بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

«با اشتیاق‌داشتن، هیچ مشکلی دیگر بزرگ نیست.»

لحظه‌ای به کارهای سختِ روزانه‌ات که از آنها وحشت داری فکر کن؛ فقط به این دلیل می‌ترسی که از آنها در ذهنت یک غول ساخته‌ای. ما گاهی از کارهای خیلی ساده اجتناب می‌کنیم، مثل تا کردن لباس‌ها و خالی‌کردن ماشین ظرف‌شویی؛ درحالی‌که هیچ زمانی از ما نمی‌گیرند. خیلی موضوعات ناچیز را به‌بهانهٔ بی‌فایده‌بودن، نادیده می‌گیریم و سراغ سنگ‌های بزرگ‌تری می‌رویم که نشانهٔ نزدن هستند، ولی درنهایت باز از زندگی خسته و رنجور می‌شویم.

ما در حبابِ توهمِ اطمینانِ خاطرمان غوطه‌ور می‌شویم. سرانجام کاری را انجام می‌دهیم که «رضایت» می‌نامیمش. ما ناچاراً به اطمینان خاطر رضایت دادیم. این همان قدرتی‌ست که بی‌اطمینانی در زندگی‌های ما اعمال می‌کند که می‌تواند ما را بسازد یا نابود کند. می‌تواند ثروتمند یا فقیرمان کند. می‌تواند ما را به موفقیت سوق دهد و یا به مسیر دیگری منحرف کند.

خودگویی‌های درونیِ جسورانه زمانی صورت می‌گیرند که تو به انجام آن عمل در همان زمان ادعا داشته باشی، دقیقاً همان لحظه، و همان‌جا؛ با لحنِ «من .... هستم»، یا «من .... اعتقاد دارم»، یا «من .... می‌پذیرم» یا «من .... ادعا دارم»، تمام اینها قدرتمند هستند و خیلی بهتر از الگوهای داستان‌گونه مانند «من می‌خواهم ....» یا «من قصد دارم ....» جواب می‌دهند.

یکی از دلایلِ پشتِ گوش‌انداختن فهرست کارهایی که برای سال جدید تنظیم کرده‌ایم، این است که معمولاً از زبان آینده برای آن استفاده می‌کنیم، مثلاً می‌گوییم: بعداً. حتی دربارهٔ کارهایی که قرار به ترک آنها می‌گذاریم هم همین‌گونه است. یعنی ابتدا با شوق فراوان برای تغییر رفتار خود تصمیم می‌گیریم، ولی بعداً که در عمل با مشکل مواجه می‌شویم، قولی را که به خود داده بودیم نادیده می‌گیریم، و زمانی‌که ظاهراً درحالِ انجام تصمیم‌هایت هستی، به‌قدری برایت سخت و دشوار می‌شود که انگار سیاه‌چاله‌ای در زندگی‌ات ایجاد شده باشد. این همان لحظه‌هایی از زندگی‌ست که بگومگوهای درونی‌ات آشوب به‌پا می‌کنند! مثلاً به‌خودت قول داده‌ای که وزن کم کنی، ولی هوس پیتزا می‌کنی، یا به‌خودت قول داده‌ای که مقداری پول پس‌انداز کنی، اما می‌بینی همان ژاکتی که آرزویش را داشتی، با تخفیف فروخته می‌شود.

یکی از اولین اشتباهاتی که مرتکب می‌شویم، زمانی‌ست که دربارهٔ کاری که قصد انجامش را داریم یا کسی که می‌خواهیم باشیم، صحبت می‌کنیم (یعنی همیشه کارت را به آینده موکول می‌کنی). حالا دیگر نمی‌خواهم واردِ بحث جملاتی شوم که با «باید انجام دهم»، و «سعی می‌کنم انجام دهم» شروع می‌شوند. وقتی ما برای آیندهٔ خود آرزویی داریم، ناخودآگاهانه تأیید می‌کنیم که اکنون آن را نداریم، و یا آن‌گونه نیستیم (یعنی قرار است در آینده آن‌گونه باشیم).

خودگویی‌هایت را از حالتی داستان‌گونه (یعنی وقتی دربارهٔ خودت، دیگران، و زندگی حرف می‌زنی، گفتگوهایی پیرامون عقاید و قضاوت‌های روزانه) به‌حالتی جسورانه تغییر بده تا تمام «وزوز» های همیشگی ذهنت را نادیده بگیری، و همهٔ قدرت و انرژی‌ات را برای همین حالا و همین‌جا به‌کار ببری.

ما می‌توانیم در زمان‌های مختلف با استفاده از زبانی قوی و جسورانه، تغییراتی پایدار و مداوم در زندگی‌مان ایجاد کنیم. این تغییرات، خیلی بیشتر و عمیق‌تر از داشتن افکار شاد است (خیلی ساده به آن نگاه نکن) تو می‌توانی از لحاظ فیزیولوژی ساختار ذهن و مغزت را تغییر دهی. ما می‌توانیم احساساتمان را با راهبری، و هدایت افکارمان تعیین کنیم. همچنین می‌توانیم با آگاهی و سخت‌کوشی درقبالِ کلمات، و نوع زبانی که استفاده می‌کنیم، افکارمان را شکل دهیم. البته بخش عظیمی از این موضوع به بردباری و تحمل اولیه و اشتیاقت به تغییر بستگی دارد.

عادت‌ها که با تکرار یک عمل ایجاد، و تبدیل به «رفتاری خودکار» می‌شوند،

ساده‌ترین راه برای شکل‌دادن به این فکرها از طریق خودگویی‌های آگاهانه و مصمم است. این نوع صحبت‌ها، مانند میان‌بُر عمل می‌کنند، و کنترل زندگی‌ات را به‌دست می‌گیرند.