بریده‌هایی از کتاب کامبیز صدیقی کسمایی

طبیعت! ای خدای باستانی! ای خدای خوب! طبیعت؛ ای خدای من! اگر خوبم؛ یقین این خوبیم از توست. و این اعجاب آور معجزه، از توست؛ که از آفاقِ قلب خسته ام ابر کدورت دور می گردد، کدورت از تمام ناامیدی ها کدورت از تمام نامرادی ها.

هر چه می بینم، غم انگیز است.

در این جهان هر لحظه ای از بهر دوست داشتن دیر است، ای عزیز!

باز کردم همهٔ پنجره ها را با شوق تا صدایی شاید... تا مگر زمزمه ای از آن دور... خبری اما نیست

خستگی است با تمام مردم زمین دلشکستگی است.

من نمی دانم که در قلبم چه عصیانی است. من نمی دانم که در گرداب تنهایی، چه باید کرد. من نمی دانم چه باید گفت.

آسمان آبستن باران پاییز است. هر چه می بینم، غم انگیز است.

این گل برای توست. شاید در لحظه ای که این گل زیبا را دارم به دست گرم تو - ای دوست! - می دهم یک بمب در راه انهدام زمین است. در این جهان هر لحظه ای از بهر دوست داشتن دیر است، ای عزیز!

من حرف می زنم با هر چه در اتاق من دلشکسته هست، یا در اتاق نیست.

ما درختان بزرگی بودیم. ما درختان بزرگ سر سبز آن زمانی که تبر دار، میان جنگل پای خود بگذاشت بر زمین افتادیم. و در این لحظه، در این لحظهٔ شوم دست نامرئی مردی، از ما بی صدا، تابوتی در دل تیره شب می سازد. آه ... در این هنگام از برای تو سرافرازی ما چه تابوت بزرگی هستیم.

خستگی است با تمام مردم زمین دلشکستگی است. یک نفر، به مستی شراب کهنه ای پناه می برد. یک نفر، به آستان شعر دلنشین. یک نفر، به آسمان دین. مذهب و شراب و شعر؛ بهترین وسیله فرار آدمی ز خستگی است.

زیر تازیانه ها نمی توان ترانه ساخت. زیر تازیانه ها، نمی توان سرود خواند. دشتِ بیکرانهٔ نیاز من! در خجالتم؛ از این نهال کوچکی که در تو کاشتم.

گل در میانِ بستر مرداب هم «گُل» است.

باز، گر نمی کند یک گره ز کار من یک گره ز کار دیگران که در شکنجه اند ناسروده های من، همیشه ناسروده باد.

ی تو من هیچم ای شبم؛ دور از تو بی مهتاب! دوست می دارم تو را، تا آنسوی دنیا! دوست می دارم تو را، تا آنسویِ قصرِ طلایی رنگِ اخترها! دوست می دارم تو را، ای از برایم نقطه پایان هر مقصد! دوست می دارم تو را، ای بی تو من نابود!

اولین خبر بهار شاخه های هر درخت را به شکوفه ها، اجاره می دهد. آخرین خبر من هنوز زنده ام...

باز کردم همهٔ پنجره ها را با شوق تا صدایی شاید... تا مگر زمزمه ای از آن دور... خبری اما نیست و در این لحظه که من می لرزم؛ باد پاییزیِ سرد ناگهان در بغلم می گیرد. تا مگر در بغل خود گیرم سایه ام را که به دیوار اتاقم لرزید می گشایم آغوش می دوم اما شمع می شود از نفسِ بادِ پگاهان خاموش سایه ام می میرد.

وحشتم از شب و از سرما نیست. برف، هر چند که در این صحرا می رسد تا کفل اسب سیاهم اما پیش می باید رفت. وحشت من همه از مردن، در تنهایی است. وحشت من، همه از تنهایی است.

من نمی دانم که در گرداب تنهایی، چه باید کرد.

- چونان گوشوار دختر کولی بوقت رقص - بیتابم.