بریده‌هایی از کتاب دیوان صیدی‌تهرانی: از شعرای سده یازدهم

این هستی ده‌روزه به جز محنت و غم نیست آسودگی آن بود که در ملک عدم بود

دیروز ساده بود چو گل، روی نازکت جای نگاهِ کیست بر آن چهره خال‌ها؟

در چشم من از روزِ ازل پرده برانداخت چون آینه حیرانی‌ام استاد ندارد

تقصیر فلک نیست اگر بی‌سروپاییم چون ابر، پریشانی ما از کرم ماست

از هجر اگرچه نیست بلایی بتر، ولی بدتر ز هجر، از غم هجران نمردن است

گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم گوشه چشم تو نگذاشت که عاقل باشیم

هوس غیر اگر عشق شود، نیست عجب پاکی حسن تو بسیار سرایت دارد

مگر ز عاقبت کارِ خویش باخبر است؟ که غنچه هم ز شکفتن به دیده نم دارد

صیاد ما بنای ستم تازه کرده است مرغی که پرشکسته شد آزاد می‌کند

تندخویی مده از دست، که در گلشنِ حسن گل بی‌خار به نرخ خس و خاشاک رود

هم زنده‌کرده تو و هم کشته توایم ما صبحِ صادقیم و تویی آفتاب ما

گر نبودی مهر او، می‌رفتم از عالم برون عشقْ زنجیر است این مجنون مادرزاد را

پندِ ناصح می‌تواند جوش عشق ما نشاند گر تواند باد، دریا را لب از فریاد بست

مرگ از محبت تو خلاصم نمی‌کند در زیرِ خاک هم دل من پای‌بست توست

انکارِ بردنِ دل ما چند می‌کنی؟ مردم به چشمِ مست تو بینند خواب ما

برعکسِ شرع رو، که فقیهان شهر ما تغییر داده‌اند حلال و حرام را

بر من گذار اگر نکنی، یاد کن مرا

ز بس مروّتِ سرشار در دل است مرا شکستنِ دلِ خود نیز مشکل است مرا