بریده‌هایی از کتاب اوحدی مراغه‌ای

به بوی زلف تو، از نو، جوان شوم هر بار هزار بار تنم گر ز غصه پیر شود

گر عاشقی رنجی ببر، بار گران سنجی ببر ای اوحدی، گنجی ببر، زین خانهٔ ویران شده

بردمش پیش امیری، تا بخواهم داد ازو چون بدید او را، ز من آشفته دل‌تر شد امیر

خفته در خواب خوش کجا داند؟ که شب ما چه تیره بود و دراز!

سال و ماهت همه نو بهار بادا

تو به ناز خفته هرشب، ز منت خبر نباشد که زخون دیده گریم ز غمت به رهگذرها

خبرت نیست که در عشق تو از دشمن و دوست بر من خسته چه بیداد و جنایت برسید؟

چگونه دل نسپارم به صورت تو، نگارا؟ که در جمال تو دیدم کمال صنع خدا را

امشب از پیش من شیفته دل دور مرو نور چشم منی، ای چشم مرا نور،مرو دیگری از نظرم گر برود باکی نیست تو، که معشوقی و محبوبی و منظور، مرو

ور آن دلدار سنگین دل ز حال اوحدی پرسد بگو: ار دست میگیری کنون وقتست، در یابش

طبیب من تویی، مشکل توانم که درد خویش پنهان دارم از تو

چه دلداری؟ که از هجران دل ما را بیازردی چه دمسازی؟ که از دوری بر آوردی دمار ما

بر تن شنیده‌ای چه رسید از فراق جان؟ از درد دوری تو دلم را همان رسید

تنم عزم سفر دارد ولی از خاک کوی او دلم بیرون نخواهد شد، که در جانست قلابش

خالی نمی‌شود دلم از درد ساعتی دل در غمش ببین به چه سان اوفتاد باز؟

تا کی خلی درین دل پیوسته خار هجران؟ مردم ز جورت، آخر مردم، نه سنگ خارا

بهشتی را که میگویند باور میکنم، لیکن دلم باور نمی‌دارد کزو بهتر بود حورش

ای که رنجی نکشیدی و ندیدی ستمی چه غم از حال ستم‌دیدهٔ رنجور ترا؟

با دشمنان دوست کنم دوستی مدام زیرا که غیرت آیدم از دوستان او

با عصای ایمان رو راه وادی ایمن کندر آن چنان وادی نور ازین شجر خیزد