بریده‌هایی از کتاب نوش‌ داروی طرح ژنریک

ـ چیست دل در قفس سینهٔ این بلهوسان؟ شاعری آخر شب زیر لب زمزمه می‌کرد و به یغما می‌رفت: کهنه‌آونگی آویخته از سقف هوا بین شیطان و خدا در نوسان!

پیر برهمن گفت: از رود تا دریا راه درازی نیست رودی که از خود بگذرد دریاست!

تاجری مجلس تفسیر گذاشت ابتدا فاتحه بر قرآن خواند!

شاعر تشنه ز دریا می‌گفت اهل بیت سخنش را به اسارت بردند!

طباق نرخ غم ارزان شد از تورّم دل شاعر ترکید!

امانت شاعری وارد دانشکده شد دم در ذوق خود را به «نگهبانی» داد!

و امّا نمی‌توان منکر ارزش و اهمیت حیاتی نوش‌دارو شد، چرا که شاید باشند کسانی که هنوز سهراب مانده‌اند و هنوز در احتضارند و چشم به نوش‌دارویی دارند تا آنان را از غفلت و روزمرّگی برهاند و با معنای پنهان زندگی آشنا کند، و جز شعر کدام نوش‌داروست که بتواند آدمی را به حیاتی شگفت، بشارت دهد، و عُمقِ حُمقِ او را صریح و بی‌پروا به تصویر بکشد؟

با مدّعی محال است اسرار عشق گفتن! چونان که با تقلاّ ـ در کیسهٔ زباله ـ خورشید را نهفتن!

شاعری وام گرفت شعرش آرام گرفت!

شاعری وارد دانشکده شد دم در ذوق خود را به «نگهبانی» داد!