بریده‌هایی از کتاب دیگرانی ها

وجود من همه درماندگی و عجز استیسال

من به هر چیز در این دار بلا شک دارم من به تو، ما و من و او و شما شک دارم هر دعایی که اجابت شودم پنجره ایست من به این پنجره‌ی رو به خدا شک دارم تو اگر من شدی و من شدم آن چیز که تو تو به من، من به تو و هردوی ما شک دارم شعر من نیست! فقط قافیه می‌پردازم به همین شاعر این قافیه‌ها شک دارم به قسم‌های تو و من به قسم خوردن تو به خداوند قسم من به خدا شک دارم

تو رفتی و من ماندم و یادت این بدترین نوع جدایی نیست؟

کاش می‌شد که نبینند شما را دگران تو که خوبی و تو پاکی و تو... اما دگران یک جهان شکل تو، به به، چه جهانی می‌شد کاش می‌شد که تورا جمع کنم با دگران من نشانی تورا می‌دهم هر کس پرسید که کجا عشق کجا عشق کجا؟ تا دگران... راز این قصه‌ی خاموش بدانند ولی ره نبردند بر آن عمق معما دگران من در اثبات غم عشق دگر تنهایم من فقط مانده ام و بی تو و صدها دگران

آنکه دستان تو هم لهجه‌ی دستانش بود با همان لهجه برای تو دعا می‌خواند من ندانستم از اول که همین سیب مرا از بهشتی که تو بودی به کجا می راند

عاشقی حس قشنگیست ولی باور کن شاعری حال خوشی نیست خدا می‌داند

مجنون شدن سخت است باور کن لیلا شدن هم نیز آسان نیست

سخت است ازیادت فراموشی بی شعله‌گی هر لحظه خاموشی چشم از خیال من تو می‌پوشی

باور کن اکنون سخت آسانم از دیده‌ی همّیشه پنهانم ابری شدم نزدیک بارانم خود با دو دست خود ببارانم

بهمن ترین مرد زمستانم من بی شروعم رو به پایانم

مجنون شدن سخت است باور کن لیلا شدن هم نیز آسان نیست

بی تو جهانم مثل فنجانت تلخ است و سرد و تیره و خالی آغوش تو کل جهانم بود من ماندم و دنیای پوشالی

دیگر این قافیه‌ها دست کسی نیست که نیست داد و بیداد که فریاد رسی نیست که نیست

آفت عشق همین قفل دهان من و توست و همین پیچ و خم راه میان من و توست هر قدم جادّه‌ی رو به تو این هشدار است: "خطر ریزش کوهی که جهان من و توست"

"منِ" محکوم به "تو" حق خودم را خوردم رای این محکمه اما به زیان من و توست چشم‌ها را بگشا، کار زبانهامان نیست... "پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست"

دست من از تو کوتاه، مانند قطعه ای ماه بر آسمان بلند است، دستی که از تو کوتاه... ای ماه کامل من، در عکس تو چه افتاد؟؟؟ این زوزه‌های گرگ است؟ یا حیله‌های روباه؟؟؟

پاییز از چشمان من پاییزتر نیست پاییزت از چشم ترم لبریزتر نیست

شعله اش گر بگدازد به زبان خاموشیم نغمه اش گر بسراید به برش آوازیم گرچه سرباز غزل بودم و بر شعر دچار عشق فرمان بدهد قافیه را می‌بازیم ما اگر خفته به دل آتش این جان داریم یوسف از شر زلیخاش به چاه اندازیم

عشق آغاز ره ماست ولی چون سیمرغ بی نهایت شده‌گانیم که در پروازیم

کاش می‌شد که نبینند شما را دگران تو که خوبی و تو پاکی و تو... اما دگران یک جهان شکل تو، به به، چه جهانی می‌شد کاش می‌شد که تورا جمع کنم با دگران من نشانی تورا می‌دهم هر کس پرسید که کجا عشق کجا عشق کجا؟ تا دگران