌آید غرامتی باشد که طبیعت به کسانی می‌پردازد که مورد حمایتش نبوده‌اند، ولی در مورد شخصی که زیباست اسباب‌بازی زائدی است که ارزش گوهر را بیشتر بالا می‌برد. زشتی، همیشه، از پیش محکوم است

زیبایی گوهری است که هر چیزی را قابل بخشش می‌کند، حتا ابتذال را. هوشمندی به‌نظر نمی‌آید غرامتی باشد که طبیعت به کسانی می‌پردازد که مورد حمایتش نبوده‌اند، ولی در مورد شخصی که زیباست اسباب‌بازی زائدی است که ارزش گوهر را بیشتر بالا می‌برد. زشتی، همیشه، از پیش محکوم است

مامان، دیشب سرِشام، اعلام کرد که درست ده سال از روز شروع روانکاوی‌اش می‌گذرد، گویی چنین تاریخ مهمی انگیزه‌ای بود برای برپایی جشن. همه، با گفتنِ شگفت ـ انگیز ـ است، موافقت خود را اعلام می‌دارند! من فقط مسیحیت را می‌بینم که در عشق نسبت به رنجی که همیشگی باشد می‌تواند با روانکاوی رقابت کند. آن‌چه مادرم نمی‌گوید این است که درست ده سال است که قرص‌های ضد افسردگی مصرف می‌کند. ولی کاملاً واضح است که او هیچ‌گونه ربطی میان این دوچیز نمی‌بیند. من عقیده دارم که او این قرص‌ها را برای کاهش نگرانی‌هایش نمی‌خورد بلکه برای تحمل روانکاوی می‌خورد.

زیبایی گوهری است که هر چیزی را قابل بخشش می‌کند، حتا ابتذال را. هوشمندی به‌نظر نمی‌آید غرامتی باشد که طبیعت به کسانی می‌پردازد که مورد حمایتش نبوده‌اند، ولی در مورد شخصی که زیباست اسباب‌بازی زائدی است که ارزش گوهر را بیشتر بالا می‌برد. زشتی، همیشه، از پیش محکوم است و من محکوم به تحمل این سرنوشت غم‌انگیز بودم و، علاوه بر این، رنج بیشتری می‌بردم چون ابله نبودم.