بریده‌هایی از کتاب دیگرانی ها

مایار نداریم و غم‌یار که داریم خدا رحمت کند این زنده تن را بیامرزد خدا عاشق شدن را برای من خودم مرثیه گفتم خدا رحمت کند مرحوم "من" را

کاش می‌شد که نبینند شما را دگران تو که خوبی و تو پاکی و تو... اما دگران یک جهان شکل تو، به به، چه جهانی می‌شد

عطری که دادی روز میلادم نصفه شده و نصفه خواهد ماند عطر تنی که با خود آوردی بر این تن پر غصه خواهد ماند بی تو جهانم مثل فنجانت تلخ است و سرد و تیره و خالی آغوش تو کل جهانم بود من ماندم و دنیای پوشالی حالا تو حق زندگی داری من مرگ را هر لحظه می‌پویم باشد، در آغوش کسی خوش باش من هم برایت شعر میگویم

تنها نخواهی ماند و بی غمخوار تنها شدی روزی اگر اینبار فکر مرا در خاطرت بسپار

یک برگ از آن کهنه خزان بیش نبودم یک ذره از آن کل جهان بیش نبودم آن لحظه‌ی آخر که مرا دیدی و رفتی یک عابر بی نام و نشان بیش نبودم گفتی که منم از ازلت تا ابد تو یک ثانیه از دور زمان بیش نبودم

تنها میان این‌همه تن‌ها باید که تنها را بلد باشم من هر شبی تا صبح بیدارم تا اینکه فردا را بلد باشم باران نپرسید از منِ مرداب شاید که دریا را بلد باشم آدم شدم از وحی منزل را تا سیب حوّا را بلد باشم سِرّ ِ میان پلک را بگشا تا این معما را بلد باشم من می‌روم، اینجا کسی "ما" نیست باید که "تنها" را بلد باشم

جز عشق ز هر عالمی‌هر چیز نخواهیم مایار نداریم و غم‌یار که داریم

تو کجای اتاق می‌افتی؟؟؟ بیت دو؟ هفت؟ نه؟ یا ده؟ تو کجا اتفاق می‌افتی؟؟؟ تو نباشی

یک بار دگر می‌شنوم عطر زنی را؟؟؟ یا بار دگر لمس کنم روح و تنی را؟؟؟ بگذار که کامل بشود جمله‌ی: "دوسَت..." یک بار نچسبان به لبم تودهنی را

آن که پر زد ز جهانم که دگر رفت که رفت

جایی که مرا هیچکسی دوست نداشت

از همین خنده‌ی مصنوعی و توخالی من یا نهایت به همین تذکره‌ها می‌فهمند

من از همه دنیا طلبکارم دنیا به من "من" را بدهکاراست

سنگ‌ها از همه بهتر به خدا می‌فهمند از تو بهتر همه این حادثه را می‌فهمند فهم اگر آنچه تو با این دل من کردی بود بی شمارند کسانی که مرا می‌فهمند

هربار تا موجی شدم، هر دفعه تو "ساحل" شدی چیزی ندارم جز همین اشعار گنگ بی هدف تاجی سر "ساحل" نزد هر "موج" جز مشتی صدف

من این همه بد نیستم، هستم؟

این غصه‌ها اندازه‌ی من نیست

قافیه ها اشتباه است!

من به هر چیز در این دار بلا شک دارم من به تو، ما و من و او و شما شک دارم هر دعایی که اجابت شودم پنجره ایست من به این پنجره‌ی رو به خدا شک دارم

باران نپرسید از منِ مرداب شاید که دریا را بلد باشم