بریده‌هایی از کتاب بنام عشق؛ نامه‌هایی از بوناپارت، بتهوون، بایرون، بورخس

در نامه‌ی مورخ ۲۳ و ۲۶ وانتوز، مرا «شما» خطاب کردی. خودت «شما» هستی! آه! دریغا، چگونه توانستی این نامه را بنویسی؟ چقدر خشک و سرد بود. و در آن چهار روز فاصله بین ۲۳ ـ ۲۶ ماه چه کار می‌کردی که نامه‌ای برای شوهرت ننوشتی؟ ...

«وقتی از زندگی سیر می‌شوم، دستم را روی سینه‌ام می‌گذارم؛ جایی که عکست را همواره همراه با خود روی قلبم دارم. نگاهش می‌کنم و عشق، شادی واقعی را به ارمغان می‌آورد، و همه چیز جز لحظاتی که دور از تو سپری می‌شود، خوشایند است.»

آیا چیزی در زمین یا آسمان وجود دارد که بتواند مرا همان‌قدر خوشنود سازد که تصاحب تو خوشنودم ساخت؟

انسان‌ها مرا کسل می‌کنند. بایستی از آن‌ها بیزار باشم: آن‌ها مرا از عشقم جدا