بریده‌هایی از کتاب ادیان زنده جهان

آغاز صحیفه‌های عهد عتیق تا صحیفه اشعیای نبی همواره منشاء غایی همه چیز و از جمله شر، یهوه خداوند معرفی شده است. اما پس از اسارت و تبعید یهودیان تغییر مشخصی صورت پذیرفت. اگر دو روایت مشابه مربوط به تجربه خاصی از حضرت داود پادشاه قوم اسرائیل را در نظر بگیریم خواهیم دید که در سندی که مربوط به دوران پس از تبعید است (کتاب اول تواریخ ایام، باب بیست و یکم، آیه ۱)، در مطلب مشابهی که مربوط به دوران قبل از تبعید است (کتاب دوم سموئیل نبی، باب بیست و چهارم، آیه ۱). واژه «شیطان» جایگزین «یهوه» شده است. بنابراین، شیطان از اجزای اصلی تفکر کتاب مقدس نبوده و بلکه بعدها از طریق دین زرتشتی به آن وارد شده است.

سوای عقیده به شیطان، از آن دین وام گرفته‌اند:‌ اندیشه‌هایی از قبیل طرح ماهرانه و دقیق مبحث فرشتگان و شیطان، مبحث ناجی بزرگی که در آینده ظهور خواهد کرد، ایده رستاخیز و قضاوت الهی و بالاخره وجود یک زندگی اخروی قابل تصور. مسلماً واژه عیسوی «بهشت» (که به یونانی پارادِیسوس تلفظ می‌شود، انجیل لوقا، باب بیست و سوم، آیه ۴۳) لااقل از لحاظ لغت شناسی از زبان پارسی گرفته شده باشد

دین هندوی: وداها، کتب «دانش»؛ دین جاینی: آنگه‌ها، «متن» های معرفت؛ دین بودایی: تری پیتاکا، «سه سبد» تعالیم؛ دین سیک: گرانت، «کتاب» برجسته؛ دین کنفوسیوسی: پنج متن کلاسیک و کتب چهارگانه؛ دین تائویی: تائو ته کینگ، «قانون خرد و فضیلت»؛ دین شینتوئی: کو جی کی، «نگارشهای موضوعات باستانی»، و نیهون دین یهودی: کتاب قانون، «کتاب پیامبران» و «نوشته‌های مقدس»؛ دین زرتشتی: اوستا، «کتاب معرفت»؛ دین اسلام: قرآن، «کتاب خواندن» یا «خواندنی»؛ دین مسیحیت: کتاب مقدس، «کتاب» ازلی.

مشکل فهم دقیق متون مقدس مسئله‌ای است که همواره در بررسی‌های تاریخی و تطبیقی ادیان وجود خواهد داشت. تفسیر دین هر شخص به صورتی ارزشمند امری است که مستلزم کسب دانش تاریخی و زبان شناسی بسیار است. لذا کسب دانش‌های لازم در مورد یازده دین زنده جهان از خلال کتب مقدس آنها، که به شانزده زبان مختلف نوشته شده‌اند، آن چنان کار دشواری است که هر دانشجوی رشته ادیان را از توفیق کامل محروم می‌دارد.