بریده‌هایی از کتاب تعبیر خواب

جسم، گورِ روح است (افلاتون).

انسان خواب می‌بیند با بار و بنه زیادی سفر می‌کند که طبیعتا دست و پاگیرند و باعث تأخیر می‌شوند. چنین خواب‌هایی نشان می‌دهند که شخص زیر بار انبوهی از عقده‌ها، وامانده است. بارهای زیاد گویای موانع‌اند، نمایه مشکلاتی هستند که انسان به دوش می‌کشد. لذا خواب بیننده در چمدان خویش بار مشکلاتش را حمل می‌کند.

خواب روند ناخودآگاه را آشکار می‌کند و به نظر نمی‌رسد هیچ ربطی با وضعیت خودآگاه داشته باشد.

خواب‌ها، مبنای فیزیولوژیکی دارند و از غرایز حیوانی ما سرچشمه می‌گیرند: دکارت چنین تعریفی از آنها دارد: خواب‌ها ظریف‌ترین، حساس‌ترین و جاندارترین اجزاء ریز خون هستند که خود را از گردش خون جدا می‌کنند تا به مغز برسند و وارد دستگاه عصبی شوند.

کجا می‌توان بانوی روح را پیدا کرد؟ در دربار الهه ونوس! بعد وقتی خدمت بانو می‌رسد، زنگ ساعت بیدارش می‌کند. آنچه در ناخودآگاه ونوس نام دارد، در خودآگاه، مریم نامیده می‌شود.

خواب، نشان‌دهنده انحرافی از ناخودآگاه به سمت خودآگاه است.

هیچ کس نسبت به کسی که از یک عقده حقارت رنج می‌برد، حساس نیست.

وجود شاه برای کشورهایی لازم است که مردم آن کیفیت لازم را ندارند. ولی در جایی که کیفیت کافی وجود داشته باشد، وجود شاه اضافی است.

اگر در خواب دیدید یک گاو خشمگین، یک گرگ یا یک شیر شما را تعقیب می‌کند، معنیش آن است که در معرض خطر قرار دارید.

این کلمات زیبای نیچه را به خاطر بیاورید: «شب است و روح من چشمه‌ای است که فوران می‌کند».

به باور فروید ناخودآگاه هیچ محتوایی ندارد، جز پسماندهای گذشته فراموش شده از قدیم: یک کلاه کهنه، چند دستخط، یک روزنامه، این تمامی محتوای ناخودآگاه است.

شما یک شیر را در خواب می‌بینید، بعد غرق در اشتراکات یا تداعیاتی در این مورد می‌شوید: شیر حیوان حریصی است. پس از آن به ذهنتان خطور می‌کند که خودتان هم حریص و خسیس هستید و... اکنون به عقده خود رسیده‌اید. فروید از این تجربه نتیجه می‌گیرد که عقده، بخشی جدایی‌ناپذیر از خواب است. از نظر او خواب‌ها چیزی جز افشای یک عقده پنهان نیستند. خواه این عقده مربوط به حرص و طمع باشد یا قدرت و یا شهوت.

، هر تعبیر و تفسیری از هر واقعه، فقط یک نظریه و یک گمانه‌زنی است و لذا هیچ گاه نباید مطمئن بود که به هدف دست یافته‌ایم. البته اگر به عنوان مثال، بتوانیم ثابت کنیم که حل یک معادله در مورد حل معادله دیگری هم صدق می‌کند، این تردید از بین می‌رود.

چیزی که بیش از هر چیز اهمیت دارد دانش باز کردن چشم و گوش و جمع‌آوری هر چه بیشترِ اطلاعات ممکن تا لحظه‌ای است که کنش‌های روح برایمان شناخته شوند.

وقتی یک مرد هزاران زن را فریفته خود می‌کند، یا وقتی یک زن دست رد به سینه هیچ آنیمایی نمی‌زند، وقتی انسان جز افکار پریشانی ندارد و به شیوه‌ای منطقی خود را جلوه می‌دهد، آنیما چون بختک روی او می‌افتد، ناخودآگاه، خودآگاه را تصرّف می‌کند.

بیماری عصبی، بی‌فایده‌ترین چیز در دنیاست.

وقتی ما ایمان یا اعتقاداتمان را از دست می‌دهیم، احساس می‌کنیم که دیگر جز مرگ چاره‌ای برایمان باقی نمانده است، زندگی دیگر ارزشی ندارد، معنایی هم ندارد. پس از چنین فروریختنی، همیشه دستخوش افکار مرگ یا ترس از مردن می‌شویم. تحمل فروریختگی چه خطری دارد؟ یکی از حاضران: مرگ واقعی. یکی از حاضران: به عنوان مثال: مرگ روانی. یونگ: بله، این هم ممکن است پیش آید. یکی از حاضران: بیماری‌ها و حوادث ناشی از آن. یونگ: بله، این چیزها زمانی پیش می‌آیند که در آن خودآگاه مجبور باشد یک دگرگونی بنیادی را تحمل کند، ولی تحمل نکند. وقتی این دگرگونی تحمیل و نادیده انگاشته می‌شود نتیجه‌اش حوادثی است که گاه می‌توانند مهلک یا ابتلا به بیماری‌های وخیمی باشند.

از نظر نیچه، زندگی واقعی نیست و جز یک عامل فرعی چیزی نیست. به باور او، اصل زندگی عقلانی و در نابودی ارزش‌هاست.

به باور پولس، مسیح زندگی واقعی نداشت. او چوپان الهی بود.

او به یک وعده به یک تضمین اعتقاد دارد و فراموش می‌کند، خودِ زندگی را جدی بگیرد. به عنوان مثال؛ اگر ما یک کلبه موقت بسازیم به این معناست که برای مدت کوتاهی در آن خواهیم بود و بعد... بعضی از اشخاص بدون آنکه خود متوجه باشند به گونه‌ای موقت زندگی می‌کنند: به یک وعده اسرارآمیز و ضمنی دل می‌بندند تا زندگی کنونی‌شان را قابل تحمل سازند.