بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

«افکار بزرگ از ذهن متفکر صحبت می‌کنند، اما اعمال بزرگ از انسانیت.»

«تو با افکاری که در سر داری تعریف نمی‌شوی. تو همانی چیزی هستی که انجام می‌دهی. تو اعمالت هستی.»

یک روز می‌میری. نفس‌کشیدنت قطع می‌شود، ساکت و خاموش می‌شوی و دست از زندگی می‌کشی. تو از این جسم فیزیکی خارج خواهی شد. چه فردا، چه بیست سال دیگر، مرگ به‌سراغت خواهد آمد. همهٔ ما فناپذیریم. هیچ راه فراری از آن نیست. ممکن است با این حرف‌ها ناراحت شوی یا مقابل خبر مرگ حتمی مقاومت کنی، اما اگر به‌دنبالِ حقیقت باشی، این تنها حقیقتی‌ست که هیچ‌جای بحثی ندارد. تو خواهی مرد.

مسیری که در زندگی دنبال می‌کنی، همانی‌ست که عمیق‌ترین و ناخودآگاه‌ترین افکارت به تو دیکته کرده است.

«من مصمم هستم» به این معنی نیست که با عزم و اراده بیندیشی یا به تماشای تلویزیون بنشینی. بلکه به این معنی‌ست که با عزم و اراده وارد عمل شوی. اهدافت را دنبال کنی، عمل کنی. تا شکست نخوری طعم پیروزی را نخواهی چشید.

من به تو هفت جملهٔ تاکیدی گفتم. «من بی‌نهایت مشتاقم» «من برای پیروزی بی‌تابم» «من از پَسَش برمی‌آیم» «من اتفاق‌ها را می‌پذیرم» «من حاصلِ افکارم نیستم، بلکه نتیجهٔ اعمالم هستم» «من مصمم هستم»

«هیچ انسانی آزاد نیست مگر آنکه اختیار خودش را داشته باشد.» اپیکتتوس

تو دائماً به آینده نظر داری و در تلاش هستی بدانی که چه اتفاق‌هایی رخ خواهند داد. چرا؟ جوابش یک کلمه است: اطمینان. ما به‌دنبالِ اطمینان هستیم و از تردید و بی‌اطمینانی دوری می‌کنیم. می‌خواهیم بدانیم چه در انتظار ماست

مسیری که در زندگی دنبال می‌کنی، همانی‌ست که عمیق‌ترین و ناخودآگاه‌ترین افکارت به تو دیکته کرده است. ذهنت دائماً تو را در میان مسیر به‌جلو می‌راند، چه این همان مسیری باشد که آگاهانه انتخابش کرده باشی و چه نباشد.

از خودت بارها و بارها بپرس: «آیا مشتاقم؟» نخستین چیزی که وقتی صبح بیدار می‌شوی تا آخرین چیزی که شب هنگام خواب، یا در زمان رانندگی یا هنگام دوش‌گرفتن می‌شنوی باید این سؤال باشد: «آیا مشتاقم؟» بپرس، بپرس و بپرس تا طنین «بله» را به‌وضوح در ضمیرت بشنوی. من بی‌نهایت مشتاقم. دوباره از تو می‌پرسم: «مشتاقی؟»

وقتی می‌فهمیم مشتاق چه کاری هستیم، کنترل افکار و احساسات ناخودآگاهی را به‌دست خواهیم گرفت که پیش از این ما را از مسیری که می‌خواستیم طی کنیم، دور می‌کردند.

«مرد عاقل برای چیزهایی که ندارد، عزا نمی‌گیرد، بلکه برای داشته‌هایش خشنود است.» اپیکتتوس

زندگی برای تعلل‌ها و تعویق‌های تو متوقف نمی‌شود. حتی به‌خاطرِ پریشانی‌ها و ترس‌های تو هم مکث نمی‌کند. زندگی دقیقاً در کنار تو جریان دارد. چه تو نقش فعالی داشته باشی، چه نداشته باشی، نمایش ادامه دارد.

وقتی در جنگل گم شده‌ای، نمی‌دانی نیم‌ساعت با شهر فاصله داری یا سه روز. تنها کاری که باید انجام دهی حرکت است و تنها راهت روبه‌جلوست.

. خبر دسته‌اولی که باید بدانی این است که همین خودگویی‌ها نابودت می‌کند، آن‌هم از راهی که اصلاً تصورش را نمی‌کنی.

نوع مکالمه‌هایی که در طول روز درگیرش هستی، تأثیر به‌سزایی بر کیفیت زندگی‌ات دارد.

«شرایطْ مرد نمی‌سازد؛ فقط او را به خود بازمی‌شناساند.»

رهایش کن! این انتظارهایت را همین حالا دور بریز!

احتمالاً همهٔ ما دوست داریم یک ثروتمند بی‌دغدغه باشیم، اما آیا مایلیم کارهایی را که برای داشتن این ثروت لازم است انجام دهیم؟ آیا مایلی هفته‌ای شصت، هفتاد یا هشتاد ساعت کار کنی یا برای به‌پایان رساندنِ کاری که برعهده داری از تعطیلاتت بگذری؟ آیا مایلی مسئولیت بیشتری برعهده بگیری، یا مهم‌تر از آن، بیشتر خطر کنی؟ آیا

«من حاصلِ افکارم نیستم، بلکه نتیجهٔ اعمالم هستم.» این جدیدترین جمله تأکیدی توست.