بریده‌هایی از کتاب دیوان صیدی‌تهرانی: از شعرای سده یازدهم

این هستی ده‌روزه به جز محنت و غم نیست آسودگی آن بود که در ملک عدم بود

دیروز ساده بود چو گل، روی نازکت جای نگاهِ کیست بر آن چهره خال‌ها؟

در چشم من از روزِ ازل پرده برانداخت چون آینه حیرانی‌ام استاد ندارد

تقصیر فلک نیست اگر بی‌سروپاییم چون ابر، پریشانی ما از کرم ماست

از هجر اگرچه نیست بلایی بتر، ولی بدتر ز هجر، از غم هجران نمردن است

گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم گوشه چشم تو نگذاشت که عاقل باشیم

هوس غیر اگر عشق شود، نیست عجب پاکی حسن تو بسیار سرایت دارد

مگر ز عاقبت کارِ خویش باخبر است؟ که غنچه هم ز شکفتن به دیده نم دارد

صیاد ما بنای ستم تازه کرده است مرغی که پرشکسته شد آزاد می‌کند

تندخویی مده از دست، که در گلشنِ حسن گل بی‌خار به نرخ خس و خاشاک رود