بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

آیندهٔ تو، پاسخِ زندگیِ اکنونت نیست.

یا تو سرنوشتت را کنترل می‌کنی یا سرنوشتت تو را کنترل می‌کند. زندگی برای تعلل‌ها و تعویق‌های تو متوقف نمی‌شود. حتی به‌خاطرِ پریشانی‌ها و ترس‌های تو هم مکث نمی‌کند. زندگی دقیقاً در کنار تو جریان دارد. چه تو نقش فعالی داشته باشی، چه نداشته باشی، نمایش ادامه دارد.

«یکی از دلایل خاصِ داشتنِ روحیهٔ بد این است که ما اغلب سعی در خوراندن چیزهای اشتباه به خودمان داریم و با گفتن جملاتی که اساساً درست نیستند، خودمان را ناامید و ناراحت می‌کنیم.»

گر واقعاً چیزهایی را می‌خواهی، پس بلند شو و به دستشان بیاور! از همین امروز شروع کن، استراتژی خودت را بنویس، با درونت کنار بیا و مهم‌تر از همه، هر کاری لازم است، انجام بده و به دستشان بیاور!

«تقدیرْ افراد مشتاق را هدایت می‌کند و اشخاص بی‌میل را دنبال خود می‌کشد.» سِنِکا

به نظرم بهتر است با این توهم زندگی کنی که کلاً هیچ درکی نداری، این‌جوری بهتر است!

«اگر می‌خواهی ترقی کنی، راضی باش که فکر کنند احمقی.»

وقتی هرچیزی را پذیرا باشی، البته به این معنی نیست که با آن موافق یا راحت هستی، بلکه به این معنی‌ست که مالک آن و مسئول آن هستی. به‌یاد بیاور که وقتی مالک یا مسئول چیزی باشی، می‌توانی همیشه آن را تغییر دهی. گاهی‌اوقات این مؤثرترین راه برای حل‌کردن «دشواری‌هایت» است.

گم‌کردن هدف بدترین کاری نیست که شاید مرتکبش شوی، بلکه دست‌کشیدن از هدف بدترین کار ممکن است.

اشتیاق به تغییر، اشتیاق به حرکت، اشتیاق به پذیرش. یک اشتیاق واقعی، جادویی و الهام‌بخش.

آنها می‌گویند تو نمی‌توانی، تو در اشتباهی، غیرممکن است، تو حتماً شکست می‌خوری. هرچه تلاشت منحصربه‌فردتر باشد، فشارهای مخالف بیشتر خواهد بود. چرا؟ خب به این دلیل که افرادی که در زندگی‌ات حضور دارند اغلب از تو شخصیت مشخصی را سراغ دارند. پس وقتی تلاش می‌کنی تا آن کالبد همیشگی را بشکافی، این فقط دنیای خودت نیست که به‌هم می‌ریزد، بلکه دیگران را هم آشفته می‌کند.

ما به زندگی‌کردنِ زندگی «همان‌گونه که هست» خو می‌گیریم، نه آن‌طور که به آن فکر می‌کنیم.

ما دائماً به خودمان رشوه می‌دهیم. ما انواع و اقسام بهانه را در دسترس داریم که به خودمان بگوییم: «نمی‌توانیم.» نمی‌توانم، نمی‌توانم، نمی‌توانم؛ اما بدان که می‌توانی. اینها همه بهانه است. تو همهٔ اقدامات مهم را به خودت وعده و وعید می‌دهی، و با فهرست بلندبالایی از دلایل، از انجام آنها طفره می‌روی و تنها چیزی که پس از آن نصیبت می‌شود این است که تبدیل به یک آدم چرندگو می‌شوی. با این کار، تو بدتر از هرکس دیگری به خودت خیانت می‌کنی!

«این از نشانه‌های یک ذهن تعلیم‌یافته است که می‌تواند فکری را بدون پذیرش آن در سر بپروراند.» ارسطو

«شرایطْ مرد نمی‌سازد؛ فقط او را به خود بازمی‌شناساند.» اپیکتتوس

«من لیاقت عشق را ندارم»، «من خیلی خنگم»، «من بازنده‌ام»، «من آن اندازه که باید توانایی ندارم.» با تکرار این نوع گرفتاری‌ها در ضمیر ناخودآگاهت، تعجبی ندارد که دائماً در پی اثبات درستی اینها باشی.

هیچ دانش و حکمتی بالاتر از دانشی که خودت آن را تجربه کرده باشی نیست.

سقراط گفت: «تمام چیزی که می‌دانم این است که هیچ نمی‌دانم.»

نکته اینجاست که همان اندازه که تفکر منفی نشان‌دهندهٔ شکست است، تفکر مثبت هم پیش‌گویی برای موفقیت نیست

«ما با انجام اعمال منصفانه، فردی منصف؛ با اعمال عاقلانه، فردی عاقل و با اعمال شجاعانه، فردی شجاع می‌شویم.» ارسطو