بریده‌هایی از کتاب ثمراتی از بذل مهجه در کربلای ثارالله

عشق‌بازی کار هر شیاد نیست این شکار دام هر صیاد نیست عاشقی را قابلیت لازم است طالب حق را حقیـقت لازم است شاهد این ماجرا خواهی اگر بر حسـین و حالت او کن نظـر بارالاها این سر و این پیـکرم این علـمدار رشیـد این اکبـرم این سکینه این رقیه این رباب این عروس دست‌وپا در خون خضاب گر تو بر من عاشقی ای محترم پرده برکش من به تو عاشق‌ترم هان بیا که می‌کشم من ناز تو عرش و فرشم جمله پاانداز تو

محبوب ذاتی خدا (که خداوند او را برای خود می‌خواهد و هر چه هست برای او می‌خواهد) یعنی خاتم الانبیا صلی‌الله‌علیه‌وآله در وصف او فرمود: او از من و من از اویم. حُسینٌ مِنّی وَ أنا مِن حُسین

اهدا به حضرت خدیجه کبریٰ مادر فاطمة الزهراء، صلوات‌الله‌علیهما، که خداوند حکیم کریم؛ او را امّ امامت قرار داد. زیرا رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله، خطاب به دخترش فاطمه زهراء علیهاالسّلام فرمودند: إنّ الله‌َ جَعَلَ بَطْنَ أمِّک لِلْإمامَةِ وِعاءً

یک‌شیعه باید از شیوهٔ زیارت عاشورا درس بگیرد، که خودش را برای امام زمانش بخواهد. بیان مصائب و مسائل را از غصب غدیر و فاجعهٔ مدینه آغاز و آن‌گاه در کربلا بیاید و به وقت ظهور برساند. به خصوص که روز عاشورا روز قیام قائم منتقم عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف می‌باشد.

زیارت قدسی عاشورا اُمّ الکتاب عاشورا و کربلا می‌باشد.

باید در خاتمهٔ زیارت قدسی عاشورا در حال سجده عاشقانه و عاجزانه گفت: اَللهم لَک الحَمدُ حَمدَ الشّاکرینَ لَک علیٰ مُصابِهم... به راستی زیارت قدسی عاشورا از جهتی تسلیت‌نامهٔ رسمی ذات مقدّس سبّوح قدّوس است که در سوگ سیّدالشّهداء صلوات‌الله‌علیه بر صاحب اصلی این مصیبت (خاتم انبیاصلی‌الله‌علیه‌وآله) نازل فرموده است.

حضرت ابی‌عبداللّه الحسین صلوات‌الله‌علیه (که خود مهجة قلب رسول اللّه صلّی‌الله‌علیه‌وآله است) مهجهٔ خود را به خداوند سبحان بذل نموده است: «بَذَلَ مُهْجَتَهُ فیک»

خود او می‌فرماید: در اوان کودکی روزی بر رسول خداصلی‌الله‌علیه‌وآله وارد شدم، ابی‌بن کعب آن‌جا مشرّف بود. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: آفرین بر تو ای اباعبداللّه،‌ ای زینت آسمان‌ها و زمین‌ها. ابی‌بن‌کعب عرضه داشت: ای رسول خدا! چگونه می‌تواند غیر شما زینت آسمان‌ها و زمین باشد؟ پیامبرصلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: ای ابی‌بن‌کعب! سوگند به خدایی که مرا به حق به پیامبری برانگیخت، همانا حسین‌بن‌علیعلیه‌السّلام در آسمان بزرگ‌تر از روی زمین است. بر یمین عرش نگاشته شده: «إنّ الحُسینَ مِصباحُ الهُدیٰ و سَفینةُ النَّجاة.»

خداوند سبحان در سورهٔ طه، آیهٔ ۱۱۴ خطاب (وَ لا تَعْجَل بِالقُرآنِ مِن قَبلِ) و در سورهٔ قیامت، آیهٔ ۱۶ خطاب (و لا تُحَرِّک بِهِ لِسانَک لِتَعْجَلَ) به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله دارد که از این دو آیه بعضی از مفسّران استفاده نموده‌اند که قرآن در روح پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله موجود بوده است. امّا باید صبر می‌کرد تا فرشتهٔ وحی به‌طور رسمی بر حضرتش نازل کند.

اگر برای علمی که خداوند به من کرامت فرموده اهلی می‌یافتم، توحید، اسلام، دین و شرایع را از کلمهٔ «صمد» منتشرمی‌ساختم. امّا چه کنم که حتّی جدّم امیرمؤمنان نیز انسان‌های با ظرفیتی برای تحمّل علمش نیافت.

افسوس که جدایی خلق خدا از سفینهٔ عترت و گرفتاری آن‌ها در دام سقیفهٔ بدعت موجب شد تا معارف الهی از سرحدّ سقف سقیفه فراتر مطرح نشود.

مولای مؤمنان و امیرمؤمنان صلوات‌الله‌علیه فرمودند: امتیاز قرآن بر سایر کلام همانند امتیاز خداوند بر خلق خداوند است. «فضل القرآن علیٰ سائر الکلام کفضل الله علیٰ خلقه.»

وقتی حضرت داوود علیه‌السّلام جمعی را برای تهیهٔ آماری از فرزندان ابراهیم خلیل صلی‌الله‌علیه‌وآله مأمور نمود، از عهدهٔ این کار بر نیامدند، خداوند متعال به او وحی فرمود: چون ابراهیم در امر ذبح فرزندش از من اطاعت کرد ذریه‌اش کثرت پیدا کرد.

قرآن وجود کتبی امام و امام وجود عینی قرآن است. اگر قرآن در هر جهت کمال در حدّ اعلیٰ است این واقعیت درکربلای معلّیٰ متجلّی می‌باشد. اگر محور معارف کلام اللّه، ولایت اللّه است محور وقایع کربلای ثاراللّه هم ولایت اللّه می‌باشد. اگر در قرآن مسألهٔ دعوت به خدا با حکمت و موعظهٔ حسنه و مجادله به‌نحو احسن مطرح است، در کربلا هم تمام این‌طرق محقّق است. اگر در قرآن سیرهٔ پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به عنوان معصوم مطرح است، در کربلا هم در قول و در عمل سیرهٔ معصوم در آخرین حدّ است. اگر امر به معروف و نهی از منکر در کلام اللّه آن‌قدر مورد اهمّیت است، در کربلای ثاراللّه نیز به همین اندازه مورد عمل است. اگر در کلام حق سخن از ذبح عظیم در میان است، در کربلا خود ذبح عظیم عیان است. اگر در قرآن کریم صلاة و استغفار، کثرت دعا و قرائت مورد عنایت است، در کربلای حسینی مطلوب و معمول به نحو احسن است. اگر وفای به عهد در کلام الهی مأمور به امر خداوند اکبر است، در کربلای معلّیٰ به بهترین وجه محقّق است.

همهٔ مسلمین به حمد و لطف الهی کلّ قرآن و من‌جمله آیهٔ اطاعت را با حروف واحد تلاوت می‌کنند. (یا أیها الّذین آمَنوا أطیعوا الله‌َ و أطیعوا الرّسول وَ أولی الأمرِ مِنکم...) و براساس این آیه اطاعت از اولی الأمر را واجب می‌دانند. امّا بعضی مصداق اولی الأمر را کسانی مثل یزیدبن معاویه معرّفی نموده‌اند. یزیدی که در سه سال حکومت خود در سال اوّل خامس اصحاب کساء و عزیزان و یاران او را به شهادت رساند و اهل بیت رسالت را به اسارت برد. و در سال دوم بر مدینهٔ طیبه مدینة الرّسول هجوم آورد و حرم رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله را از خون مسلمین رنگین بلکه لبریز نمود و ناموس آن‌ها را بر دژخیمان خود مباح کرد. و در سال سوم کعبهٔ مکرّمه را به منجنیق بست و به آتش کشید.

از مظلومیت حضرت سیّدالشّهداء صلوات‌الله‌علیه باید در جهت ظهور حضرت حجّت عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه الشّریف بهرهٔ نهایی برد تا ذات اقدس احدیت را به خلقش معرّفی نماید.

خداوند سبحان با فدیه و عوض از قربانی شدن حضرت اسماعیل جلوگیری می‌کند، و از آن فدیه و عوض با عنوان «ذبح عظیم» یاد می‌کند: (و فدیناه بذبح عظیم). درست است که قوچ آسمانی هم به تنهایی چون انتساب به خداوند دارد می‌تواند عظیم باشد، امّا عظمت حضرت سیّدالشّهداء صلوات‌الله‌علیه با هیچ عظمتی قابل قیاس نیست. مهم این است که عالم آل محمّد حضرت ثامن الحجج صلوات‌الله‌علیه در حدیثی مفصّل می‌فرمایند: مراد از ذبح عظیم حضرت سیّدالشّهداءصلوات‌الله‌علیه می‌باشد.

به صراحت باید گفت: کتاب کربلای ثار اللّه همانند کلام اللّه گذشته از محکمات، متشابهاتی دارد که در این دنیا به‌جز راسخون فی العلم از تأویل آن‌ها عاجزند. و حقایقی دارد که غیر از قیامت کبریٰ گنجایش و بروز آن را ندارد.

هر امر مطلوب و محبوب که در کتاب اللّه مورد عنایت است، در کتاب کربلای او محقّق است. و در یک کلمه، در کتاب کربلا، تبلور توحید و تجلّی بندگی تا آخرین حدّ ممکن، برای خلق عالم مشهود است.

(إنّا أعطیناک الکوثر فصلّ لربّک و انحر.) و خداوند متعال پس از بیان اعطاء کوثر امر به صلاة (یا تصلیه) و نحر می‌فرماید. و رایج از نحر، نحر شتر می‌باشد. هر چند در زیر آسمان بعضی به دلایلی معتقد بودند مراد از نحر، نحرِ خود کوثر است که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله باید به آن رضایت دهند و مدّعی بودند که در عالم مکاشفه مشاهده نموده‌اند که چگونه مسمار بین در و دیوار به گودی گلوی کوثر، اصابت نمود. امّا این را نمی‌توان به آسانی از کنارش گذشت که در کربلا کوثری از کوثرهای خدا را نحر نمودند حتّی در گذشته به جای مقتل الحسین، منحرالحسین نوشته بودند. (بنده خودم مشاهده نمودم.)