بریده‌هایی از کتاب کی؛ ترفندهای علمی زمان سنجی عالی

۴. به معلمان نیز استراحت بدهید. زنگ‌ها را به گونه‌ای برنامه‌ریزی کنید که معلمان نیز بتوانند به وظایف خود برسند و زمان استراحت نیز داشته باشند. ۵. آموزش جسمی را جایگزین نکنید. آموزش جسمی ساختارمند بخش مجزایی از آموزش است و جایگزین تفریح نیست. ۶. هر بچه در هر روز. محروم کردن بچه‌ها از تفریح را به عنوان مجازات در نظر نگیرید. این مسئله برای موفقیت همه بچه‌ها ضروری است حتی آنهایی که اشتباه کرده‌اند. مطمئن شوید که در تمام روزهای مدرسه زنگ تفریح قرار گرفته است.

مدارس چگونه می‌توانند از زنگ تفریح بهره‌برداری کنند؟ در اینجا شش توصیه آمده است: ۱. زنگ تفریح را پیش از وقت نهار در نظر بگیرید. یک استراحت پانزده دقیقه‌ای کافی است و این زمان مفیدترین لحظه برای تمرکز بچه‌هاست. همچنین این کار باعث گرسنگی بیشتر آنها می‌شود و در نتیجه در هنگام نهار با اشتهای بیشتری غذا می‌خورند. ۲. حداقلی عمل کنید. نیازی نیست وقت استراحت ساختار سختگیرانه‌ای داشته باشد و همچنین نیاز به امکانات خاصی ندارد. بچه‌ها از ایجاد قواعد برای خود سود خواهند برد. ۳. مضایقه نکنید. در فنلاند که یکی از بهترین عملکردها را در سیستم مدارس دارد، دانش‌آموزان در هر یک ساعت، پانزده دقیقه استراحت می‌کنند. برخی از مدارس ایالات متحده (مثلا مدرسه ابتدایی ایگل مانتین در فورت ورث در تگزاس) از سیستم فنلاندی‌ها پیروی کرده‌اند و با در نظر گرفتن چهار زنگ تفریح برای بچه‌های کوچک‌تر میزان یادگیری را افزایش داده‌اند.

مدرسه‌ها سختگیرتر شده‌اند. خصوصا در ایالات متحده مدارس آزمون‌های مهمی را برگزار می‌کنند، معلمان را به سختی ارزیابی می‌کنند و رویکرد سختگیرانه‌ای در ارزیابی دارند. برخی از این معیارها منطقی به نظر می‌رسد اما جنگ با ضعف باعث شده است تا قربانی بزرگی داشته باشیم: وقت استراحت. حدود ۴۰ درصد مدارس ایالات متحده (خصوصا مدارسی که تعداد زیادی از دانش‌آموزان خانواده‌های کم درآمد و رنگین‌پوست را پوشش می‌دهند)، زمان تفریح را حذف و یا آن را با ساعت نهار ادغام کرده‌اند. با این تفکر که آینده بچه‌ها در معرض خطر است، مدارس زمانی را صرف بازی بچه‌ها نمی‌کنند. برای مثال، در سال ۲۰۱۶، قانون‌گذاران نیوجرسی یک لایحه را به تصویب رساندند که در هر روز برای بچه‌های سطح کودکستان تا کلاس پنجم تنها بیست دقیقه وقت استراحت در نظر گرفته است. اما فرماندار نیوجرسی، «کریس کریستی» آن را وتو کرد و با زبانی که به لحن بچه‌های مدرسه‌ای شبیه بود توضیح داد که «این قانون احمقانه است».

من از چرت زدن متنفرم. شاید وقتی نوزاد بودم از چرت زدن خوشم می‌آمد. اما سن پنج سالگی به بعد آن را چیزی معادل شیشه نوزاد می‌دانم که برای بچه‌ها خوب است اما برای بزرگسالان احمقانه است. البته نه اینکه در بزرگسالی اصلا چرت نزده باشم. بارها چرت زده‌ام، گاهی از روی اختیار و گاهی ناخواسته. اما معمولا وقتی از این خواب‌ها بیدار می‌شوم احساس گیجی، عدم تعادل و سردرگمی می‌کنم (فرو رفتن در مه بی‌حالی و پیچیده شدن در ابرهای شرم). از نظر من، چرت زدن عنصری برای سلامتی نیست بلکه منبعی از بیزاری از خود است. چرت زدن نشانه‌ای از شکست فردی و ضعف اخلاقی است. اما اخیرا نظرم را تغییر داده‌ام. و در واکنش به آن، رفتارم را نیز عوض کرده‌ام. چرت زدن به شکل مناسب می‌تواند واکنش مناسبی برای افت بعد از ظهر و یک استراحت ارزشمند باشد. تحقیقات نشان می‌دهد چرت زدن دو مزیت عمده دارد: موجب بهبود عملکرد ذهنی می‌شود و سلامت جسمی و ذهنی را تقویت می‌کند.

می‌آموزیم که چرا نهار (و نه صبحانه) مهم‌ترین وعده روز است،

مهم‌ترین کار خود را که معمولا نیازمند هشیاری و تفکر شفاف است، در زمان اوج خود قرار دهید و کارهای کمتر مهم و کارهایی که نیاز به نبود مهارکنندگی دارند را در دوره بازیابی قرار دهید.

ثانیه‌ها، ساعت‌ها، و هفته‌ها همگی ساخته بشر هستند. آنچنان که «دنیل بورستین» می‌نویسد، تنها با اختراع این چیزها «بشر می‌توانست از چرخه یکنواخت طبیعت رها شود».

جلسات گفتار درمانی را صبح برگزار کنید. تحقیقات در زمینه نوظهور «سایکونورواندوکرینولوژی» نشان می‌دهند که جلسات درمانیِ صبح تاثیر بیشتری را دارند. دلیل این امر به کورتیزول برمی‌گردد. بله، این یک هورمون استرس است. اما در عین حال، موجب تقویت یادگیری نیز می‌شود. در طول جلسات درمانی در صبح، وقتی سطح کورتیزول در بالاترین سطح خود است، بیماران تمرکز بیشتری دارند و توصیه را بهتر درک می‌کنند.

«یکی از نتایج تحقیق ما برای مدیران شرکت‌ها این است که ارتباط با سرمایه‌گذاران و همچنین سایر مذاکرات و تصمیم‌های مهم مدیریتی باید در اوایل روز انجام شود

معمولا مردم از رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند تا یک تصویر ایده‌آل از خود به دنیا ارائه کنند و این امر می‌تواند احساسات واقعی و شاید غیر ایده‌آل آنها را نمایش ندهد

اگر بخواهید وضعیت احساسی دنیا را ارزیابی کنید، به طوری که احساسات مردم تمام نقاط دنیا را نشان دهد، ابزاری بهتر از توییتر پیدا نخواهید کرد. حدود یک میلیارد نفر حساب کاربری دارند و حدود شش هزار توییت در هر ثانیه ثبت می‌کنند. حجم این مقدار از پیام‌های کوچک (چیزهایی که مردم بیان می‌کنند و نحوه بیان آنها) اقیانوسی از داده را ایجاد کرده است که دانشمندان علوم اجتماعی می‌توانند از آن برای درک رفتار انسان‌ها استفاده کنند.

مشکل بعد از ظهر این است که اگر مدت زیادی روی کاری تمرکز کنیم، هدف خود در انجام این کار را فراموش می‌کنیم که به این پدیده «خوپذیری» می‌گویند.

توانایی‌های شناختی ما در تمام طول روز به یک اندازه نیست. در طول حدود شانزده ساعتی که بیدار هستیم، این توانایی‌ها تغییر می‌کنند (غالبا به صورت قاعده‌مند و قابل پیش‌بینی). در لحظه‌هایی از روز نسبت به بقیه لحظه‌ها، باهوش‌تر، سریع‌تر، خنگ‌تر، کندتر، خلاق‌تر و بی‌خلاقیت‌تر هستیم. دوم اینکه این نوسانات روزانه بسیار شدیدتر از آنچه هستند که فکر می‌کنیم

مردم در کارهایی که به طور روزانه انجام می‌دهند، نمی‌دانند چه کاری می‌کنند!

یک روز بافت با خلبان شخصی‌اش، که از اینکه نتوانسته است به تمام آرزوهای خود برسد ناامید شده بود، صحبت می‌کرد. بافت یک راه حل سه مرحله‌ای را به او پیشنهاد کرده است. بافت گفت که اول، بیست و پنج هدف مهم خود برای بقیه زندگی را بنویس. دوم، لیست خود را نگاه کن و از میان آنها پنج هدف را انتخاب کن که بدون تردید مهم‌ترین اولویت‌های توست. با این کار دو لیست خواهی داشت (لیست پنج هدف برتر و لیست بیست تای باقی مانده). سوم، به سرعت برای رسیدن به آن پنج هدف برتر برنامه‌ریزی کن. بیست هدف بعدی چطور؟ آنها را دور بریز. هر طور که می‌توانی از آنها اجتناب کن. اصلا به آنها نگاه نکن مگر اینکه به پنج هدف اول خود رسیده باشی که شاید زمان زیادی طول بکشد. احتمال اینکه انجام درست چند کار مهم شما را از رکود بیرون بیاورد بسیار بیشتر از انجام چندین پروژه نیمه کاره و نامناسب است.

نقاط میانی واقعیت‌های زندگی و نیروی طبیعت هستند اما این امر باعث نمی‌شود اثر آنها غیرقابل شکست باشد. بهترین راه برای تبدیل یک رکود به یک جرقه، سه گام دارد: نخست، از وجود نقطه میانی آگاه باشید. نگذارید این نقاط نامرئی باشند. دوم، از این نقاط استفاده کنید تا بیدار شوید نه اینکه تسلیم شوید (بگویید «اوه-اوه» نه اینکه «اوه نه!») سوم، در نقطه میانی، تصور کنید عقب مانده‌اید (اما فقط کمی). این کار انگیزه شما را بالا می‌برد و شاید کمک کند تا بتوانید در بازی نهایی در سطح کشوری پیروز شوید.

خوشبختی در اوایل بزرگ‌سالی اوج می‌گیرد اما در اواخر دهه چهارم و اوایل دهه پنجم افت می‌کند و در دهه پنجاه به پایین‌ترین حد خود می‌رسد. (بلانش فلاور و آزوالد دریافتند که «رضایتمندی شخصی در میان مردان آمریکایی در حدود ۵۲.۹ سالگی به پایین‌ترین میزان خود می‌رسد»). اما ما به سرعت از این افت بیرون می‌آییم و غالبا احساس خوشبختی دوره پایانی زندگی از خوشبختی اوایل زندگی نیز بالاتر می‌رود. «الیوت جکس» در مسیر مناسبی قرار گرفته بود اما سوار قطار اشتباهی شده بود. مطمئنا در میان‌سالگی برای ما اتفاقی رخ می‌دهد، اما شواهد واقعی بیانگر چیزی است که بسیار از تخمین‌های اولیه ملایم‌تر است.

دانشمندان بیش از یک قرن پیش شروع به ارزیابی تاثیر زمان روز بر قدرت مغز کرده‌اند که شروع آن آزمایش‌هایی بود که روان‌شناس آلمانی به نام «هرمان ابینگاس» انجام داد تا اثبات کند که مردم، در به خاطر سپردن مجموعه‌ای از حروف بی‌معنا، صبح بسیار بهتر از شب عمل می‌کنند.

آیا همه ما باید صبحانه بخوریم؟ نظر رایج این است که بله. اما همان گونه که متخصص انگلیسی تغذیه و علم آمار می‌گوید «وضعیت کنونی دلایل علمی نشان می‌دهد که متاسفانه پاسخ ساده‌تر این است که: نمی‌دانم».

سپری کردن زمان استراحت در طبیعت از همه چیز بیشتر به ما نیرو می‌بخشد. نزدیک بودن به درخت‌ها، گیاهان، رودخانه و نهرها یک ابزار قدرتمند برای تجدید قوای ذهنی است که البته بیشتر ما از تاثیر این موضوع آگاه نیستیم. برای مثال، افرادی که بیرون قدم می‌زنند نسبت به کسانی که در فضای پوشیده قدم می‌زنند، در بازگشت، روحیه بسیار بهتری دارند و بهتر تجدید قوا کرده‌اند. اگرچه افراد پیش‌بینی می‌کردند که از قدم زدن در فضای باز شادتر خواهند بود اما میزان این شادی را دست کم می‌گرفتند. سپری کردن چند دقیقه در طبیعت بهتر از این است که این زمان را در داخل ساختمان سپری کنیم. نگاه کردن به بیرون از پنجره استراحت بهتری نسبت به نگاه کردن به دیوار یا اتاقک اداره است. حتی قدم زدن در فضای بسته اما در کنار گیاهان بهتر از انجام این کار در جایی بدون گیاه است.