بریده‌هایی از کتاب هاتف اصفهانی

من به جامت این می به قدح بود

خنده‌های زیر لبی است شب از جفای تو می‌نالم و چو

ایستاده کیست عزت ز محرمان بر او بیشتر

خوشتر باشد آن شب امشب است امشب

خاک خواهم کرد جا امشب به خاکم گو میا فردا،

دارم بر فلک دست دعا اما به غیر از مرگ حیرانم چه

غم شاد تا روز پسین بادا غزل

پرستاران طبیبش کاش می‌آمد به بالین عنقریب

نهادم پا به صحرای طلب تا در آن وادی مرا

دربارهٔ هاتف اصفهانی سید احمد حسینی متخلص به هاتف از شاعران قرن دوازدهم و دوران زندیه و افشاریه است. وی درنیمهٔ اول قرن دوازدهم هجری در شهر اصفهان متولد شد. اصلیت وی از اردوباد آذربایجان بوده است. وی در زادگاهش به کسب علوم متداول خاصه طب و حکمت پرداخت و با آذر بیگدلی و صباحی بیدگلی و رفیق اصفهانی معاصر و معاشر بود که همگی آنان از شاگردان میر سید علی مشتاق اصفهانی بوده‌اند. هاتف سرانجام در قم درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد. بعضى از تذکره‌ها فوتش را در کاشان و مدفنش را در قم مى‌دانند. دیوان او مرکب از قصاید و غزلیات و مقطعات و رباعیات است. ترجیع بند معروف وی که داراى پنج بند و در موضوع وحدت وجود است هاتف رابه حریم استادان بزرگ نزدیک می‌کند.