بریده‌هایی از کتاب خودت را به فنا نده

پروفسور ویل هارت از دانشگاه آلاباما، چهار آزمایش انجام داد که شرکت‌کنندگانِ آن، رویدادها و اتفاق‌های مثبت و منفی یا بی‌اثر را به‌یاد آوردند یا تجربه کردند. آنها متوجه شدند وقتی از افراد، خواسته شد اتفاق‌های بی‌اهمیت را به همان شکلی توصیف کنند که در جریان بود، احساس مثبتِ بیشتری در کلامشان وجود داشت، و زمانی‌که رویدادی منفی را به همان روش تشریح می‌کردند، حالت منفیِ بیشتری را تجربه کردند. به‌عبارتِ‌ساده‌تر، طرزِ بیانی که برای تعریف و تفسیر شرایط خودت به‌کار می‌بری، دقیقاً نشان می‌دهد که چگونه به آنها می‌نگری، تجربه‌شان کرده‌ای و چگونه در بطن آنها حضور داری

طبق تحقیقاتِ انجام‌شده، روزانه، حدود پنجاه هزار فکر از ذهن ما می‌گذرد.

تأثیر نوع حرف‌زدن ما، فقط مختص به همان لحظه نیست، بلکه می‌تواند در ناخودآگاه ما رسوخ کند و کاملاً نهادینه شود، و افکار، اندیشه و رفتار ما را در بلندمدت تغییر دهد.

هرچه بیشتر دربارهٔ سختی و مشقت چیزی با خودت حرف بزنی، برایت سخت‌تر به‌نظر خواهد رسید.

«اگر احساساتْ متأثر از تفکر باشد، پس می‌توان با کنترل دقیقِ افکار دیگران، یا با تغییر خودگویی‌های ذهنی که خالق احساسات هستند، احساسات افراد را تحتِ تسلط درآورد.»

جریان بی‌پایان شک و بهانه، زندگی روزمره را به گند می‌کشد.

یا تو سرنوشتت را کنترل می‌کنی یا سرنوشتت تو را کنترل می‌کند. زندگی برای تعلل‌ها و تعویق‌های تو متوقف نمی‌شود. حتی به‌خاطرِ پریشانی‌ها و ترس‌های تو هم مکث نمی‌کند. زندگی دقیقاً در کنار تو جریان دارد. چه تو نقش فعالی داشته باشی، چه نداشته باشی، نمایش ادامه دارد.

تو زندگی‌ات را با عملت تغییر می‌دهی نه با اندیشیدن به عمل. درحقیقت، وقتی کم‌کم به عملی‌کردن فکرهایت نزدیک می‌شوی، چیزی جادویی شروع به ظهور می‌کند. فکر بدون عمل، یعنی همان افکار منفی دربارهٔ خود، دیگران یا شرایطی که در آن هستی، مادامی‌که همان‌جایی که هستند رهایشان نکنی، هیچ تأثیری بر موفقیتت نخواهند داشت.

وقتی از جستجوی امنیت و اطمینانِ خاطر دست بکشی، وقتی از برخورد منطقی با هرچیزی دست برداری، حجم زیادی از استرس‌ها و فشارهایت به‌راحتی فروکش خواهد کرد.

«وقتی زندگی روی تلخش را به تو نشان می‌دهد، این، نه‌تنها "بدشانسی" تو نیست، بلکه با تحمل آن، "با شایستگی" به "سعادت" خواهی رسید. البته این قانون را با گذر زمان و در آینده درک خواهی کرد.»

دفعهٔ بعد که «حسش نبود» کاری را انجام دهی، وقتی حس رفتن به سر کار یا انجام حرکتی مهم برای زندگی‌ات را نداشتی، وقتی برای یک شروع، به خودت شک کردی، تمام این حرف‌ها را به‌یاد بیاور. همهٔ این فکرهای منفی را فراموش کن، فقط اولین قدم را بردار و سپس قدم بعدی و بعدی را ... تو افکارت نیستی؛ تو همان اعمالت هستی.

منتظر این نباش که حالت خاصی برای تکان‌دادن به‌سراغت بیاید. درگیرِ پیداکردن یک احساس جادویی نباش که کاری برایت انجام دهد. فقط و فقط عمل کن. فکرهای مزخرفت را کنار بگذار و بلند شو.

اگر درگیر طرزِ فکر مردم نسبت‌به خودت باشی، هیچ‌وقت به توانایی‌های واقعی‌ات نمی‌رسی. درحقیقت، تو می‌توانی یک‌شبه زندگی‌ات را از این رو به آن رو کنی اگر به‌سادگی بی‌خیال اهمیت‌دادن به‌طرزِ فکر دیگران شوی. چه سخت بگیری چه راحت، زندگی ادامه دارد.

یا تو سرنوشتت را کنترل می‌کنی یا سرنوشتت تو را کنترل می‌کند. زندگی برای تعلل‌ها و تعویق‌های تو متوقف نمی‌شود. حتی به‌خاطرِ پریشانی‌ها و ترس‌های تو هم مکث نمی‌کند. زندگی دقیقاً در کنار تو جریان دارد. چه تو نقش فعالی داشته باشی، چه نداشته باشی، نمایش ادامه دارد.

اگر میل و رغبتی به تغییر شرایطت نداری، یا به‌عبارتی، اگر با همین اوضاع خو گرفته‌ای، چه دوستش داشته باشی چه نداشته باشی، خودت انتخابش کرده‌ای.

دفاع‌کردن از شرایطی که الآن داری، دلیل قانع‌کننده‌ای برای بودن در این شرایط است. ترکش کن.

تفاوت بین «من مصمم هستم» و «من می‌خواهم مصمم باشم»، از زمین تا آسمان است. یکی از اینها، مربوط به لحظه‌های اکنونِ زندگی‌ات است، و دیگری بیشتر از اینکه به اکنونِ تو مربوط باشد، به آینده پیوند می‌خورد. تمام این موارد تو را ملزم می‌کنند که جسورانه صحبت‌کردن را در زندگی روزمره امتحان کنی

شخصی که موفقیت را خیلی نزدیک می‌بیند، نه‌تنها پایش را در یک کفش می‌کند تا آن را به‌دست آورد، بلکه در تمام مدتی که براساسِ آن دیدگاهِ بنیادینِ موفقیت، پرانرژی در تلاش است، با آن و برای آن زندگی می‌کند. نیازی به توضیح نیست، چون اعتقاد به اینکه موفق خواهی شد، قسمت مهمی از راه رسیدن به موفقیت است.

اگر واقعاً چیزهایی را می‌خواهی، پس بلند شو و به دستشان بیاور! از همین امروز شروع کن، استراتژی خودت را بنویس، با درونت کنار بیا و مهم‌تر از همه، هر کاری لازم است، انجام بده و به دستشان بیاور! اما اگر اشتیاقی به ده یا بیست ساعت اضافه‌کارِ هفتگی نداری، تا به‌جایِ سوار شدنِ هوندا، با بی‌ام‌دبلیو به سر کار بروی، ذهن ارزشمندت را درگیر به‌دست آوردنش نکن. برای خودت فیلم بازی نکن. برای رسیدن به برخی اهداف، سروکله‌زدن با بی‌میلی‌ات، امری ضروری‌ست، و باید بپذیری که خودت را سر کار گذاشته بودی. تو ظرفیت بسیار زیادی برای عشق‌ورزیدن به زندگیِ رؤیایی‌ات خواهی داشت، خودت را آمادهٔ تلاش کن، و در ذهنت یک فضای خالی باز کن برای رسیدن به چیزهایی که دوست داری در زندگی‌ات داشته باشی.

احتمالاً همهٔ ما دوست داریم یک ثروتمند بی‌دغدغه باشیم، اما آیا مایلیم کارهایی را که برای داشتن این ثروت لازم است انجام دهیم؟ آیا مایلی هفته‌ای شصت، هفتاد یا هشتاد ساعت کار کنی یا برای به‌پایان رساندنِ کاری که برعهده داری از تعطیلاتت بگذری؟ آیا مایلی مسئولیت بیشتری برعهده بگیری، یا مهم‌تر از آن، بیشتر خطر کنی؟ آیا با چیزی که ممکن بود تو را به همان آدم ثروتمند تبدیل کند، مواجه شده‌ای؟ دائماً بار و فشار روی زندگی و ذهنت وجود دارد؟