بریده‌هایی از کتاب هرج و مرج محض

شکسپیر هم که باشی بالأخره باید یه تیکه نون داشته باشی سق بزنی تا قبل از خلق شاهکار ادبی‌ات سقط نشی.

محیطِ هر انسان برابر است با ضخامتش ضربدر عدد پی.

اینکه آیا اعدام تأثیر بازدارنده دارد یا خیر همچنان محل بحث است، اما مطالعات نشان می‌دهد احتمال ارتکاب جرم میان مجرمان پس از اعدامشان تقریباً به نصف می‌رسد.

البته پیش از فرار، یک عروسک بادی به جای زنش گذاشت تا او متوجه نشود. ویلبر، یک شب بعد از سه سال زندگی با او، که قشنگ‌ترین روزهای زندگیِ زناشویی‌شان بود، به قضیه شک کرد. چون وقتی به زنش گفت برایش بیشتر مرغ بِکِشد، زنش ترکید و دورتادور اتاق چرخید و روی فرش افتاد.

نخیر، دعای فروخته‌شده پس گرفته نمی‌شه.

به من گفت: «بشین خستگی پاهات دربره عزیزم. پس گفتی می‌خوای با مرکز روحانی‌ات ارتباط بگیری.» «بله، می‌خوام فرکانسم بره بالا، پرواز کنم، طی‌الارض کنم، غیب بشم. علم غیب هم می‌خوام پیدا کنم، البته در همین حد که بتونم اعداد تصادفی لاتاری نیویورک رو از قبل بدونم، نه بیشتر.» پرسید: «شغلت چیه؟» که برای فردی با آن میزان علم غیب سؤال عجیبی بود. پاسخ دادم: «توی یه موزهٔ مجسمه‌های مومی نگهبان شبم، اما اون‌قدر که فکر می‌کنید کار ارضاکننده‌ای نیست.»

نقاشی‌های مذهبیِ قرن چهاردهی برای نخستین بار صحنه‌های مجازات در جهنم را به تصویر کشیدند. در این نقاشی‌ها افرادِ دارای اضافه‌وزن سرگردان در جهنم، با خوردن سالاد و ماست به سزای اعمال خود می‌رسیدند.

نقاشی‌های مذهبیِ قرن چهاردهی برای نخستین بار صحنه‌های مجازات در جهنم را به تصویر کشیدند. در این نقاشی‌ها افرادِ دارای اضافه‌وزن سرگردان در جهنم، با خوردن سالاد و ماست به سزای اعمال خود می‌رسیدند.

همان روز، چند ساعت بعد که از فروشگاهی درآمده و مشغول بررسی یک کاتالوگ محصول بودم و همین که سرم را بلند کردم، خسته و کوفته از اینکه نمی‌توانستم تصمیم بگیرم اردک‌پز کامپیوتری بخرم یا بهترین گیوتین قابل حمل در جهان، به سیاق تایتانیک به کوه یخی قدیمی که در دانشگاه می‌شناختم،

انسان جایزالخطاست چند ماه پیش بود که زیر سونامی آگهی‌های تبلیغاتی، که هر روز صبح از لای دریچهٔ نامهٔ روی در به درون خانه تخلیه می‌شود، در شرف خفگی نفس‌نفس می‌زدم و صحنه‌های زندگی‌ام در برابر چشمانم حسرت‌بار عبور می‌کرد. خدا به خدمتکار هیکلی‌مان، گرندل، خیر بدهد که با شنیدن صدای جیغم از زیر انبوهی از دعوتنامه‌های نمایشگاه‌های هنری، خیریه‌ها و قمارخانه‌ها، با جاروبرقی به دادم رسید.

تعداد کالری‌های مورد نیاز روزانه برای به تعویق انداختن مرگ در اثر گرسنگی مرا به پاک کردن میز رستوران‌ها واداشت.

عنوان یکی از ترانه‌هایش که پیچیدگی‌های زیادی دارد این است: «اگر شَوی مرا خروس در کشور بلاروس، شَوم تو را یک طوطی در کشور جیبوتی»

«راستش فکر کنم فک زدن با آدم‌های فرکانس‌پایین‌تر برام قدغن باشه، اما خب، هر چی نباشه، ما نون ونمک همو خوردیم...» «فرکانس؟»

«بارالها... سی سالم بیشتر نیست و دارم کچل می‌شوم. موهایم را همی به من بازگردان و نقاط تُنُکم را از عطر مُر و بخور آکنده نما.»

پس گفتی می‌خوای با مرکز روحانی‌ات ارتباط بگیری.» «بله، می‌خوام فرکانسم بره بالا، پرواز کنم، طی‌الارض کنم، غیب بشم. علم غیب هم می‌خوام پیدا کنم، البته در همین حد که بتونم اعداد تصادفی لاتاری نیویورک رو از قبل بدونم، نه بیشتر.» پرسید: «شغلت چیه؟» که برای فردی با آن میزان علم غیب سؤال عجیبی بود.

تحقیرت هم می‌کنن، اما بخشی از روند درمانه. برای همین نوچه‌هاش تختم رو آماده کردن و بدون اینکه بهم بگن یه دُم الاغ پشت شلوارم چسبوندن. قبول، تا مدتی سوژهٔ خنده بودم،

داستانش را شروع کرد. «خیلی خب. فلش‌بک می‌زنیم به شیش ماه قبل که گل‌پسرِ خانم اندورفین، یعنی بنده، سر یه سری بلا و مصیبت به قدری درب و داغون بودم که اگه جاگذاشتنِ کلاهم رو هم حساب کنی، از بدبختی زده بودم رو دست حضرت ایوب. اول، این داف تایوانیه که شاگردم بود منو پیچوند و رفت با یه کارآموز کیک‌پزی. بعدش به خاطر اینکه با جگوارم دنده‌عقب توی کتابخونهٔ مسیحی‌ها رفتم خدا تومن جریمه شدم. اینا کم بود، تنها پسرم که از هولوکاستِ ازدواجم برام مونده بود وکالت رو کنار گذاشت و رفت شد صداپیشهٔ عروسک.

قصد بی‌ادبی ندارم‌ها. نه اینکه فکر کنی ما فرکانس‌بالاها اَشکال پست‌تر رو مطالعه و درک نمی‌کنیم. البته باید از لیووِنهوک ممنون باشیم، منظورم رو که می‌گیری؟» یکباره همچون شاهینی که از روی غریزه طعمهٔ خود را بو می‌کشد، سرش را به سمت زن بلوند قدبلندی با دامن کوتاه چرخاند که دنبال تاکسی بود. گفت: «طرف رو نگاه! چه لبی قلوه کرده!» و غدد بزاقش زد دنده سه.