بریده‌هایی از کتاب دره ماروس

درد، آدم را نمی‌کشد درد، آدم را اهلی می‌کند

مرگ، یک‌شبه آمد نه بند کفشم را بستم نه لباس عاریه‌ام را شستم همیشه بی‌اجازه به سراغم آمد و نگذاشت به اخبار فردا گوش دهم

صدای تنهایی گاه از سمت قلب‌ها می‌آید و گاهی از سمت پاها

دردها شنیده نمی‌شوند به مشام نمی‌رسند تنها، می‌دوند و نیرویت را به پایان می‌رسانند

بعد از جنگ، نمی‌دانم بچه‌ها چه‌طور مشغول بازی می‌شوند و وانمود می‌کنند زنده‌اند

مرگ، یک‌شبه آمد نه بند کفشم را بستم نه لباس عاریه‌ام را شستم همیشه بی‌اجازه به سراغم آمد و نگذاشت به اخبار فردا گوش دهم

خیلی وقت است که نمی‌دانم دارم به زبان انگلیسی حرف می‌زنم

بگذار همیشه در آغوشت باشم

آتش به انبار علوفه رسیده بود پدر، مادیان پیرش را از میان خاکستر بیرون می‌کشید زندگی، چشم‌های مادرم بود که پشت لهجهٔ روستاییش گریه می‌کرد

درد، آدم را نمی‌کشد درد، آدم را اهلی می‌کند

برای من دکمه‌ها هر شکلی می‌توانند باشند اما قاب عکس‌ها همیشه خالی‌اند

زنی که رفته بازنمی‌گردد و باران ــ باز هم ــ از فاصلهٔ دور می‌بارد

چه چیز این جهان، کافی است؟ چه چیز این جهان، مقدس است؟