بریده‌هایی از کتاب راه انسان شدن

قرآن کریم در نکوهش رفتار ساختگی و ریاکاری و تظاهر چنین می‌فرماید: « ... یقوُلوُن بافواهِهِم ما لَیسَ فی قلوبهم واللهُ اعلمُ بما یکتُمُون ». به زبان چیزی اظهار می‌کنند که در دل آنها نیست و خداوند بر آنچه پنهان می‌دارند آگاه‌تر از خود آنهاست.

من به این نتیجه رسیده‌ام که هر اندازه فرد، به طور کامل‌تر، فهمیده و پذیرفته شود، بیشتر گرایش پیدا می‌کند تا چهره‌های دروغینی را که او از طریق آنها با زندگی برخورد می‌کرده است، فرو ریزد و بیشتر گرایش پیدا می‌کند تا به سمت پیش حرکت نماید.

دائک فیک ولاتَبْصُر ودوائِک مِنْک ولاتَشْعُر اَتزَعُم اِنّک جرمُ صغیر وفیک انطَوی العالم الاکبر درد تو در درون تو است و تو نمی‌بینی و داروی تو در درون خود تو است و تو آگاه نیستی. پنداشتی که همین جثهٔ کوچک هستی و حال آن که درونت عالم بزرگی را در بر دارد.

این نخستین تجربهٔ من از این واقعیت بود که اندیشهٔ نوی من، که به نظر خودم همه‌اش درخشنده، داغ و قابل می‌آید، می‌تواند برای شخصی دیگر تهدید بزرگی باشد

من در روابطم با اشخاص، دریافته‌ام که چنانچه با آنان به گونه‌ای عمل کنم که در واقع آن طور نیستم، این کار در نهایت، کمکی به ارتباط ما نخواهد کرد.

تلاش می‌کند که خودش باشد، تا سرحد مرگ از این که خودش باشد هراس دارد

من دریافته‌ام زمانی که شخص دیگری اشتیاق داشته است تا چیزی از فرمان‌های درونیش را به من بگوید، این امر برای من باارزش بوده است، حتی اگر تنها به تیز کردن درک من مبنی بر تفاوت فرمان‌های من منجر شود

ای نسخهٔ اسرار الهی که تویی وی آینهٔ جمال شاهی که تویی بیرون ز تو نیست آنچه در عالم هست از خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی

دائک فیک ولاتَبْصُر ودوائِک مِنْک ولاتَشْعُر اَتزَعُم اِنّک جرمُ صغیر وفیک انطَوی العالم الاکبر درد تو در درون تو است و تو نمی‌بینی و داروی تو در درون خود تو است و تو آگاه نیستی. پنداشتی که همین جثهٔ کوچک هستی و حال آن که درونت عالم بزرگی را در بر دارد.

آنان که طلبکار خدائید، خدائید حاجت به طلب نیست، شمائید، شمائید

این مراجع است که می‌داند چه چیز او را می‌آزارد، در چه جهت‌هایی باید برود، چه مسائلی دشوار هستند و چه تجربه‌هایی در ژرفای وجود او مدفون شده‌اند. این حقیقت در من رو به رشد نهاد که تنها آن گاه می‌توانم به مراجع در جهت فرآیند حرکتش اطمینان کنم که خود، نیاز به ابراز هوشمندی و یادگیری را احساس کنم.

تناقض شگفت‌آور در این است که زمانی که من خودم را به گونه‌ای که هستم می‌پذیرم، آن گاه من دگرگون می‌شوم. من بر این باورم که این موضوع را از مراجعانم و نیز ضمن تجربه‌های خود آموخته‌ام - ما تا آنچه را که هستیم، کاملاً نپذیریم، قادر نخواهیم بود تغییر کنیم و نمی‌توانیم از آنچه که هستیم به جلو حرکت نماییم. پس از این آگاهی، بدون این که خود متوجه باشیم، دگرگونی فرا می‌رسد.

ما تا آنچه را که هستیم، کاملاً نپذیریم، قادر نخواهیم بود تغییر کنیم و نمی‌توانیم از آنچه که هستیم به جلو حرکت نماییم. پس از این آگاهی، بدون این که خود متوجه باشیم، دگرگونی فرا می‌رسد.

براستی، به عهده گرفتن درمان چیزی است که درمانگر را به رشد شخصی پی در پی وادار می‌کند و این هرچند در درازمدت، پاداش‌بخش است، ولی گاهی از اوقات رنج‌آور می‌باشد.

من در سال ۱۹۴۰ سِمتی را در دانشگاه دولتی اوهایو پذیرفتم. مطمئن هستم تنها دلیلی که باعث استخدام من در آن جا شد، کتاب من دربارهٔ « درمان بالینی کودک دشوار » بود، که من آن را با کار سخت در تعطیلات و فرصت‌های مطالعاتی کوتاه خود به رشتهٔ تحریر درآورده بودم. چیزی که موجب شگفتی و خلاف انتظار من شد، این بود که آنان سِمت استادی کامل به من اعطا کردند. من از ته دل توصیه می‌کنم که کار در هیأت علمی با چنین سطحی آغاز شود. من همواره سپاسگزار بوده‌ام که هیچ وقت مجبور نشدم تا فرآیند رقابت‌آمیز رتبه گرفتن گام به گام ترقی در دانشکده‌های دانشگاه را طی کنم، جاهایی که افراد تنها یک درس را به وفور می‌آموزند، یعنی زبان‌درازی ن

مراقبتی که حالت تملک ندارد و به دنبال کامرانی شخصی نیست. حال و هوایی است که صرفاً نشانگر « من مواظبم »، و نه « اگر به این یا آن ترتیب رفتار کنی، از تو مواظبت می‌کنم ».

ین مراجع است که می‌داند چه چیز او را می‌آزارد، در چه جهت‌هایی باید برود، چه مسائلی دشوار هستند و چه تجربه‌هایی در ژرفای وجود او مدفون شده‌اند

فکر می‌کنم همیشه چنین احساس کرده‌ام که چنانچه فرصت انجام کاری را که تا این اندازه دوست داشته‌ام پیدا کرده‌ام، هر چیز دیگر را باید فدای آن کار کنم.

به ندرت، ما به خود اجازه می‌دهیم تا دقیقاً درک کنیم که معنای بیانش برای خودش چیست. بر این باورم که علت این امر آن است که درک کردن مخاطره‌آمیز است. چنانچه من به خود اجازه می‌دهم که شخص دیگر را واقعاً درک کنم، احتمال آن می‌رود که توسط آن درک کردن، خود نیز دگرگون شوم. ما همه از تغییر می‌ترسیم.

درمان تجربه‌ای است که من می‌توانم در آن به گونه‌ای ذهنی گردش کنم، در حالی که پژوهش محک و تجربه‌ای است که در آن می‌توانم در حال بی‌طرفی، کوشش کنم تا تجربهٔ غنی ذهنی خود را به گونه‌ای عینی ملاحظه کرده و مطمئن شوم که خودم را فریب نداده‌ام.