بریده‌هایی از کتاب کم عمق‌ ها

به گفته لیو این، یافته‌ها حاکی از آن است که «محیط دیجیتال افراد را تشویق می‌کند که موضوعات بیشتری را گسترده‌تر اما سطحی‌تر کاوش کنند»، و این که «ابرپیوندها افراد را از ژرف‌اندیشی منحرف می‌کنند.»

بسیاری از ناظران بر این عقیده‌اند که طولی نخواهد کشید که کارکردهای شبکه اجتماعی هم در کتاب‌خوان‌های دیجیتال درآمیزد و مطالعه را به چیزی شبیه به ورزش تیمی تبدیل کند. ما، همزمان با خواندن متن کتاب‌های الکترونیکی، گپ خواهیم زد و یادداشت‌های مجازی رد و بدل خواهیم کرد. عضو سرویس‌هایی خواهیم شد که کتاب‌های‌مان را با آخرین اصلاحات متن و نظرات خوانندگان به‌روز می‌کنند

هر چه بیمار بیشتر روی نشانه‌های خود تمرکز کند، نشانه‌های بیماری‌اش بیشتر در مدارهای عصبی‌اش حک می‌شوند

دیگر به سیاق گذشته فکر نمی‌کنم. این حس غریب بیشتر حین مطالعه به من دست می‌دهد. پیشتر، غرق شدن در کتاب یا مقاله‌ای بلند برایم آسان بود. ذهنم درگیر پیچش‌های روایت یا چرخش‌های بحث می‌شد و می‌توانستم ساعت‌ها در درازای یک نوشته پرسه بزنم. اما دیگر این طور نیستم. اکنون تمرکزم بعد از دو یا سه صفحه از بین می‌رود. بی‌قرار می‌شوم، سر نخ را گم می‌کنم و دنبال کار دیگری برای انجام دادن می‌گردم. مثل این است که باید دایما ذهن خودسرم را سر متن برگردانم. مطالعه عمیقی که قبلا به صورت طبیعی به سراغم می‌آمد، الان به یک چالش تبدیل شده است. فکر کنم بدانم که چه خبر است. طی بیش از یک دهه گذشته، مدت زیادی را برخط گذرانده‌ام، جستجو و وب‌گردی کرده‌ام و گاهی هم چیزی به پایگاه داده‌های عظیم اینترنت افزوده‌ام

ما، از دیدگاه عصب‌شناختی، همانی می‌شویم که می‌اندیشیم.

مغز افرادی که نواختن را تنها تجسم کرده‌ بودند، همان مقدار تغییری را نشان می‌دهد که مغز افرادی که با کلیدهای پیانو به تمرین پرداخته بودند. مغز این گروه در پاسخ به کنش‌هایی که تنها در ذهن‌شان اتفاق افتاده بود و به عبارتی، در پاسخ به افکارشان، تغییر کرده بود. گرچه شاید دکارت در مورد دوگانه‌نگری به خطا رفته بوده، اما به نظر می‌رسد در باور به این که افکار ما می‌تواند تغییر فیزیکی روی مغزمان اعمال کند، یا دست‌کم موجب واکنش فیزیکی شود، حق داشته است. ما، از دیدگاه عصب‌شناختی، همانی می‌شویم که می‌اندیشیم.

لطیفه‌ای قدیمی هست که می‌گوید: رندی از شیخی می‌پرسد وقت خواب ریشش را زیر لحاف می‌گذارد یا روی آن. مدتی بعد شیخ او را می‌بیند و لعنتش می‌کند که خوابش را آشفته کرده؛ چرا که قبل از خواب مدام به این فکر می‌کند که با ریشش چه باید بکند!

نتایج مجموعه‌ای از تحقیقاتی که طی بیست سال گذشته انجام شده، حاکی از آن است که افراد، پس از گذران دوره‌ای در حومه‌ شهر و نزدیک به طبیعت، توجه بیشتر، حافظه قوی‌تر و عموما رفتار شناختی بهتری از خود نشان می‌دهند. گویا، مغزشان آرام‌تر و تیزتر می‌شود. طبق نظریه اعاده توجه، علتش این است که مغزشان، در غیاب بمباران توسط محرک‌های بیرونی، فرصت تمدد اعصاب می‌یابد.

طبق آماری تخمینی، تعداد کتاب‌های چاپ شده در عرض پنجاه سال از زمان اختراع گوتنبرگ با تعداد کل کتاب‌هایی که کاتبان اروپایی در طول هزار سال قبل از آن نگاشته بودند، برابری می‌کرد.

«نوشتن خودآگاهی را اوج می‌بخشد.»