بریده‌هایی از کتاب شوکران (از سی‌ مرغ تا سیمرغ)

جالینوس را گفتند: از بهر چه طعام اندک خوری؟ گفت: ما می‌خوریم تا زنده بمانیم ولی شما زنده می‌مانید که بخورید.

حکیمی گوید: اشک‌های تلخی که بر قبرها می‌چکد؛ حرف‌های شیرینی است که روزی باید به زبان می‌آمد.

عاقل همهٔ آنچه را که می‌داند؛ نمی‌گوید ولی آنچه را که می‌گوید؛ می‌داند.

بقدر نیستی تو، هستی حق ظاهر می‌شود؛ نمی‌بینی که در رکوع» سبحان ربی العظیم» گویی و در سجده «سبحان ربی الاعلی»

بر مستی من حد سزاوار زدند با شک و یقین تهمت بسیار زدند حلاج شدم ولی به کفرم سوگند دلتنگ تو بودم که مرا دار زدند

آن زمان که مرا گفتی: «فَاستَقِم کما أُمِرتَ»، احساس می‌کنم در جوانی پیرشده‌ام و از هجران طاقت‌فرسا از دنیا و عقبی سیر شده‌ام.

نه دال در راه کج الف است و نه الف در راه مستقیم دال است و نه هر کرا توان شین گفتنش نیست بلال است.

اکنون در منائی، آیا اسماعیلت را به قربانگاه آوردی. اسماعیل تو چیست؟ درهم و دینار یا آبرو و اعتبار. شهرت در نزد خلق یا دلبستن به اولاد و کاشانه و دلق. پس هرچه هست آن را قربانی کن تا موحد گردی ورنه تو را از عالم توحید خبر نیست. تمام عرفان آن است که خداوند تو را بمیراند و به خود زنده گرداند.