بریده‌هایی از کتاب سلمان ساوجی

ناله و فریاد من رفت از زمین تا آسمان ناله از دل می‌کند فریاد ازو فریاد ازو

من آن نیم که به تیغ از تو روی برتابم جفای دوست، کمند محبت است و ارادت

چیست یاران، چاره غمهای بی‌پایان ما؟

نظری نیست، به حال منت ای ماه، چرا؟ سایه برداشت ز من مهر تو ناگاه چرا؟ روشن است این که مرا، آینه عمر، تویی در تو آهم نکند، هیچ اثر، آه چرا؟ گر منم دور ز روی تو، دل من با توست نیستی هیچ، ز حال دلم آگاه چرا؟

با باد، دلم گفت که بادا بادا با یار بگو و هر چه بادا بادا کآن کس که مرا ز صحبتت کرد جدا شب با غم و رنج روز بادا بادا

دیوانه چو بنشیند، با مست بود غوغا

طریق بادیه را از شتر سوار، مپرس بیا ببین، که به پای پیادگان، چند است

صنما مرده آنم که تو جانم باشی

من کعبه و بتخانه نمی‌دانم و دانم کانجا که تویی، کعبه ارباب دل، آنجاست

چیست یاران، چاره غمهای بی‌پایان ما؟

وعده‌ای داد، به امروز، مرا باز امروز، به فردا انداخت

جوابش داد و گفت: «ای یار همدرد مشو گرم و مکوب این آهن سرد دم گرمت مرا این آتش افروخت به چربی زبان قندیل دل سوخت مرا منع تو افزون می کند شوق وزین تلخی زیادم می شود ذوق دل عاشق ملامت بر نتابد رخ از تیر ملامت بر نتابد

ماه تابان را شبی نسبت، به رویت، کرده‌ام سالها شد، تا خجالت دارم، از روی شما

ای که روی تو، بهشت دل و جان است مرا! ای که وصل تو مراد دل و جان است، مرا! چون مراد دل و جانم، تویی از هردو جهان از تو دل برنکنم، تا دل و جان است مرا

با سر زلف تو سودای من، امروزی نیست

چگونه چشم تو مست است و زلفت، آشفته چنان به روی تو آشفته‌ام به بوی تو مست ندانم آنکه خبر هست از منت، یا نیست که نیستم خبر، از هر چه در دو عالم هست

در قید چه داری به ستم؟ صید رها کن او خود، به کمند تو در آید، به ارادت

از لب لعل توام، کار به کام است، امشب

ز تاب هجر تو دارد، شرار دوزخ، تاب

سرو سرافراز من، سایه ز من برنگیر ماه جهان تاب من، چهره ز من برمتاب بی تو من و خواب و خور؟، این چه تصور بود؟ سینه عشاق و خور دیده مشتاق و خواب؟