بریده‌هایی از کتاب پیام‌هایی از ملکوت؛ گزین‌گویه‌های نیل دونالد والش به همراه ۳۱ داستان کوتاه

والش: نگرش « برتر بودنِ » خود را کنار بگذارید. این نگرش، جذاب‌ترین و گمراه‌کننده‌ترین تفکر بشریت بوده است. این شیوه‌ی تفکر، بشریت را وسوسه کرده است. کشتار دسته‌جمعی انسان‌ها و سایر موجودات را با همین نگرش توجیه کرده‌اند.

دوست‌داشتنی‌ترین فرد کسی است، که روی خودِ برترش تمرکز کند.

مقصود از برقراری رابطه این است که تصمیم بگیری چه بخشی از وجودت را مایلی از طریق دیگری « ظاهرسازی ». نه اینکه چه بخشی از دیگری را می‌توانی به قبضه‌ی خود درآوری.

بسیاری از شما روابط خود را به این ترتیب پایان می‌دهید. شما هنر گفتن: « این رابطه کامل شده است. این رابطه بدین شکل، دیگر برای من مفید نیست »، را نیاموخته‌اید. شما اصرار می‌ورزید که نخست آسیب ببینید، سپس قضاوت کنید و آن‌گاه از سر خشم عمل کنید تا بتوانید تغییر مورد نظر خود را موجه جلوه دهید. گویا بدون خشم نمی‌توانید آنچه را که می‌خواهید، داشته باشید و آنچه را که دوست ندارید، تغییر دهید.

می‌توانی اینها را سه نابودکننده‌ی عشق بخوانی: ۱. احساسِ نیاز ۲. توقع ۳. حسادت حتی اگر یکی از اینها وجود داشته باشد، شما نمی‌توانید شخص دیگری را در حقیقت دوست بدارید.

تولد نوعی مرگ است و مرگ نوعی تولد. چون به هنگام تولد، روح خود را در قفس تن زندانی و مقید به محدودیت‌های جسم می‌یابی و به هنگام مرگ، از این محدودیت‌ها فرار می‌کنی در موقع خواب هم روح همین عمل را انجام می‌دهد. به هنگام رها کردن قفس تن، روح یک بار دیگر طعم شادی را می‌چشد و ماهیت واقعی خود را تجربه می‌کند. مرگ دری است که گشوده می‌شود، نه بسته ...

این زندگی که تو می‌گذرانی یک رؤیاست. یک توهم است. وقتی وارد مرحله‌ای می‌شوی که آن را « مردن » می‌نامی، در واقع از این خواب بیدار می‌شوی. از توهم بیرون می‌آیی و به حقیقت نهایی که آن را بهشت می‌نامی، قدم می‌گذاری. مرگ هرگز پایان نیست، بلکه آغاز است. مرگ دری است که گشوده می‌شود، نه بسته. وقتی متوجه شدی که زندگی ابدی است، آن وقت متوجه می‌شوی که مرگ وهم و خیال است و باور غلط سبب شده تو همواره نگران باشی و تصور کنی تو فقط همین جسم هستی. ولی بپذیر که تو جسم نیستی و اگر پذیرفتی، دیگر از بین رفتن آن تو را نگران نمی‌کند.

رستگاری تو به واکنش‌های تو بستگی دارد، نه کنش‌های دیگران.

« به من بگو چه کسی را دوست داری، تا بگویم که تو کیستی ».

دشمنان منحصر به فردت ترس و احساس گناه هستند. در مقابل، عشق و آگاهی دوستان واقعی تو می‌باشند.

شما می‌گویید: « همیشه نگران و ناامیدم ». خدا می‌گوید: « همه‌ی دلواپسی‌هایت را به‌دست من بسپار ». شما می‌گویید: « ایمان کافی ندارم ». خدا می‌گوید: « به همه به اندازه‌ی کافی ایمان داده‌ام ». شما می‌گویید: « به اندازه‌ی کافی باهوش نیستم ». خدا می‌گوید: « به تو عقل داده‌ام ». شما می‌گویید: « همیشه احساس تنهایی می‌کنم ». خدا می‌گوید: « هرگز تو را ترک نمی‌کنم یا تنهایت نمی‌گذارم ».

مردم همواره، رویدادهای خوب زندگی را شانس، اقبال، اتفاق، بخت، تقدیر و از این قبیل می‌نامند و از رویدادهای بد مانند توفان، گردباد، زلزله، و مرگ ناگهانی با عبارت « خواست خدا » یاد می‌کنند. رنج بردن راه خداوند نیست. بلکه علامت و نشانه‌ای مسلم است، که هنوز چیزی برای آموختن راهِ خداوند و چیزی برای به‌خاطر آوردن وجود دارد.

هر یک از شما به شیوه‌ی خود، در زمان‌های گوناگون و به روش‌های مختلف، گفت‌وگو با خدا را تجربه کرده‌اید. گفت‌وگو همواره دو جانبه است. گفت‌وگو می‌تواند در ذهن شما، بر کاغذ و یا به شیوه‌های دیگر تجربه شود. هنگامی که پاسخ خداوند اندکی طولانی است، می‌توانید آن را در فیلمی که می‌بینید، سخنرانی که در آن شرکت می‌کنید، مقاله‌ای که در یک مجله می‌خوانید و یا سخنان اتفاقی دوستی که ناگهان در خیابان به او برخورد می‌کنید، دریافت نمایید.

دلم می‌خواهد با این فکر، امروزت به مبارکی بگذرد: « خداوند تو را دوست دارد، حتی اگر متوجهش نباشی ».

خداوند نیز به همین نحو مراقب ماست. شاید حضورش را حس نکنیم و نتوانیم او را ببینیم، ولی بی‌هیچ شک و شبهه‌ای او آن‌جاست. دلم می‌خواهد با این فکر، امروزت به مبارکی بگذرد: « خداوند تو را دوست دارد، حتی اگر متوجهش نباشی ».

خداوند نیز به همین نحو مراقب ماست. شاید حضورش را حس نکنیم و نتوانیم او را ببینیم، ولی بی‌هیچ شک و شبهه‌ای او آن‌جاست. دلم می‌خواهد با این فکر، امروزت به مبارکی بگذرد: « خداوند تو را دوست دارد، حتی اگر متوجهش نباشی ».