بریده‌هایی از کتاب تربیت بچه‌ها، تربیت خود ماست

اگر ما جرئت بیشتر یادگرفتن و کمتر یاددادن داشته باشیم، تربیت بچه‌ها به وسیله‌ای برای رشد و شکوفایی آن‌ها تبدیل می‌شود.

رشد خود ـ راهبری و خودـ تحقق‌یافتگی افراد در خانواده‌هایی اتفاق می‌افتد که والدین پهلو به پهلوی بچه در مسیر رشد و پیشرفت گام برمی‌دارند.

جرئت بیشتر یادگرفتن و کمتر یاددادن داشته باشیم

ما باید به بچه‌های خود کاملاً اطمینان داشته باشیم، و قبول کنیم که وقتی آن‌ها خود را صاحب ارزش، دوست‌داشتنی و توانا بدانند و بتوانند آزادانه احساسات و اندیشه‌های خود را بیان کنند، می‌توانند خوب مراقب خود باشند و به‌صورت مطلوبی نیازهای خود را به ما منتقل کنند. اگر ما با بچه‌ها همانند دیگر بزرگسالان و دوستان خود رفتار کنیم، احتمال این‌که فکر کنیم که می‌دانیم آن‌ها چه نیازهایی دارند خیلی خیلی کمتر می‌شود. با دوستان خود با مهربانی رفتار می‌کنیم بدون این‌که انتظار متقابل از آن‌ها داشته باشیم و هیچ‌گاه با هدف کنترل بر رفتار آن‌ها صحبتی با آن‌ها نمی‌کنیم.

ما بچه را دوست داریم، نه پیشرفت‌ها یا رفتار او را.

فروخوردن خشم و پنهان‌کردن عواطف آسیب‌دیده، اگر هیچ راهی برای تخلیه پیدا نکنند، سلامت فیزیکی و فکری بچه را به خطر می‌اندازند.

اگر حتی نمی‌دانید که چگونه کلمات شما بچه را از شما دور می‌کنند، به‌خاطر داشته باشید که مردم وقتی احساس کنند کس دیگری احساسات و رفتار آن‌ها را کنترل می‌کند، آن را توهین‌آمیز تلقی می‌کنند. هرکس می‌خواهد از استقلال خود دفاع کند. با دخالت‌نکردن در این‌که او چگونه شخصیتی باید بشود [آن‌طور که شما می‌خواهید، در ذهن خود برای او ساخته‌اید] شأن و منزلت او را حفظ کنید.

عشق فقط در صورتی ناب و خالص است که بی‌قیدوشرط باشد. همان لحظه‌ای که عشق در قالب جایزه یا به‌خاطر رفتار یا پیشرفت تحصیلی به‌کار می‌رود دیگر عشق نیست، بلکه نوعی بده ـ بستان است که بر دنیای کاسبکاری حاکم است

وقتی ببینند که ما برای دیدگاه آن‌ها ارزش و اهمیت قائل می‌شویم، اغلب راه‌حلی برای مسائل خود پیدا می‌کنند یا با واقعیت کنار می‌آیند و انعطاف به‌خرج می‌دهند.

وظیفه ما منحرف کردن بچه از ابراز احساساتش نیست، بلکه تأیید احساس اوست تا بتواند گریه کند و ارزش و اعتبار حس خودش را تشخیص بدهد.