بریده‌هایی از کتاب کم عمق‌ ها

کوچک‌‌سازی کتاب هم کمک کرد تا کتاب‌خوانی در بافت زندگی روزمره تنیده شود. دیگر تنها پژوهشگران و راهبان نبودند که در خلوت خود به خواندن کلمات می‌نشستند. حتی افرادی با استطاعت متوسط هم می‌توانستند کتا‌بخانه کوچکی از چند جلد کتاب سر هم کنند

برای بسیاری، کتاب‌خوانی یک کار ازمدافتاده به نظر می‌رسد، شاید حتی کمی احمقانه؛ مثل این که کسی خودش پیراهنش را بدوزد یا خودش قصابی کند.

تکامل به ما مغزی داده است که به اصطلاح می‌تواند نظرش را بارها و بارها عوض کند.

«بعضی می‌گویند گوگل خدا است؛ بعضی هم می‌گویند شیطان است.»

اکنون تمرکزم بعد از دو یا سه صفحه از بین می‌رود. بی‌قرار می‌شوم، سر نخ را گم می‌کنم و دنبال کار دیگری برای انجام دادن می‌گردم. مثل این است که باید دایما ذهن خودسرم را سر متن برگردانم.

رفتم سراغ گوگل و دنبال کتاب‌هایی گشتم که در این موضوع نوشته شده‌اند.

بروس فریدمن، که آسیب‌شناسی در دانشکده پزشکی دانشگاه میشیگان است و وبلاگی هم در مورد کاربرد کامپیوتر در پزشکی دارد، در گفتگوی تلفنی مفصلی که در باره نوشته‌اش با من داشت، در مورد چگونگی تغییر عادت‌های ذهنی‌اش توسط اینترنت، این گونه بیان داشت که «الان دیگر تقریبا به طور کامل قابلیت خواندن و جذب مطلبی بلند روی وب یا روی کاغذ را از دست داده‌ام.» [6] وی، طی یک گفتگوی تلفنی، با من اظهار کرد که تفکرش نوعی کیفیت مقطّع استاکاتویی پیدا کرده است، که بازتاب شیوه مطالعه پویش‌گونه سریع تکه‌متن‌ها از منابع برخط است. وی تصدیق کرد که «دیگر نمی‌توانم جنگ و صلح را بخوانم! قابلیتش را از دست داده‌ام. دیگر حتی هضم وبلاگی با بیش از سه یا چهار پاراگراف برایم سخت شده است. عادت کرده‌ام سطحی بخوانم!»

چرا عموم مردمِ قرن بیست و یکم، سطحی‌تر از گذشته مطالعه می‌کنند و با این که حجم بیشتری از اطلاعات در دسترس‌شان است، کم‌عمق‌تر شده‌اند.

هر چه بیمار بیشتر روی نشانه‌های خود تمرکز کند، نشانه‌های بیماری‌اش بیشتر در مدارهای عصبی‌اش حک می‌شوند. در وخیم‌ترین وضعیت‌ها مغز خود را برای بیمار شدن تربیت می‌کند. بسیاری از اعتیادها هم با تقویت گذرگاه‌های انعطاف‌پذیر مغزی قوام می‌یابند

دلم برای مغز قدیمی‌ام تنگ شده بود!