بریده‌هایی از کتاب ثمراتی از بذل مهجه در کربلای ثارالله

افسوس که جدایی خلق خدا از سفینهٔ عترت و گرفتاری آن‌ها در دام سقیفهٔ بدعت موجب شد تا معارف الهی از سرحدّ سقف سقیفه فراتر مطرح نشود.

مولای مؤمنان و امیرمؤمنان صلوات‌الله‌علیه فرمودند: امتیاز قرآن بر سایر کلام همانند امتیاز خداوند بر خلق خداوند است. «فضل القرآن علیٰ سائر الکلام کفضل الله علیٰ خلقه.»

وقتی حضرت داوود علیه‌السّلام جمعی را برای تهیهٔ آماری از فرزندان ابراهیم خلیل صلی‌الله‌علیه‌وآله مأمور نمود، از عهدهٔ این کار بر نیامدند، خداوند متعال به او وحی فرمود: چون ابراهیم در امر ذبح فرزندش از من اطاعت کرد ذریه‌اش کثرت پیدا کرد.

قرآن وجود کتبی امام و امام وجود عینی قرآن است. اگر قرآن در هر جهت کمال در حدّ اعلیٰ است این واقعیت درکربلای معلّیٰ متجلّی می‌باشد. اگر محور معارف کلام اللّه، ولایت اللّه است محور وقایع کربلای ثاراللّه هم ولایت اللّه می‌باشد. اگر در قرآن مسألهٔ دعوت به خدا با حکمت و موعظهٔ حسنه و مجادله به‌نحو احسن مطرح است، در کربلا هم تمام این‌طرق محقّق است. اگر در قرآن سیرهٔ پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به عنوان معصوم مطرح است، در کربلا هم در قول و در عمل سیرهٔ معصوم در آخرین حدّ است. اگر امر به معروف و نهی از منکر در کلام اللّه آن‌قدر مورد اهمّیت است، در کربلای ثاراللّه نیز به همین اندازه مورد عمل است. اگر در کلام حق سخن از ذبح عظیم در میان است، در کربلا خود ذبح عظیم عیان است. اگر در قرآن کریم صلاة و استغفار، کثرت دعا و قرائت مورد عنایت است، در کربلای حسینی مطلوب و معمول به نحو احسن است. اگر وفای به عهد در کلام الهی مأمور به امر خداوند اکبر است، در کربلای معلّیٰ به بهترین وجه محقّق است.

همهٔ مسلمین به حمد و لطف الهی کلّ قرآن و من‌جمله آیهٔ اطاعت را با حروف واحد تلاوت می‌کنند. (یا أیها الّذین آمَنوا أطیعوا الله‌َ و أطیعوا الرّسول وَ أولی الأمرِ مِنکم...) و براساس این آیه اطاعت از اولی الأمر را واجب می‌دانند. امّا بعضی مصداق اولی الأمر را کسانی مثل یزیدبن معاویه معرّفی نموده‌اند. یزیدی که در سه سال حکومت خود در سال اوّل خامس اصحاب کساء و عزیزان و یاران او را به شهادت رساند و اهل بیت رسالت را به اسارت برد. و در سال دوم بر مدینهٔ طیبه مدینة الرّسول هجوم آورد و حرم رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله را از خون مسلمین رنگین بلکه لبریز نمود و ناموس آن‌ها را بر دژخیمان خود مباح کرد. و در سال سوم کعبهٔ مکرّمه را به منجنیق بست و به آتش کشید.

از مظلومیت حضرت سیّدالشّهداء صلوات‌الله‌علیه باید در جهت ظهور حضرت حجّت عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه الشّریف بهرهٔ نهایی برد تا ذات اقدس احدیت را به خلقش معرّفی نماید.

خداوند سبحان با فدیه و عوض از قربانی شدن حضرت اسماعیل جلوگیری می‌کند، و از آن فدیه و عوض با عنوان «ذبح عظیم» یاد می‌کند: (و فدیناه بذبح عظیم). درست است که قوچ آسمانی هم به تنهایی چون انتساب به خداوند دارد می‌تواند عظیم باشد، امّا عظمت حضرت سیّدالشّهداء صلوات‌الله‌علیه با هیچ عظمتی قابل قیاس نیست. مهم این است که عالم آل محمّد حضرت ثامن الحجج صلوات‌الله‌علیه در حدیثی مفصّل می‌فرمایند: مراد از ذبح عظیم حضرت سیّدالشّهداءصلوات‌الله‌علیه می‌باشد.

به صراحت باید گفت: کتاب کربلای ثار اللّه همانند کلام اللّه گذشته از محکمات، متشابهاتی دارد که در این دنیا به‌جز راسخون فی العلم از تأویل آن‌ها عاجزند. و حقایقی دارد که غیر از قیامت کبریٰ گنجایش و بروز آن را ندارد.

هر امر مطلوب و محبوب که در کتاب اللّه مورد عنایت است، در کتاب کربلای او محقّق است. و در یک کلمه، در کتاب کربلا، تبلور توحید و تجلّی بندگی تا آخرین حدّ ممکن، برای خلق عالم مشهود است.

(إنّا أعطیناک الکوثر فصلّ لربّک و انحر.) و خداوند متعال پس از بیان اعطاء کوثر امر به صلاة (یا تصلیه) و نحر می‌فرماید. و رایج از نحر، نحر شتر می‌باشد. هر چند در زیر آسمان بعضی به دلایلی معتقد بودند مراد از نحر، نحرِ خود کوثر است که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله باید به آن رضایت دهند و مدّعی بودند که در عالم مکاشفه مشاهده نموده‌اند که چگونه مسمار بین در و دیوار به گودی گلوی کوثر، اصابت نمود. امّا این را نمی‌توان به آسانی از کنارش گذشت که در کربلا کوثری از کوثرهای خدا را نحر نمودند حتّی در گذشته به جای مقتل الحسین، منحرالحسین نوشته بودند. (بنده خودم مشاهده نمودم.)