بریده‌هایی از کتاب ای کاش با تو بودن

وجود مبارک سیدالشّهداعلیه‌السّلام در تعلیل‌خروج خود فرمودند: «إنّی لَم أخرُج أشَراً و لا بَطَراً و لا مُفسداً و لا ظالِماً. و انَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ الإصلاح فی أُمَّةِ جَدّی صلَّی اللّه علیه و آله أُریدُ أن آمُرَ بِالمَعروفِ و انهی عَنِ المُنکر و أسیر بِسیرَةِ جَدّی و سیرَةِ أبی علی بن أبی‌طالب علیه‌السّلام.» «همانا که من برای اظهار کبر و طغیان و برای فساد و ظلم بیرون نیامده‌ام، بلکه فقط برای اصلاح امّت جدّم صلَّی‌اللّه‌علیه‌وآله و سلّم خارج شدم. می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و به سیره و روش جدّم صلَّی‌اللّه علیه و آله و سلّم و پدرم علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السّلام رفتار کنم.»

وجود مبارک امام حسین علیه‌السّلام هنگام خروج از مکه، در خطبه‌ای اعلام می‌فرمایند: «رِضَی اللّه، رِضانا أهلُ البَیت.» «رضای خدای متعال، همان رضای ما اهل بیت است.»

با یاد: شهیدترین شهید کربلا، شیداترین شهید سیدالشّهدا، صاحب شورانگیزترین شهادت؛ آن‌که همگان به تیر کین دشمن شهید شدند، ولی او به تیغ محبّت دوست؛ «أقرب طُرُق»؛ علیا مخدّره حضرت رقیه خاتون سلام‌اللّه‌علیها

به جای امنیت و محافظت و مراقبت و قبول ولایت، ظلم‌به او، جان و جهان را از ظلمت آکنده می‌کند: «أمّا الدُّنیا بعدک مُظلمة»؛ و به خاک‌افتادن او، خاک بر سر دنیا می‌کند: «و علَی الدُّنیا بعدَک العَفا»؛ تا مگر آن دل دردمندی که تاوان این عدوان را غیبت و نکبت‌ها و ظلمت‌های آن، بر این امّت قرار داده، به کمال و جمال زهرائی خود، فرمان ظهور را امضا فرماید.

«ولایت» به معنی گردانیدن است؛ لذا «ولی اللّه» کسی است که به گردش و گردانیدن خدای متعال می‌گردد و دیگران به گردش و گردانیدن او می‌گردند: در عالم تکوین، به اضطرار و در عالم تشریع، به اختیار. و لذا هم مقام نورانی او فعل اللّه است و هم فعل او، فعل اللّه است؛ و بدین‌گونه است که فعل او معلّل به هیچ علّتی به‌جز خدای متعال و رضایت و مشیت او که همان مقام نورانی خود اوست، نیست؛ اگرچه حکمت‌ها و آثار متعدّدی بر آن مترتّب باشند.

منتهی و مقصد صراط المستقیم، معرفت و محبّت خدای متعال است

رسول خدا صلَّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: «مَن ماتَ و لَم یعرِف إمامَ زَمانِهِ ماتَ میتَةً جاهِلیة.» «هر که بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیّت مرده است.»

آخرین لحظات حیات آن‌حضرت را ابن‌شهرآشوب این‌گونه گزارش می‌کند: << از هر جانب به او حمله‌ور شدند. ابوالحتوف جعفی، تیری بر جبین مبارکش زد و حصین‌بن‌نمیر، تیری بر دهن آن‌حضرت زد. ابوایوب غنوی، تیری زهرآلود بر حلقش زد. حضرت فرمودند: «بِسم الله وَ بِالله، وَ لا حَول وَ لا قُوَّة إلاّ بِالله، وَ هذا قَتیلٌ فی رِضاء الله.»

حضرت «اباعبداللّه» هستند: رأس و منشأ و مصدر بندگی؛ لذا: انواع عبادات از ناحیهٔ مقدّسهٔ ایشان در واقعهٔ عاشورا تجلّی کرده است.

وجود مقدّس رسول اکرم صلَّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم در غدیر خم پس از معرّفی امیرالمؤمنین صلوات‌اللّه‌علیه به ولایت و امارت الاهیه فرمودند: «... ألاوإنَّ رأسَ الأمرِ بالمَعروف وَ النَّهی عَنِ المنکَر أن تَنتَهوا إلی قولی و تبلِّغوه مَن لَم یحضُر و تأمروه بِقَبولِه و تَنهَوه عَن مُخالفتِه فانَّه أمرٌ مِنَ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ وَ مِنّی...» «... و بدانید که اصل و ریشهٔ امر به معروف این است که به گفتهٔ من (دربارهٔ امامت و ولایت الاهیه و صاحب آن) برسید و آن‌را به‌کسانی که حاضر نبوده‌اند برسانید و آنان را به پذیرش آن فرمان دهید و آنان را از مخالفت با آن بازدارید؛ چرا که آن فرمانی از طرف خدای عزّ و جلّ و من می‌باشد...»

واقعهٔ کربلا در همین امتداد، به وقوع می‌پیوندد: شناساندن حق و اهل آن و بالملازمه رسواکردن باطل و سردمداران آن: که شناخت حق بی شناخت باطل میسّر نیست.

«الحُسَین مِصباح الهُدی وَ سَفینَة النّجاة.» «حسین (علیه‌السّلام) چراغ هدایت و کشتی نجات است.» رسول خدا صلَّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلّم فرمودند: «و أمّا الحسین علیه السّلام فانَّه مِنّی... و باب نجاة الأُمَّة...» «و امّا حسین علیه السّلام پس همانا او از من است... و درگاه نجات این امّت می‌باشد...»

دین، آییـن و روش نبی‌اللّه و ولی‌اللّه است. لذا دین در واقع مرتبـهٔ نازله‌ای از حقیقت نبوّت و ولایت است؛ لذا: فداشدن وجود مقدّس ائمّهٔ اطهار عموماً و ساحت قدس سیدالشّهدا صلوات اللّه علیه و علیهم أجمعین خصوصاً برای دین و احیای آن، فداشدن عالی بر دانی بوده و لذا قبیح است. امّا فداشدنِ این مرتبه حضرت برای آن حقیقت اوّلیه بلااشکال است.