بریده‌هایی از کتاب نیلوفر

نه خوابم می‌اومد و نه میل به بیداری داشتم

نه خوابم می‌اومد و نه میل به بیداری داشتم

پنج ساله ولم کرده رفته ولی انگار پنجاه ساله، پیر شدم تو نبودش، ولی حتی یه لحظه حتی یه ثانیه فراموشش نکردم. اینکه میگن گذر زمان انسان‌ها رو تغییر میده شاید درست باشه ولی من تو این زمینه تغییر نکردم و عاشق و جانی باقی موندم که موندم

سینما نمیرم ولی تو تلویزیون می‌بینمت، شما خیلی قشنگی، مثه الیزابت تیلور.

این نیلوفر فقط یه رویای ذهنی و ساختگیه که اصلاً وجود نداره، اصلش اصلاً اینطوری که تو فکر می‌کنی نیست، یه عوضیه مثل بقیه، تو بهش اشتباهی علاقه داری، امیر تو عاشق خودتی، خیالات خودت، ذهن خودت، ذهنی که نیلوفر میسازه وگرنه نیلوفری وجود نداره...

از بچگی تا به امروز عاشق سیب بودم، سیب قرمز فقط قرمز، سیب زرد اصلاً از عشق چیزی نمیدونست به نظرم..!

من زنده بودم، وقتش بود کمی هم زندگی کنم...

دوست دارم و این دوست داشتن منطقی نیست...

عشق تاوان داره، آخر عشق مرگه

مکبث بیگناه بود، پادشاه دانکن رو شکسپیر کشت!

تو خوابم همیشه وسط شهر بودم، هیچ آدمی تو شهر نبود و همه‌جا سیاه‌وسفید بود. همیشه آسفالت خیس بود و بوی بارون می‌داد، همیشه زنی تو دوردست‌ها بود و لباسش تنها چیزی بود که رنگی بود، سبز.

یک جا گفته بود این برای شما بیشتر از یک فیلم نیست برای من اما همهٔ زندگیمه.

عاشق بود و کاری نمی‌توانست بکند با دل کوچکش.

چه بری چه نری قلبت میشکنه، آدمیزاد ذاتاً تنهاس

نیلوفر به همهٔ زندگی‌ام پیچیده بود در رگ‌هایش من بودم که می‌دویدم هستی‌اش در من ریشه داشت همه من بود کدامین باد بی‌پروا!

بعد از تموم شدن حرفام دکتر گفت از زندگی سیر شدی؟ بدون مکث جواب دادم بله. دست کرد توی کشوی میزش و با اسلحهٔ خوش دستش مغزم رو آورد پایین. از توی گلوله صدای حرف‌های امیدوارکننده‌اش رو می‌شنیدم.

با خودم می‌گفتم ذهن من مثل یک مُهر چهره و خاطرات نیلوفر رو ثبت کرده بود و روی هر قسمت از لحظه‌هایم با جوهر قرمز پررنگش کوبیده می‌شد. با صدای کوبیده شدن آن مهر به خودم آمدم.

چشم‌هاش و دست‌هاش موقع نقاشی کشیدن. نیلوفر عاشق پول بود و شهرت و من عاشق نیلوفر.

بهم گفت عشق تاوان داره، آخر عشق مرگه.

دانهٔ این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟ سهراب سپهری