بریده‌هایی از کتاب وحشی بافقی

از آن روایی بازار کم عیارانست که در میان محک امتحان نمی‌باشد

هلاکم ساز گر بر خاطرت باری ز من باشد که باشم من که بار خاطر یاری ز من باشد

باز آمدی و شعلهٔ شوقم به جان زدی

چه گویمت که چه با جانم اشتیاق نکرد چه کارها که به فرمودهٔ فراق نکرد زمانه وصل ترا سد سبب مهیا ساخت ولی چه سود که اقبالم اتفاق نکرد

خوش آن نیاز که رفع حیا تواند کرد نگاه را به نگاه آشنا تواند کرد

کار خوبی نه بگفت دگران باید کرد هر چه فرمان بدهد حسن چنان باید کرد

بلای هجر و درد اشتیاق پیر کنعانی کسی داند که چون یوسف عزیزی در سفر دارد

هجران رفیق بخت زبون کسی مباد

از پی بهبود درد ما دوا سودی نداشت هر که شد بیمار درد عشق بهبودی نداشت

صلاح کار در انکار عشق بینم لیک تحملی که بود پرده پوش رازم نیست

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

بر دل نهم چه تهمت شادی که شاد نیست

ای بی‌وفا برو که بر این عهدهای سست نی اندک اعتماد که هیچ اعتماد نیست

حسن و عشقند از دو سو در کار جرم چشم من و لب او چیست

قدر اهل درد صاحب درد می‌داند که چیست مرد صاحب درد، درد مرد، می‌داند که چیست

مریض عشق اگر سد بود علاج یکیست

من بودم و دل بود و کناری و فراغی این عشق کجا بود که ناگه به میان جست

به کشوری که کس از دوستی نشان ندهد مرو مرو که نه جای تو ، جای دشمن تست

در دل همان محبت پیشینه باقی است آن دوستی که بود در این سینه باقی است باز آ و حسن جلوه ده و عرض ناز کن کان دل که بود صاف چو آیینه باقی است

عقل را با عشق و عاشق را به سامان دشمنیست