بریده‌هایی از کتاب بازپرسی

بازپرس بار دیگر به یاد مرگ افتاد. درست مثل داستان‌هایی که قبلاً خوانده بود: افرادی که این نقطۀ معین را دیده و به آن دنیا رفته و برگشته‌اند تجربۀ خود را تعریف کرده و همگی از نوری شدید و تونلی صحبت کرده‌اند که قبل از بازگشتن به این دنیا، درون آن رفته‌اند. آیا مخروط شیشه‌ای که واردش شده بود، پلکان عجیبی که به شکل مارپیچ به آسمان می‌رفت و این نور شدیدی که تک‌تک ذراتش به چشمان او می‌ریخت و آن‌ها را تر می‌ساخت نوعی از آن تونل بزرگ نبود؟

بازپرس دوباره معذب شد، در واقع به سبب ظاهرش! اصلاح نکرده بود، پیشانی‌اش زخمی جدی برداشته و متورم شده بود، بینی‌اش حساس شده و مرتب آبریزش داشت، جیب پارۀ بارانی سراسر چروکش آویزان شده بود، کفش‌های همچنان‌خیسش به تکه‌ای پوست حیوان می‌ماند که خوب دباغی نشده است و غم عالم او را فرا می‌گرفت وقتی می‌خواست آن دو لکۀ قهوه که کت و شلوارش را کثیف کرده بود زیر بارانی‌اش پنهان کند. با خود فکر کرد: «شبیه بی‌خانمان‌ها شده‌ام... شاید هم مثل یک دائم‌الخمر در حالی‌که حتی در زندگی یک قطره هم الکل ننوشیده‌ام». در مقابل، لباس آن محافظ بی‌عیب‌ونقص بود: نه چروکی، نه لکه، نه پارگی. کفش‌های کاملاً واکس‌خورده‌اش تمام دانه‌برفی‌هایی را که رویش می‌بارید به سخره می‌گرفت. کاملاً اصلاح کرده و همۀ لباس‌هایش نو و پاکیزه بود. انگار تازه از جعبه بیرون آمده باشد.

ـ صبحانه‌تان را تمام نمی‌کنید؟ بازپرس زیر لب و آهسته گفت: ـ دیگر میل ندارم و دیرم هم شده. ـ دیر...؟ شما این را می‌گویید! من حس می‌کنم گاهی انسان از زندگی پیش می‌افتد و همیشه مرگ بی‌موقع فرا می‌رسد. بفرمایید بنشینید و با آرامش صبحانه‌تان را تمام کنید، خودتان را به‌خاطر من معذب نکنید.

بازپرس هر لحظه بیشتر از قبل می‌لرزید. افکارش هم به اندازۀ پاهای یخ‌زده و دردناکش پرسه می‌زد. ناگهان خود را شبیه به یک مجرم، یک تبعیدی، آخرین بازمانده و جان‌سالم‌به‌دربرده‌ای دید که بعد از فرار از یک فاجعۀ شیمیایی، زیست‌محیطی یا اتمی، به دنبال سرپناه می‌گشت. حس می‌کرد جسمش دشمنش شده و در خواب قدم بر می‌دارد. این حالت تمامی نداشت. حس می‌کرد ساعت‌هاست که سرگردان است. همۀ خیابان‌ها به‌همدیگر شبیه و برف، با یکنواختی خود، تمام رد پاها را پاک می‌کرد. آیا او به دور خود می‌چرخید؟