بریده‌هایی از کتاب نامه‌های دلتنگی

می‌گویند: خیلی کم می‌خوابیدی؛ اما من فکر می‌کنم، اینجا خیلی‌ها که بیدارند، در خواب غفلت به سر می‌برند!

ای شهید! پرسشی دارم. آیا تو پدر من را می‌شناسی؟ گویا در بین شماست. می‌دانی، پدرم را زیاد به خاطر نمی‌آورم؟ یا بهتر بگویم، هیچ‌چیز از او به یاد نمی‌آورم! چون من چندماهه بودم که او به شما پیوست. اگر او را یافتی، سلام پُرمحبّتم را به او برسان و به او بگو که هیچ‌وقت کارهایم را برخلاف نظرش انجام نخواهم داد. به او بگو که دوستش دارم و زمین را به یاد او و همهٔ شهیدان چراغانی خواهم کرد. پرچم سرخ‌رنگ سرور و سالار شهیدان را با یاد همهٔ آن‌ها برافراشته خواهم کرد و فریاد «اللّه اکبر» و صلوات‌های عاشقانه را به سوی شما آمدن طلب خواهم کرد.

«خانوادهٔ شهدا چشم و چراغ ملت‌اند.»

دلم می‌خواهد به مردم بگویم: ای پدران مهربان! کودکان یتیم را با نوازش فرزندانتان، در آتش حسرت پدر نسوزانید.

دوست داشتم وقتی نامه‌ام به دستت رسید، خوشحال شوی و افتخار کنی که فرزندت، به خاطر آنکه هرگز تو را ندید، از خدا شاکی و گله‌مند نیست. دلتنگی من از این است که مردم تو را فراموش کرده‌اند.

اگر هر روز و شب سینه‌ام از صدمات گاز شیمیایی، این ره‌آورد حامیان دروغین بشر، در رنج و عذاب است و نفس‌تنگی عمیق و مداوم دارم، تنها به این رضایت دارم و روسفیدم که هر سرفه‌ام، فریاد رسایی است از صداقت ما.

می‌دانی چرا دشمن به کشورمان حمله کرد؟ برای تصرف خاکمان نبود، بلکه از گسترش انقلاب اسلامی وحشت داشت. ولی دشمن نمی‌داند، تا این انقلاب را به جهان صادر نکنیم، از پای نخواهیم نشست.

امیدوارم روزی، به‌زودی زود، انقلاب اسلامی به پیروزی نهایی برسد و شما رزمندگان عزیز به آغوش گرم خانواده‌تان برگردید. آمین یا رب العالمین!